Υγεία

Παρέμειναν σταθερές ή και μειώθηκαν εν μέσω της πανδημίας – Galaksias.gr

Πάνω από 703.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο, επειδή αυτοκτονούν. Η αυτοκτονία είναι η 4η κύρια αιτία θανάτου στους εφήβους 15-19 χρόνων.

Παρόλα αυτά , σύμφωνα με το περιοδικό «Suicide Research» σε άρθρο, που συνυπογράφουν οι Μαρκ Σινιόρ, Ντιλούκα Κνίπε, Γκιγέρμε Μπόρχες, Μιτσίκο Ουέντα, Τζέιν Πίρκις, Μάικλ Ρ. Φίλιπς κ.ά. ερευνητές, η πανδημία Covid-19 ενώ επέδρασε αρνητικά στην ψυχολογική μας διάθεση άφησε ίδια ή και μείωσε τα ποσοστά αυτοκτονιών.

Η αυτοκτονία είναι μία μεγάλη πληγή για όλες τις κοινωνίες και κυρίως για τα μικρά παιδιά, τους εφήβους και τους νέους. Παρατηρούνται συνήθως πιο αυξημένα ποσοστά τις εορταστικές περιόδους, που είναι μία δύσκολη εποχή για τους μοναχικούς ανθρώπους, αλλά η πανδημία έχει φέρει τα πάνω κάτω και σ΄αυτόν τον τομέα.

Διαχρονικά, πολλές απ΄ τις αυτοκτονίες σ΄ όλον τον κόσμο δεν δηλώνονται καν, για λόγους θρησκείας ή για να μην τεθεί μία οικογένεια στο περιθώριο. Κάθε αυτοκτονία είναι μία τραγωδία όχι μόνο για το ίδιο άτομο αλλά και για την οικογένειά του κι ένα στίγμα, που ακολουθεί και τα μέλη του.  Συχνά η αυτοκτονία μπορεί να συνδέεται με την ψυχική κατάσταση του ατόμου εκείνη τη στιγμή ή γενικότερα με ψυχικά νοσήματα που αντιμετωπίζει, π.χ. κατάθλιψη, επιλόχειος κατάθλιψη, διαζύγιο ή χωρισμός, απώλεια οικείου ατόμου, σχολικός εκφοβισμός, πορνό εκδίκησης κ.ά.

Προβλήματα που συνδέονται με απόπειρες αυτοκτονίας κι αυτοκτονίες

Η αυτοκτονία μπορεί να συνδέεται και με οικονομικές δυσχέρειες, με ανθρώπους, που πάσχουν από χρόνια νοσήματα, που έχουν εξελικτική μορφή ή να κάνουν κατάχρηση αλκοόλ ή ναρκωτικών.

Ο πρώτος θεωρητικός, που ασχολήθηκε συστηματικά με το θέμα της αυτοκτονίας ήταν ο Γάλλος κοινωνιολόγος Εμίλ Ντιρκέμ, ο οποίος έθεσε τις βάσεις και κατέληξε πως οι αυτοκτονίες είναι τριών ειδών: η εγωιστική, η αλτρουιστική και η ανομική αυτοκτονία. Στην πρώτη περίπτωση οδηγείται στην αυτοχειρία, όταν δεν έχει σημαντικούς οικογενειακούς δεσμούς ή αυτοί έχουν διαρραγεί. Η αλτρουιστική αυτοκτονία μπορεί να αφορά έναν πιλότο, που σκοτώνεται για να μην πέσει σε μία κατοικημένη περιοχή. Το τρίτο είδος αυτοκτονίας συνδέεται με την απουσία νοήματος, την έλλειψη αξιών και σκοπών.

Τα ποσοστά των αυτοκτονιών είναι υψηλότερα σε άτομα, που βιώνουν κακοποίηση ή κοινωνικές κρίσεις αλλά κι άτομα του τρίτου φύλου. Μεγαλύτερα ποσοστά από τον μέσο όρο του πληθυσμού έχουν και οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες αλλά και οι κρατούμενοι. Έχει παρατηρηθεί ότι σε περιόδους οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων τα ποσοστά αυτοκτονίας αυξάνονται.

ΠΟΥ: Ζητά μέτρα για τη μείωση των αυτοκτονιών κατά το 1/3

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει θέσει ως στόχο να μειωθούν οι αυτοκτονίες στο 1/3 απ΄ ό, τι είναι σήμερα. Οι αυτόχειρες χρησιμοποιούν διάφορα μέσα για να φτάσουν στον στόχο τους και υπάρχουν τρόποι, που είναι πιο συνηθισμένοι σε γυναίκες απ΄ό, τι σε άνδρες: Κατάποση φυτοφαρμάκων, χαπιών, απαγχονισμός, πυροβολισμός με πιστόλι είναι μερικοί από τους πιο συνηθισμένους τρόπους.

Το μοναδικό πράγμα, που μπορεί να προϊδεάσει είναι αν κάποιος έχει κάνει ξανά απόπειρα. Όπως έχει φανεί, το 77% των παγκόσμιων αυτοκτονιών συμβαίνουν σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος.

Στην έρευνα, που έκαναν οι επιστήμονες για την πανδημία και την αυτοκτονία φάνηκε στην αρχή στις ΗΠΑ, πως τα ποσοστά ήταν υψηλότερα σε αυτοκτονίες. Υπήρξε αυξημένη δυσφορία, άγχος, κατάθλιψη, χρήση χαπιών κι ουσιών και σκέψεις για αυτοκτονία. Στη συνέχεια, όμως τόσο στις ΗΠΑ, όσο και σε άλλες χώρες στην Αυστραλία, στον Καναδά, στη Γερμανία, το Εκουαδόρ, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα κ.ά. φάνηκε ότι τα ποσοστά είτε μένουν σταθερά είτε μειώνονται κιόλας.

Τα μέχρι στιγμής ευρήματα αυτά ήταν πολύ σημαντικά γιατί φάνηκε ότι επιβεβαιώνονται κι από άλλη έρευνα, που έγινε κυρίως σε χώρες της Ασίας. Όμως, οι επιστήμονες είναι επιφυλακτικοί και περιμένουν να καταλαγιάσει το πρόβλημα για να κάνουν μετρήσεις, ώστε να εκτιμήσουν αν επρόκειτο για ένα συγκυριακό φαινόμενο ή μία θετική όψη των όσων αρνητικών μας συμβαίνουν, που πολλοί άνθρωποι το βιώνουν ως πένθος.  Ωστόσο, τουλάχιστον στην πρώτη φάση της νόσους, θεωρούν πως η πανδημία βιώθηκε ως ένα συλλογικό τραύμα, που είχε πολύ αρνητικές συνέπειες, αλλά ένωσε τους ανθρώπους, με στόχο την επιβίωση.

Αναπαραγωγή άρθου από εδώ

Related Articles

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button