Το «Harakiri» είναι ίσως η πιο σημαντική ιαπωνική ταινία που γυρίστηκε ποτέ

Ενώ άνθρωποι όπως ο Akira Kurosawa και ο Yasujirō Ozu παίρνουν συχνά τα φώτα της δημοσιότητας όταν πρόκειται για τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες ταινιών της Ιαπωνίας, υπάρχουν ακόμα αμέτρητοι άλλοι σκηνοθέτες που αξίζουν τη φήμη τους, κυρίως ο θρυλικός Masaki Kobayashi.

Με την επική τριλογία The Human Condition, την ανθολογία τρόμου Kwaidan και την ταινία jidaigeki Samurai Rebellion στο όνομά του, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο Kobayashi είναι ένα από τα πιο δυνατά ονόματα στην ιστορία του ιαπωνικού κινηματογράφου. Ένα άλλο από τα κορυφαία επιτεύγματα του γεννημένου στην Οτάρου σκηνοθέτη έφτασε το 1962 με τη μορφή της ταινίας σαμουράι «Χαρακίρι».

Θεωρούμενη δικαίως μια από τις καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ, το «Χαρακίρι» είναι ένα εκπληκτικό έργο κινηματογραφικής λαμπρότητας, λαμβάνοντας υπόψη τόσο την τεχνική του ικανότητα όσο και την αφηγηματική και θεματική του αξία. Με πρωταγωνιστές τους Tatsuya Nakadai, Shima Iwashita, Tetsuro Tamba και Rentaro Mikuni, η ταινία χρησιμεύει ως μια συναρπαστική κριτική του κώδικα των σαμουράι και του ιστορικού φεουδαρχικού συστήματος της Ιαπωνίας.

Αφηγηματικά, παρακολουθούμε την ιστορία του σαμουράι (ronin) χωρίς αφέντη, Hanshiro Tsugumo, ο οποίος ρωτά έναν τοπικό φεουδάρχη αν μπορεί να διαπράξει seppuku/harakiri (τελετουργική αυτοκτονία) στην αυλή του κτήματος του. Καθισμένος μπροστά σε ένα κοινό από σαμουράι και άρχοντες, ο Hanshiro αφηγείται την ιστορία που τον οδήγησε να καταλήξει στην ανάγκη να αυτοκτονήσει με τιμή.

Ο Kobayashi χρησιμοποιεί μια μη γραμμική αφήγηση για να εξερευνήσει τις μικρές λεπτομέρειες της ζωής του Hanshiro, βουτηγμένη καθώς είναι στην τραγωδία, στην προδοσία και στην υποκρισία. Οπτικά, το Harakiri περιέχει μερικά από τα πιο εντυπωσιακά πλάνα στην ιστορία του ιαπωνικού κινηματογράφου, με τον κινηματογραφιστή Yoshio Miyajima να απαθανατίζει το σκηνικό της οικογένειας Iyi και τις λεπτομέρειες της ζωής του Hanshiro με εκπληκτικό ασπρόμαυρο στυλ.

Ίσως αυτό που είναι πιο εντυπωσιακό από αυτήν την αισθητική άποψη είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Miyajima δημιουργεί μια φυσική αντιπαράθεση μεταξύ φωτός και σκιάς, κάτι που όχι μόνο δίνει στην ταινία μια αντανακλαστική αίσθηση μελαγχολίας αλλά ενισχύει επίσης την ηθική ασάφεια των χαρακτήρων, ιδιαίτερα του ίδιου του Hanshiro, καθώς στρέφεται ανάμεσα σε κρίσεις οργής και σε περιόδους ήσυχης θλίψης.

Το «Χαρακίρι» είναι μια γνήσια στιγμή ορόσημο στον ιαπωνικό κινηματογράφο και είναι ακόμη ένα σημαίνον της καλλιτεχνικής λαμπρότητας στη φιλμογραφία του Masaki Kobayashi. Συγκρίνοντας τη δυσκολία κατανόησης τόσο των κοινωνικών προσδοκιών όσο και του προσωπικού κώδικα ακεραιότητας, ο Kobayashi παρέδωσε μια εκπληκτική εξέταση της ανθρώπινης κατάστασης, μια εξέταση που επηρέασε αμέτρητες γενιές κινηματογραφιστών στα χρόνια που ακολούθησαν.