Δερμάτινο μπουφάν: Από το σινεμά στις πασαρέλες – Η ιστορία του συμβόλου της εξέγερσης

Από τότε που ο Μάρλον Μπράντο μπήκε στο μπαρ το 1953 στην ταινία «The Wild One» με το Levi’s 501’s, το μπουφάν Schott Perfecto και τις μπότες μηχανικών, το δερμάτινο μπουφάν συμβολίζει την εξέγερση.

Ο αντίκτυπος που είχε η ταινία του László Benedek στη νεανική κουλτούρα, τη δημιουργία ταινιών και στον κινηματογράφο ήταν ανυπολόγιστη – αν και η πιο διαρκής κληρονομιά της δεν βρίσκεται στον τσαμπουκά του Μπράντο, αλλά στο μαύρο δερμάτινο μπουφάν των σκληροτράχηλων επαναστατικών συντρόφων του.

Εκείνη την εποχή, το «The Wild One» θεωρήθηκε απειλή για την κοινωνία σε βαθμό που το Βρετανικό Συμβούλιο Ταξινόμησης Ταινιών (BBFC) αρνήθηκε να το ταξινομήσει επί 14 χρόνια, κατηγορώντας την ταινία για «απεριόριστο χουλιγκανισμό».

Σύμβολο επανάστασης και ανατροπής

Το ίδιο το δερμάτινο μπουφάν απαγορεύτηκε στα αμερικανικά σχολεία, θεωρούμενο από μόνο του δείγμα εγκληματικής πρόθεσης. Έκτοτε, έχει γίνει βασικό στοιχείο των αλητήριων, των επαναστατών και των πανκ. Η τελευταία ταινία του Τζεφ Νίκολς, το δράμα όπου πρωταγωνιστεί ο Τομ Χάρντι, The Bikeriders, θυμίζει αυτή τη στιγμή της αμερικανικής ιστορίας, μια εποχή όπου το δερμάτινο μπουφάν ήταν σύμβολο αναταραχής και επανάστασης, αλλά και του «ανήκειν».

Ήταν οι ταινίες που μετέτρεψαν τα biker και bomber jackets από μια στολή σε σύμβολο αντικουλτούρας και ανατροπής. Στους Bikeriders, ο παντρεμένος με παιδιά οδηγός φορτηγού Τζόνι (Χάρντι) είναι τόσο εμπνευσμένος από τη στάση του Μπράντο στην ταινία που στήνει τη δική του λέσχη μοτοσυκλετών, τους Vandals. Τους δένει η αγάπη τους για τις μηχανές, τη μπύρα και την αίσθηση της κοινότητας, που συμβολίζεται από το δερμάτινο μπουφάν… Στην αρχική σκηνή, ο Μπένι των Vandals (Όστιν Μπάτλερ) δέχεται επίθεση σε ένα μπαρ επειδή αρνείται να το βγάλει. «Θα έπρεπε να με σκοτώσεις για να βγάλεις αυτό το σακάκι», γρυλίζει ο νεαρός μηχανόβιος.

Στη μουσική σκηνή

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα δερμάτινα μπουφάν δεν ήταν δημοφιλή μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’60. Το δερμάτινο μπουφάν εντοπίζεται στην πρώτη εμφάνιση του τραγουδιστή του ροκαμπίλι Τζιν Βίνσεντ στη βρετανική τηλεόραση, στο σόου του Jack Good’s Boy Meets Girls το 1959.

Οι Beatles έπαιξαν το περιβόητο σετ τους στο Αμβούργο φορώντας ασορτί δερμάτινα μπουφάν, τα οποία έγιναν το βασικό τους σκηνικό ένδυμα από το 1960 έως το 1962. Και, φυσικά, μην ξεχνάμε τις αντιμαχόμενες υποκουλτούρες της εποχής: τους mods, με τα κοστούμια και τα μπουφάν τους, και τους rockers, που φορούσαν τα δερμάτινα μπουφάν και τα πομπαντούρ. Οι καυγάδες τους οδήγησαν σε ευρεία κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης – η κουλτούρα της νεολαίας ήταν βίαιη και απείθαρχη, η λογοκρισία συνεχίστηκε, με τα καταστήματα να τους χαρακτηρίζουν «εσωτερικούς εχθρούς» του Ηνωμένου Βασιλείου.

Στις πασαρέλες

Στη Γαλλία, ο σχεδιαστής μόδας Yves Saint-Laurent, τότε επικεφαλής του οίκου Dior, προσπάθησε να μεταμορφώσει το δερμάτινο μπουφάν σε ένα είδος υψηλής ραπτικής. Το 1960, εμπνευσμένος από τους beatniks και την αντικουλτούρα, παρουσίασε μια συλλογή που περιείχε δερμάτινες δημιουργίες. Οι κριτικοί και οι αγοραστές, ωστόσο, δεν εντυπωσιάστηκαν. Μόλις τη δεκαετία του 1980 το δερμάτινο τζάκετ έγινε… κομψό.

Με αστέρες της ποπ και διασημότητες όπως η Madonna, η Grace Jones και η Cher να φορούν δερμάτινα μπουφάν και ειδικά κατασκευασμένα δερμάτινα ρούχα, το δέρμα έγινε «αποκλειστικό και ακριβό». Από τότε, χρησιμοποιείται ευρέως σε διάφορα περιβάλλοντα, τόσο στην πασαρέλα όσο και στην οθόνη.

Σήμερα, δεν υπάρχει τίποτα underground στα δερμάτινα μπουφάν, αλλά η ταινία «The Bikeriders» τα επανανοηματοδοτεί. Στην ταινία, οι Vandals είναι τύποι με τζιν και δερμάτινα που δεν μοιάζουν σαν να έχουν βγει από το Grease… Τα κοστούμια, σχεδιασμένα από την Erin Benach, έχουν μια ζωντανή ποιότητα. Είναι ανθεκτικά και φθαρμένα, πρακτικά αντικείμενα για καυγάδες γεμάτα λεκέδες και γρατσουνιές από λάδια κινητήρα.

Η ταινία του Νίκολς μας υπενθυμίζει ότι υπήρξε μια εποχή που το δερμάτινο μπουφάν δεν ήταν κάτι που μπορούσες να βρεις στο Zara, αλλά ένα σύμβολο μιας στάσης, ενός τρόπου ζωής και μιας δέσμευσης για έναν σκοπό. Είναι μια υπενθύμιση ότι το δερμάτινο μπουφάν, από τότε που ο Μπράντο μπήκε σε αυτό το μπαρ με την αυθάδη στάση του, ήταν πάντα μια δήλωση πρόθεσης.

Πληροφοριες από: Mad, bad and dangerous to wear: The wild X-rated history of the leather jacket