Χριστίνα Δενδρινού: «Το επάγγελμα του ηθοποιού δεν ήταν ποτέ παραμυθένιο»

Η Χριστίνα Δενδρινού έπαιξε για πρώτη φορά στην Αγγλία σε μια devised παράσταση που λεγόταν Horror Vacui (βασισμένη στη μητέρα του σκύλου του Παύλου Μάτεσι).

Τότε κατάλαβε ότι θα γινόταν ηθοποιός. Απλά δεν το ήξερε ακόμη. Εκτός σχολής, η πρώτη της ερασιτεχνική παράσταση στην Ελλάδα ήταν «Τα καινούρια ρούχα του Βασιλιά» με τον Γιώργο Παλούμπη σκηνοθέτη και η πρώτη επαγγελματική της παράσταση ήταν την ίδια χρονιά η Φαλακρή Τραγουδίστρια με σκηνοθέτη τον Δημήτρη Κομνηνό στο θέατρο Επί Κολωνώ.

Έχει παίξει σε γνωστές σειρές στην τηλεόραση όπως «Greek Salad», «Ο Προφήτης», «Για πάντα παιδιά» και πολλά άλλα.

Δείγμα της δουλειάς της στο θέατρο είναι οι παραστάσεις «Η πέτρα του βορρά (2015)», «Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων (2018)», «Μια πορνογραφική σχέση (2017)», «Οι πρακτόρισσες (2015)».

Έχει παίξει επίσης σε πολλά σίριαλ στην τηλεόραση αλλά και σε πολλές ταινίες στον κινηματογράφο.

Η τελευταία της παράσταση είναι «Οι Οικοδόμοι της Αυτοκρατορίας» στο θέατρο 104.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με την Χριστίνα Δενδρινού:

Πόσο καιρό ασχολείσαι με το θέατρο και την ηθοποιία; Ποιο ήταν το αρχικό ερέθισμα για να το κάνεις;

Χριστίνα Δενδρινού: Επαγγελματικά ασχολούμαι από το 2005, αλλά η ηθοποιία δεν είναι κάτι με ημερομηνία αρχής και λήξης. Από μικρή αγαπούσα την υποκριτική, με μάγευε ο κινηματογράφος. Με εξαίρεση ένα κενό στην εφηβεία όπου αντιδρούσα σε όλα (πλην του κινηματογράφου), νιώθω πως και τα δυο συνυπήρχαν πάντα στη ζωή μου και θα συνεχίσουν να υπάρχουν ακόμα και αν σταματήσω να το εξασκώ ως επάγγελμα.

Πιστεύεις πως το θέατρο στην Ελλάδα εξελίσσεται;

Χριστίνα Δενδρινού: Είναι περίεργη και πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση αυτή! Αν καταλαβαίνω την ερώτηση, θα πω πως ναι! Με την παγκοσμιοποίηση και την επαφή με άλλους λαούς και πολιτισμούς, φυσικά και εξελίσσεται ένα ήδη σημαντικό πολιτιστικό στοιχείο της Ελλάδας. Έχουμε τεράστια ιστορία στο θέατρο, και τα ερεθίσματα από άλλες κουλτούρες και πολιτισμούς, δεν μπορούν παρά να το εξελίσσουν και να το εμπλουτίζουν διαρκώς!

Μίλησε μας λίγο για την νέα σου παράσταση «Οι οικοδόμοι της Αυτοκρατορίας»

Χριστίνα Δενδρινού: Οι Οικοδόμοι της Αυτοκρατορίας, η παράσταση – όνειρο της σκηνοθέτιδας Σοφίας Καλογιάννη αποτελεί για μένα μια πρόκληση. Είναι ένα στοίχημα. Ο Βιαν «παίζει» με ιδέες όπως η βία, η αστική τάξη, η ανθρώπινη αγωνία στη μορφή ενός θορύβου παρών σε όλο το έργο που σφίγγει συνεχώς τον κλοιό, η μοναξιά, ο αποκλεισμός η έλλειψη επικοινωνίας, η απομόνωση. Όλη αυτή η συνθήκη ακροβατεί ανάμεσα στο παράλογο, την μαύρη κωμωδία και στο δράμα. Ακροβατεί στον ρεαλισμό και το παράλογο που ορισμένες φορές αγγίζει το γκροτέσκο. Το στοίχημα βρίσκεται στην ισορροπία όλων αυτών.

Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν νέο ηθοποιό;

Χριστίνα Δενδρινού: Να σκεφτεί πολύ καλά αν θέλει πραγματικά να ασχοληθεί επαγγελματικά με την ηθοποιία, γιατί δεν βασίζεται απλά στην τύχη το επάγγελμα μας. Για αρχή θα τον συμβούλευα να εργαστεί σε ένα θέατρο ή στην τηλεόραση/κινηματογράφο σε άλλα πόστα εκτός του ηθοποιού, όπως σε θέσεις παραγωγής, να γίνει βοηθός να συμμετέχει στην διαδικασία παραγωγής πίσω από τα «φώτα». Για να καταλάβει τι δουλειά χρειάζεται στο «παρασκήνιο». Να καταλάβει ότι δεν είναι παραμυθένιο το επάγγελμα μας. Το αποτέλεσμα μπορεί να δείχνει φαντασμαγορικό αλλά η διαδικασία, θέλει κόπο, και δουλειά. Θέλει αφοσίωση, υπομονή, επιμονή και γερό στομάχι. Στοχοπροσήλωση. Αν μετά απ όλο αυτό ακόμη θέλει να ασχοληθεί με την ηθοποιία, αν ακόμη το λέει η καρδούλα του, τότε να το κυνηγήσει και να το διεκδικήσει με την προσωπική του δουλειά και να μην αφήσει κανέναν να του σταθεί εμπόδιο. Μιλάω όμως για προσωπική δουλειά με σεμινάρια και συνεργασίες και επιμόρφωση. Μιλάω για διάβασμα και προσωπική ή ομαδική δημιουργία. Δεν μιλάω για ποτάκια σε μπαρ και «αυλές». Κατά τη γνώμη μου οι καριέρες που χτίζονται με παρέες και αυλές είναι ως επί τω πλείστον εφήμερες. Δεν έχουν γερά θεμέλια. Αν όμως η καριέρα σου βασίζεται στη δουλειά και στο ταλέντο σου, μόνο θα προχωράς και θα εξελίσσεσαι σε βάθος χρόνου.

Μπορεί κάποιος να ζήσει από το θέατρο στη χώρα μας τελικά;

Χριστίνα Δενδρινού: Υπάρχουν κάποιοι που ζουν απ’ το θέατρο στην Ελλάδα, αλλά είναι ελάχιστοι και μετρούνται στα δάχτυλα των δυο χεριών. Η απάντηση λοιπόν είναι δυστυχώς όχι. Είναι απογοητευτικό και τεράστια συζήτηση το γιατί. Δεν φταίει μόνο ένας γι’ αυτό. Η ρίζα του «κακού» βρίσκεται στην κουλτούρα μας και την ευρύτερη παιδεία. Η ευθύνη ξεκινά απ’ την παιδεία στην οικογένεια και το σχολείο και εκτείνεται μέχρι τους μηχανισμούς του κράτους, τα σωματεία, με «πρωταγωνιστές» πάντα εμάς τους ίδιους και τις επιλογές μας. Πολύ σημαντικό σε όλο αυτό το είναι η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση.

Δεν θα το αναλύσω τώρα, γιατί δεν θέλω να μονοπωλήσω την συνέντευξη με κάτι που στενοχωρεί και προβληματίζει τους περισσότερους ηθοποιούς στην Ελλάδα.

Με την τηλεόραση και το σινεμά πως τα πας; Πού έχεις παίξει; Σε ενδιαφέρουν αυτά τα είδη;

Χριστίνα Δενδρινού: Με ενδιαφέρουν πολύ! Είχα την τύχη να παίξω και στον κινηματογράφο σε μεγάλου μήκους και μικρού μήκους ταινίας αλλά και στην τηλεόραση (πλέον μιλάμε και για πλατφόρμες). Έπαιξα στις μεγάλου μήκους ταινίες «Νικόστρατος ένα ξεχωριστό καλοκαίρι», «Τετάρτη 4:45», στην τηλεόραση στο «Κάνε ότι κοιμάσαι 2», συμμετείχα στο «Greek Salad» περισσότερο ως βοηθός του casting director Μάκη Γαζή αλλά έπαιξα και σε ένα επεισόδιο. Έχω υπέροχη σχέση με το σινεμά και την τηλεόραση και χαίρομαι πολύ για τη συνεργασία μου με κάποιους ανθρώπους.. Τώρα μένει να ξαναγίνει η σχέση μας με την τηλεόραση και το σινεμά αμφίδρομη, δηλαδή να με αγαπήσει και η τηλεόραση και το σινεμά όπως τα αγαπάω εγώ.

Τι είναι αυτό που σε δυσκολεύει συνήθως πάνω στη σκηνή ή μπροστά από την κάμερα;

Χριστίνα Δενδρινού: Είναι η δουλειά που κάνουμε με την πρόβα και όταν μελετάμε τον ρόλο μας. Η τραγική ειρωνία είναι πως δουλεύουμε να φύγουμε από εμάς, αλλά στο τέλος ξαναγυρνάμε σε εμάς, αφού αντλούμε από μέσα μας το υλικό για να οικοδομήσουμε έναν ρόλο.

Ο Bruce Lee είχε πει κάτι πολύ σοφό:

«Άδειασε το μυαλό σου, να είσαι άμορφος. Άμορφος, σαν το νερό. Αν βάλεις νερό σε ένα φλιτζάνι, γίνεται το φλιτζάνι. Βάζεις νερό σε ένα μπουκάλι και γίνεται το μπουκάλι.

Το δοχείο είναι ο ρόλος και το νερό εμείς. Θα μπορούσε βέβαια να ισχύει και το αντίστροφο. Να είμαστε το δοχείο που «αδειάζει» για να υποδεχτεί το νερό, τον ρόλο. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να είμαστε άδειοι και γεμάτοι, προετοιμασμένοι και ανοιχτοί συνάμα. Να είμαστε ανοιχτοί στην μεταβλητότητα.

Η ηθοποιία εκτός από μελέτη και δουλειά σημαίνει να παίρνουμε και ρίσκο. Και το δίχτυ ασφαλείας, το πλαίσιο ή το δοχείο, είναι το κείμενο, ο σκηνοθέτης οι συμπαίκτες μας και φυσικά ο εαυτός μας. Πρώτα απ’ όλα εμείς οι ίδιοι βάζουμε όρια και εμπόδια στον εαυτό μας. Στον κινηματογράφο το δίχτυ ασφαλείας είναι και ένα ολόκληρο συνεργείο που εργάζεται σκληρά από πίσω απ’ την κάμερα για το τελικό αποτέλεσμα. Η δυσκολία λοιπόν είναι για μένα είναι να γίνω νερό, ή να «αδειάσω το δοχείο μου για να υποδεχτώ το νερό».

Αυτή η διαδικασία της ενδοσκόπησης για την προετοιμασία του ρόλου συγχρόνως με τρομάζει αλλά και με εξιτάρει! Μου δίνει ενέργεια … Πάντα όμως με ανταμείβει η διαδικασία και το αποτέλεσμα στο τέλος, γιατί νιώθω λίγο πιο πλούσια εσωτερικά.

Πώς βλέπεις τους νέους ηθοποιούς που βγαίνουν τώρα στο θέατρο ή στην τηλεόραση; Είσαι αισιόδοξη;

Χριστίνα Δενδρινού: Είμαι αισιόδοξη γιατί βλέπω πολύ ταλέντο και παιδιά που διεκδικούν να εργαστούν σε επαγγελματικές συνθήκες στο θέατρο. Στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο θεωρώ έχουμε μείνει πίσω συγκριτικά με άλλες χώρες ως προς την εκπροσώπηση, δηλαδή τους ατζέντηδες. Έτσι είμαστε απροστάτευτοι. Δυστυχώς δεν έχουμε Σωματείο που να καθορίζει και να διαπραγματεύεται για ένα υγιές επαγγελματικό πλαίσιο εργασίας με αποτέλεσμα να είμαστε στο έλεος των παραγωγών, των καναλιών και των πλατφορμών προκειμένου να κάνουμε τη δουλειά που αγαπάμε. Στην Ελλάδα πρέπει να είσαι εκτός από ηθοποιός και ο ατζέντης του εαυτού σου, ο δικηγόρος σου και ο λογιστής σου. Για να μην αναφέρω τις άλλες δουλειές που πρέπει να κάνεις παράλληλα για να συντηρείσαι.

Πιστεύεις πως η δραματική τέχνη είναι ψυχοθεραπεία;

Χριστίνα Δενδρινού: Η τέχνη εν γένει λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά! Η ψυχοθεραπεία όμως θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα για κοινό και καλλιτέχνη και όχι ο αυτοσκοπός και το ζητούμενο του καλλιτέχνη. Στη δεύτερη περίπτωση, δηλαδή το να κάνει κάποιος θέατρο (επαγγελματικά και όχι ερασιτεχνικά) για να ψυχοθεραπευτεί ο ίδιος, είναι θεωρώ κάπως εγωιστικό και άδικο για το κοινό και συνεργάτες.

Τι νέο θα δούμε από εσένα το 2025;

Χριστίνα Δενδρινού: Είμαι ακόμα σε συζητήσεις για το 2025. Ας ανέβουν πρώτα τα 3 πρότζεκτ του 2024 «Οι Οικοδόμοι της Αυτοκρατορίας» 5/10 στο 104, το «ΝοΜσφεράτου» από την Μ productions στο θέατρο Φούρνος τον Νοέμβριο και για μια παράσταση 21/9 το ScarΜface στο Olvio και βλέπουμε… Μέχρι το 2025, ποιος μπορεί να πει με σιγουριά τι θα γίνει.