«Εμανουέλα»: Το άσκοπο κατά πολλούς ριμέικ της ιστορικής ταινίας-σύμβολο μιας άλλης εποχής

Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στα Αγγλικά

Ήταν ένα μικρό σοκ όταν η νεότερη ταινία της Οντρέι Ντιβάν, Emmanuelle, απουσίαζε φέτος από το line-up τόσο των Καννών όσο και της Βενετίας – ειδικά στο Λίντο, καθώς η προηγούμενη ταινία της Γαλλίδας σκηνοθέτιδας, το συγκλονιστικό δράμα για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα L’Événement (Συμβαίνει) κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα το 2021.

Η ιστορία λέει ότι οι Κάννες την απέρριψαν επειδή η ταινία δεν ήταν αρκετά έτοιμη και χρειαζόταν μερικές εβδομάδες ακόμα στο μοντάζ, σύμφωνα με την Ντιβάν, και ότι η επιτροπή επιλογής της Βενετίας την απέρριψε κατηγορηματικά.

Η εκδοχή του 2024 έρχεται με βαρύτατες προσδοκίες. Το μπεστ σέλερ μυθιστόρημα της Αρσάν του 1959 έγινε αρχικά μια διαβόητη ταινία softcore πορνό που έγινε η πιο δημοφιλής ταινία στη Γαλλία το 1974. Θεωρούμενη ως ο πιο μαλακός ξάδελφος των ταινιών που κυκλοφόρησαν το 1972, όπως το ” Βαθύ λαρύγγι ” του Ζεράρ Νταμιάνο και το ” Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι” του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, έφτασε να γίνει μια από τις πιο κερδοφόρες γαλλικές ταινίες όλων των εποχών.

Με πρωταγωνίστρια τη Σύλβια Κριστέλ στον ρόλο της πρωταγωνίστριας που ξεκινά μια σειρά από σεξουαλικές περιπέτειες στην Ασία, η Εμανουέλα παρέμεινε ακόμη και στη διαφημιστική πινακίδα του μεγάλου παρισινού κινηματογράφου UGC Triomphe στα Ηλύσια Πεδία για 13 ολόκληρα χρόνια – δείχνοντας σε ποιο βαθμό η ταινία του Just Jaeckin διαμόρφωσε το υποείδος του porn chic.

Πάμε 50 χρόνια μπροστά, και η Ντιβάν επικαιροποιεί το πρωτότυπο απομυζώντας όλο τον μισογυνισμό και τα γελοία υπονοούμενα, αλλά δυστυχώς τα αντικαθιστά με ένα σωρό…τίποτα, καταλήγοντας σε ένα άδειο δοχείο που είναι απίθανο να έχει την ίδια επιτυχία ή τον ίδιο πολιτιστικό αντίκτυπο με τον προκάτοχό του.

Αυτή η νέα διασκευή ξεκινάει με τον ίδιο τρόπο όπως και το πρωτότυπο, με μια στιγμή στο Mile High Club με έναν συνάδελφο επιβάτη της πρώτης θέσης σε ένα αεροπλάνο με προορισμό το Χονγκ Κονγκ. Η Εμανουέλα, την οποία υποδύεται η Noémie Merlant(Portrait of a Lady on Fire, The Balconettes), δεν είναι πλέον μια νεαρή κοπέλα αλλά μια 35χρονη ελεγκτής ποιότητας που εργάζεται για μια αλυσίδα ξενοδοχείων υψηλών προδιαγραφών. Ταξιδεύει στην Κίνα για να πραγματοποιήσει έναν έλεγχο σε ένα από τα πολυτελή καταλύματα, και όπως μαθαίνουμε από την εμπλοκή της στο θάλαμο του αεροπλάνου, η σεξουαλική ικανοποίηση της διαφεύγει.

Καθώς αρχίζει να περιφέρεται στους διαδρόμους του Rosefield Palace και να αξιολογεί τις κομψές υπηρεσίες, γνωρίζει την ομιλητική συνοδό Zelda (Chacha Huang), λαμβάνει εντολή να ξεθάψει βρωμιές για τη διευθύντρια Margot (Naomi Watts) και κάνει ένα άψυχο τρίο με ένα ζευγάρι στο μπαρ. Και ακόμα καμία ικανοποίηση.

Το αίσθημα απάθειας της Εμμανουέλας δέχεται πλήγμα μόνο όταν γνωρίζει τον μυστηριώδη πελάτη του ξενοδοχείου Kei (Will Sharpe). Τον εντοπίζει για πρώτη φορά στο αεροπλάνο μετά τη γρήγορη συνέρευσ στο μπάνιο. Είναι FIT – ένας “συχνός διεθνής ταξιδιώτης” – που δεν κοιμάται ποτέ στο δωμάτιό του, καλλιεργεί την ανωνυμία και περιγράφεται από τον χειριστή του κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης του ξενοδοχείου ως “φάντασμα”.

Οι δυο τους αρχίζουν ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού, το οποίο σταδιακά αποκαλύπτει ότι αυτός είναι τόσο η προσωποποίηση και η αντανάκλαση της ανίας της όσο και η ερωτική ολοκλήρωση που της διαφεύγει διαρκώς.

Στα χαρτιά, υπάρχει μια πλούσια ταινία εδώ: μια σύγχρονη εκδοχή της Emmanuelle με τη γυναικεία δράση να παίρνει τα ηνία, εστιάζοντας στις περιπλοκές της καταπιεσμένης ή αχαρτογράφητης γυναικείας επιθυμίας που λαχταρά να ανακαλυφθεί.

Ωστόσο, παρά την προσεγμένη σκηνοθεσία και την αποφυγή των κλισέ πλέον τροπών του Girlboss, η φετινή Emmanuelle δεν καταφέρνει να μαγέψει με κανέναν τρόπο.

Αξίζουν συγχαρητήρια στην Ντιβάν και τη συν-σεναριογράφο της Rebecca Zlotowski(Other People’s Children) που δεν έκαναν τον χαρακτήρα της Emmanuelle ένα απλό αντικείμενο πόθου για να τον οικειοποιηθούν οι άντρες. Ωστόσο, αυτή η νέα εκδοχή δεν λέει και πολλά πράγματα για την επιθυμία ή την άνεση του ελέγχου. Ενώ η Diwan περιορίζει το σεξουαλικό περιεχόμενο, η Emmanuelle της περιλαμβάνει μεν γυμνό, αλλά κανένα από αυτά δεν είναι διεγερτικό. Οι σύντομες σκηνές σεξ υπάρχουν, αλλά όλες μοιάζουν απολυμασμένες – και με εμφανή απουσία ανδρικών γεννητικών οργάνων- και ενώ πολλά φορέματα χωρίς πλάτη κάνουν την εμφάνισή τους, δεν υπάρχει πολύς αισθησιασμός για να τα συνοδεύσει.

Μια γενναιόδωρη ανάγνωση της σαφούς αποτυχίας της ταινίας να δημιουργήσει μια αισθησιακή ή σεξουαλικά φορτισμένη ατμόσφαιρα θα μπορούσε να είναι ότι αντικατοπτρίζει την έλλειψη ερωτικής ικανοποίησης που νιώθει η Emmanuelle. Ωστόσο, σε κανένα σημείο δεν αισθάνεσαι ότι υπάρχει κάτι που λαχταρά να ξεφύγει. Αυτό οφείλεται κυρίως στην αδυναμία της ταινίας να δημιουργήσει οποιοδήποτε είδος ταύτισης με τους χαρακτήρες, κυρίως επειδή οι γελοίοι διάλογοι, οι οποίοι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν καλύτερα στα γαλλικά, είναι ακόμη χειρότεροι στα αγγλικά.

Σε αυτό δεν βοηθάει το γεγονός ότι η εκφορά του Sharpe τον κάνει να ακούγεται σαν να έχει μεταγλωττιστεί άθλια.

Η Ντιβάν σαφώς στόχευε στον φορτισμένο ερωτισμό του In The Mood For Love του Γουόνγκ Καρ-γουάι (ένα αναπόφευκτο σημείο επαφής αν αναλογιστεί κανείς το σκηνικό), αλλά η ταινία της στερείται οδυνηρά την ισχυρή ανατριχίλα ή την ένταση που προκαλούν οι άνθρωποι που ακουμπούν ο ένας τον άλλον στους διαδρόμους στο κλασικό έργο του 2000.

Η Ντιβάν θα μπορούσε να είχε καταφέρει να κάνει μια λιγότερο χαλαρή ταινία αν είχε αφήσει το όνομα Emmanuelle και μαζί του την πίεση να ανατρέψει το διεγερτικό πνεύμα, για να κάνει καλύτερα μια πρωτότυπη (και ουσιαστική) ταινία για τους αγώνες να συμφιλιωθεί η γυναικεία επιθυμία με την ικανοποίηση αντ’ αυτού; Είναι πιθανό. Αλλά όπως έχει, η ανανέωση του τίτλου της δεκαετίας του ’70 δεν πάει πουθενά αργά, δεν ταράζει πολύ λίγο, λέει ακόμα λιγότερα και είναι μια τεράστια αντικλιμάκωση.