Όταν ανοίξουν οι πύλες της συμφοράς του πολέμου, καταστρέφουν και εκείνους οι οποίοι έμειναν αμέτοχοι ή οχυρώθηκαν στην υποκρισία τους
Ενώ η μεσανατολική κρίση απειλεί να γεμίσει με στάχτες ένα μέρος του πλανήτη, η Ευρώπη δε φαίνεται να συνειδητοποιεί το πολιτικό κόστος της αδράνειάς της. Η Ε.Ε. κάνει μόνο δηλώσεις άνευρες με κυματικά ευχολόγια. Όλο αυτό βέβαια μαρτυρεί την αδυναμία της Ευρώπης να παίξει κάποιο διεθνή ρόλο στις εξελίξεις του πλανήτη.
Η ένταση συνεχίζει να αυξάνεται στη Μέση Ανατολή, με κίνδυνο ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ, Λιβάνου και Ιράν να εκφυλιστεί σε μια ολοένα και ευρύτερη σύγκρουση. Κάθε ενέργεια ακολουθείται από αντίποινα, με την ευρωπαϊκή όμως διπλωματία να είναι ανίσχυρη, χωρίς να βάζει “κόκκινες γραμμές” στις ακρότητες που συντελούνται. Και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες καταφέρνουν να κάνουν λίγα επειδή δε θέλουν να υπερβούν το περίγραμμα της σχέσης τους με το Ισραήλ, η Ευρώπη λιγνεύει στα ελαχιστότατα και από εξαρτήσεις και από συμφέροντα. Η διαμεσολάβηση για την επίτευξη της ειρήνης ως μόνη προσπάθεια να δώσει μια κάποια ελπίδα φαίνεται να είναι απούσα, ενώ οι λύσεις ούτε αντικρίζονται, ούτε αγγίζονται.
Η ευρωπαϊκή σιωπή και αδράνεια στα συντελούμενα της Μέσης Ανατολής δε δημιουργεί μόνο ερωτήματα, αλλά δίνει την εντύπωση ότι η Ευρώπη, αν κρίνει κανείς και από την πολιτική της και στην Ουκρανία, επενδύει στην αδράνεια και στον κατήφορο των συμφερόντων. Οι πολιτικές της Ε.Ε., κινούμενες σε μια γενική παραλυσία και στο κληρονομικό λιμπροντόρο της υποκρισίας, της αβουλησίας και της εθελοτυφλίας, παραμένει ασύμμετρη με τις απαιτήσεις των καιρών.
Δυστυχώς, η Ε.Ε. θυμίζει ό,τι έγραφε ο Τάκιτος για τη ρωμαϊκή πολιτική και τις καταβολές του ποιου της. Έλεγε λοιπόν ο Τάκιτος: «Το θέλγητρο της απάθειας εισέβαλε μέσα στο πνεύμα μας και καταντάμε τώρα να αγαπάμε αυτήν την ίδια την απραξία και αρχίζουμε να την αποδεχόμαστε ως μοναδική λύση». Μάλλον οι ηγέτες της Ε.Ε. ξέχασαν ότι η χωρητικότητα της ζωής υπάρχει, εκεί όπου υπάρχει και η ειρήνη, και ότι τα παραγωγικά κεφάλαια της ειρήνης είναι τα μόνα που μπορούν να μας δώσουν τον αέρα που αναπνέουμε, ενώ οτιδήποτε άλλο ως μια πιθανή λύση αποτελεί μια ψυχική και νοητή παραδρομή της φύσης μας.
Έτσι λοιπόν η Ε.Ε. ακούει τα σενάρια για μια σύγκρουση Ισραήλ και Ιράν, και περιμένει μήπως η εμπλοκή συναρτήσεων, για παράδειγμα των ΗΠΑ για το Ισραήλ και της Κίνας και της Ρωσίας για το Ιράν, αποτρέψουν τα πιθανά ενδεχόμενα ενός πολέμου με απρόοπτες εξελίξεις.
Όμως τα πράγματα δεν είναι αισιόδοξα, δεδομένου ότι υπάρχει «ένα έλλειμμα περιφερειακής εξουσίας των Αμερικανών, η Κίνα προσπαθεί όλο και περισσότερο να παίξει κάποιο διπλωματικό ρόλο, αλλά αυτός ο ρόλος παραμένει σε μια φάση ρητορικής, χωρίς να συμπλέκει μια περαιτέρω επιβολή, ενώ η Ρωσία βιώνει μια αμηχανία στη διεξαγωγή των περιφερειακών πολέμων», κατά τη σωστή εκτίμηση του Ghussan Salame.
Και το ερώτημα πόσο πιθανό είναι να δούμε το Ιράν να σφυροκοπά με τους πέντε δορυφόρους του, Χεζμπολάχ, Χασντ, Χούτι, Χαμάς και Ισλαμική Τζιχάντ, το Ισραήλ, με βαλλιστικούς πυραύλους που διαθέτει, δεδομένου ότι απέχει πολύ από την κατασκευή ενός πυρηνικού όπλου, σύμφωνα με τον στρατηγό Mark Milley, ενώ το Ισραήλ με σκόπιμη ασάφεια να ισχυρίζεται ότι έχει πυρηνικά όπλα μεταξύ 100-400 πυρηνικών κεφαλών (χωρίς να έχει πραγματοποιήσει καμία πυρηνική δοκιμή), διαθέτοντας παράλληλα μια σύγχρονη τεχνολογία ασύμμετρου πολέμου, να σπρώχνει με τη σειρά του τα πράγματα στις σκοτιές της κολάσεως; Να γιατί η Ε.Ε., αν δεν ξυπνήσει από το λήθαργό της, τον μονισμό και το δόγμα της, την υποκρισία της, που την κουβαλάει όπως η χελώνα το καβούκι της, θα συντριβεί στις εμπόλεμες ζώνες από τις συνέπειες που θα προκληθούν. Όταν ανοίξουν οι πύλες της συμφοράς του πολέμου, καταστρέφουν και εκείνους οι οποίοι έμειναν αμέτοχοι ή οχυρώθηκαν στην υποκρισία τους.
Άραγε θα αγκυροβολήσουμε στα σκοτεινά μονοπάτια της ογκηρής βίας, του τρόμου και του θανάτου ή θα πρυτανεύσει η λογική μας;
* Ο Απόστολος Αποστόλου είναι καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας.
Αναπαραγωγή άρθου από εδώ
