12ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων: Ένα τριήμερο γεμάτο ταινίες, εκπαιδευτικά εργαστήρια και βραβεία

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Το 12ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων πραγματοποιήθηκε φέτος από τις 16 έως τις 27 Οκτωβρίου στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων. Το πρόγραμμα ήταν πολύ πλούσιο και πολυσυλλεκτικό: περιλάμβανε πάνω από 300 ταινίες μυθοπλασίας, animation και ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο, αφιερώματα, ειδικές προβολές και masterclass. Στο επίκεντρο, όπως κάθε χρονιά, ήταν τα εκπαιδευτικά προγράμματα και η οπτικοακουστική επιμόρφωση μικρών και μεγάλων.

Ήταν 11 μέρες γεμάτες ταινίες, σεμινάρια και εικόνες με βάση το Πνευματικό Κέντρο Χανίων. Το φεστιβάλ συγκέντρωσε για άλλη μια φορά πλήθος κόσμου, που παρακολούθησε τις πολυάριθμες προβολές και δράσεις της διοργάνωσης. Τα τιμώμενα πρόσωπα ήταν φέτος ο διεθνούς φήμης διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Αρβανίτης και ο σπουδαίος συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου, στους οποίους απονεμήθηκε τιμητικό βραβείο.

Ο διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων, Ματθαίος Φραντζεσκάκης επισημαίνει:

«Υπάρχει δύο κεντρικοί στόχοι, με τους οποίος προσπαθούμε να πορεύεται αυτή η διοργάνωση. Ο πρώτος είναι να υπάρχει ένα συνεχές, διαρκές βήμα για τους δημιουργούς του κινηματογράφου, τόσο τους ανθρώπους που έχουν περάσει χρόνια στον κινηματογράφο, όσο και για νεότερους δημιουργούς. Για εμάς είναι μια ενότητα που προσπαθούμε χρόνο με το χρόνο να την ενισχύουμε. Δηλαδή να δίνουμε στα νέα παιδιά ένα βήμα για να συγκροτηθεί και εδώ μια ακόμη κοινότητα νέων δημιουργών για έναν χώρο ο οποίος από τη μια ανοίγει συνεχώς, καθώς υπάρχει έκρηξη της οπτικοακουστικής δημιουργίας. Από την άλλη πλευρά, διακρίνω όμως μια δυσκολία σε αυτά τα παιδιά να μπορέσουν να βρουν εκείνους τους δρόμους, που θα τους δώσουν την ελπίδα για να μπορέσουν να δουλέψουν και να πάνε παρακάτω, σε σχέση με παλαιότερες εποχές που μπορεί να ήταν μικρότερος ο όγκος, αλλά υπήρχε μάλλον ένα καλύτερο κλίμα γι’ αυτούς που κατάφεραν να φτιάξουν πράγματα. Αυτός είναι ο πρώτος μας στόχος που είναι σε άμεση συνέργεια και συνάφεια με το μεγάλο κομμάτι που γίνεται εδώ, που αφορά την εκπαίδευση. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δουλεύουμε με την εκπαιδευτική κοινότητα. Για μας είναι στην ουσία ένα δεύτερο φεστιβάλ μέσα στο φεστιβάλ με πολλές χιλιάδες εκπαιδευτικούς και παιδιά, που περνούν αυτές τις μέρες εδώ και είμαστε μαζί τους και όλη τη σχολική χρονιά, κάνοντας πράγματα».

Ο διακεκριμένος γραφίστας Γιάννης Κουρούδης σχεδίασε την αφίσα της φετινής διοργάνωσης. Παράλληλα στους χώρους του Πνευματικού Κέντρου, φιλοξενήθηκε μια έκθεση με αφίσες, που σχεδίασε για την Εθνική Λυρική Σκηνή, την περίοδο 2007-2020. Τίτλος της «Opera Posters»:

«Αυτό που με απασχολούσε κάθε φορά ήταν φυσικά η ιστορία της κάθε όπερας. Παρουσιάζω αυτές τις αφίσες εδώ, γιατί πιστεύω ότι η όπερα και το σινεμά είναι πρώτα ξαδέλφια. Αυτές οι αφίσες έγιναν μεταξύ του 2007 και του 2020 για την Εθνική Λυρική Σκηνή (ΕΛΣ). Η ιδέα μου ήταν λοιπόν να προσωποποιήσω ουσιαστικά την κάθε όπερα. Για παράδειγμα στον Ναμπούκο, που βλέπετε εδώ, δεν έβαλα καρδιά, γιατί είναι ένας εντελώς άκαρδος ηγεμόνας. “Ο κόμης Ορύ” από την άλλη είναι ένας μπαγάσας, επίσης ηγεμόνας εκείνη την περίοδο. Έκανε τον ψυχίατρο για να μπορεί να πειράζει τα κορίτσια και να τα φέρνει όσο το δυνατόν πιο κοντά του. Οπότε απεικόνισα τον Ορύ με ένα ψεύτικο γένι και του έβαλα τα γυαλιά του Φρόιντ. Όλες αυτές οι αφίσες έδωσαν μια πολύ φρέσκια εικόνα. Μάλιστα επειδή η Λυρική Σκηνή είχε μέχρι τότε μια εικόνα λίγο πιο κλασική έως και βαριά κλασική, όταν είδαν αυτές τις πρώτες αφίσες, είχαν γράψει ότι ήταν πόπερα και όχι όπερα. Με τον καιρό, το αποδέχτηκαν και το αγάπησαν. Νομίζω ότι όλο αυτό έχει γράψει πάρα πολύ καλά και στην ιστορία της ΕΛΣ και πιστεύω ότι έχει λειτουργήσει πολύ θετικά και στην ιστορία της γραφιστικής» επισημαίνει ο πολυβραβευμένος γραφίστας.

Από την ίδρυση του φεστιβάλ, το μεγαλύτερο βάρος δίνεται στην ανάπτυξη της κινηματογραφικής εκπαίδευσης και ευρύτερα της οπτικοακουστικής παιδείας των παιδιών και των νέων. Στο πλαίσιο αυτό, αναπτύσσονται πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα κινηματογραφικού γραμματισμού και δημιουργίας, που απευθύνονται σε μικρούς και μεγάλους. Φέτος πραγματοποιήθηκαν συνολικά πάνω από 40 προγράμματα:

Ο Σταύρος Γρόσδος είναι Επιστημονικός Σύμβουλος των Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του φεστιβάλ:

«Στα περισσότερα φεστιβάλ όταν τελειώνει το δεκαήμερο των προβολών, σταματάει και η δραστηριότητα και η δραστηριοποίηση. Για εμάς ξεκινάει, μετά το δεκαήμερο. Έχουμε δηλαδή εκπαιδευτικές δραστηριότητες όλο το χρόνο και ετήσια προγράμματα μικρής και μεγάλης διάρκειας. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι ταυτόχρονα επιμορφωτικά και εκπαιδευτικά. Επιμορφωτικά γιατί επιμορφώνουμε και εκπαιδεύουμε οπτικοακουστικά εκπαιδευτικούς, εμψυχωτές εργαστηρίων και γονείς. Αυτοί καλούνται στη συνέχεια να μεταφέρουν αυτές τις γνώσεις και τις δεξιότητες στους μαθητές τους μέσα στα εργαστήρια ή στις σχολικές τάξεις.

Αντιμετωπίζουμε την κινηματογραφική ταινία ως μορφή τέχνης, όχι ως τεχνική. Άρα δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε την ταινία εργαλείο για να μάθουμε κάτι, να αποκτήσουμε γνώσεις. Μας ενδιαφέρει να εγγραμματίσουμε τα παιδιά και τους ενηλίκους στους κινηματογραφικούς κώδικες. Δηλαδή να γνωρίσουν από τη μια πλευρά τα εργαλεία με τα οποία παράγεται ένα κινηματογραφικό προϊόν και να δουν πολλά οπτικοακουστικά προϊόντα, γιατί παρόλο που ζούμε στην εποχή της εικόνας, οι θεατές στρέφονται κυρίως σε μόνο μια κατηγορία κινηματογραφικών ταινιών. Άρα έχουμε μια τριπλή ιδιότητα εδώ: έχουμε το παιδί θεατή, το παιδί κριτικό και το παιδί δημιουργό».

Κάθε χρόνο το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων οργανώνει τον μαθητικό διαγωνισμό «Ιστορίες για ν’ ακουστούν», που περιλαμβάνει οπτικοακουστικές και ηχητικές δημιουργίες από όλη την Ελλάδα. Μια από τις ταινίες που διακρίθηκαν φέτος είναι αυτή της Τριανταφυλλιάς Κοντογουλίδου από το 2ο Γυμνάσιο Ωραιοκάστρου «Ιστορίες για να ακουστούν από το Παπάφειο Ορφανοτροφείο Θεσσαλονίκης 1945-1959, Ιστορίες από τη ζωή του παππού μου, τρόφιμου του Ορφανοτροφείου»:

«Σκέφτηκα να χωρίσω την ιστορία του παππού μου σε πολλές ενότητες. Μαζί με όλες αυτές έβαλα και τον ύμνο του Παπαφείου. Σ’ αυτές τις ενότητες δείχνω τη ζωή του στο Ορφανοτροφείο, τις δυσκολίες τους, τη μόρφωσή τους, το φαγητό τους και γενικά το πόσο δύσκολα περνούσαν, την έλλειψη γονιών. Δεν μπορούσαν να έχουν εκπαιδευτή για τον καθένα τους και μεγάλωναν όλοι μαζί και ο ένας συμπαραστεκόταν στον άλλο. Είναι ακόμη φίλοι και βγαίνουν. Η αγάπη τους είναι πολύ μεγάλη. Αυτό που θέλω είναι να δείξω στον κόσμο το πόσο σημαντικό είναι αυτό το πράγμα. Ότι ενώ υπάρχουν πολλές δυσκολίες, υπάρχει πάντα λύση και χαρά. Αυτά τα παιδιά δεν θα τα δεις ποτέ στεναχωρημένα. Είναι πάντα χαρούμενα και περνούν όμορφα στη ζωή τους».

Στο πλαίσιο του 12ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων έγινε απονομή αναμνηστικών διπλωμάτων σε 16 σχολεία του νομού, που ολοκλήρωσαν ταινίες στο πλαίσιο του ετήσιου εκπαιδευτικού προγράμματος της διοργάνωσης. Ένα από αυτά είναι το 1ο Γενικό Λύκειο Χανίων, στη Νέα Χώρα, που παρουσίασε την ταινία «Το Σχολείο της Καρδιάς μας».

Ο Κωνσταντίνος Καραμαγκιώλης ξεκίνησε τον «Άβελ», την μικρού μήκους ταινία του, στην περίοδο της καραντίνας. Βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός που εκτυλίχθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μια τρανς γυναίκα με καρκίνο ζήτησε να μεταλάβει, αλλά της το αρνήθηκαν. Ένας ιερέας από την Κέρκυρα θα αναλάβει όμως να το κάνει.

Στην ταινία, ένας ιερέας που ζει στην ύπαιθρο με την οικογένειά του, δέχεται ένα απρόσμενο τηλεφώνημα από μια γυναίκα, που τον αναστατώνει. Φεύγει για την Αθήνα για να δώσει τη Θεία Κοινωνία και για έναν τελευταίο ποδοσφαιρικό αγώνα.

Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στα Χανιά, όπου απέσπασε το βραβείο καλύτερης Ελληνικής Ταινίας Μυθοπλασίας Μικρού Μήκους:

«Η ταινία είναι κατά τη γνώμη μου μια queer χριστιανική ταινία ή αλλιώς ένα υπαρξιακό παραμύθι που αντί το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, οι ήρωες αναζητούν την αλληλοαποδοχή, τη συγχώρεση και κυρίως την αγάπη. Σε πρώτο αλλά και σε δεύτερο πλάνο εντέλει, κυριαρχεί η θρησκεία και το ποδόσφαιρο. Δύο θέματα δηλαδή που για μένα είναι τα όπια του λαού. Έρχονται για να χωρίσουν τους λαούς, είτε αυτό είναι ζήτημα χωρών και θρησκειών, είτε ζήτημα ταυτοτήτων και τάξεων.

Νομίζω ότι στη δική μας ταινία, αυτά τα δύο διαχωριστικά πράγματα λειτουργούν καταλυτικά και ως εργαλεία για να ενώσουν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, αλλά και τις όψεις του ίδιου νομίσματος, έναν ιερέα που ασχολείται με τα μεταφυσικά και μια παλλακίδα που ασχολείται με τα φυσικά. Ο ένας είναι εξέλιξη του άλλου. Ο Άβελ είναι η πρώτη ελληνική μικρού μήκους ταινία, που παίρνει διανομή, μάλιστα από τον Δαναό στην Αθήνα. Έχει κάνει τέσσερις προβολές τον Οκτώβριο και έχει άλλες τέσσερις τον Νοέμβριο στο Δαναό, αλλά και στο σινέ Βακούρα στη Θεσσαλονίκη, καθώς και σε κάποιες άλλες πόλεις που θα ανακοινωθούν την πρώτη εβδομάδα του Νοέμβρη».

Ο Ταξιάρχης Δεληγιάννης και ο Βασίλης Τσιουβάρας παρουσίασαν το animation «Ανοιχτά Φτερά». Ένας μικρός σπίνος αναγκάζεται να αφήσει την πατρίδα του, που είναι σε εμπόλεμη κατάσταση. Αμέσως μόλις φτάνει σε μια ξένη χώρα, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας ενός ατυχήματος: ένα αμάξι χτυπάει τον αρχηγό των άγριων περιστεριών. Ο μικρόσωμος σπίνος αμέσως βοηθάει το περιστέρι. Τα υπόλοιπα περιστέρια τον καταδιώκουν, επειδή πιστεύουν ότι τους κλέβει το φαγητό, ενώ αυτός απλώς μεταφέρει τροφή στον τραυματισμένο αρχηγό τους. Η ταινία απέσπασε το βραβείο animation για ελληνική παραγωγή:

«Η ταινία μας είναι μια ποιητική αλληγορία. Θέλουμε να εστιάσουμε, μέσα από την ιστορία μας, σε θέματα και έννοιες, όπως είναι η αλληλεγγύη, η συμπερίληψη, η διαφορετικότητα και η αποδοχή. Οι «Όρνιθες», η κωμωδία του Αριστοφάνη λέει «Πάρτε τα φτερά. Εσείς οι άνθρωποι πάρτε τα φτερά. Συμπεριφερθείτε ελεύθερα σαν τα πουλιά. Ανοίξτε τα και αγκαλιαστείτε». Αυτό θέλουμε να πούμε και εμείς, μέσα από τα πουλιά. Προσπαθήσαμε να γίνει αυτή η ανθρώπινη υπέρβαση της αλληλεγγύης και της αδελφοποίησης των διαφορετικών πλασμάτων στον κόσμο μας» αναφέρει ο Ταξιάρχης Δεληγιάννης.

Ο Βασίλης Τσιουβάρας επισημαίνει για τη φόρμα της ταινίας και την τεχνική που χρησιμοποίησαν: «Η ταινία αποτελεί μια μίξη διαφορετικών τεχνικών animation. Οι βασικοί χαρακτήρες μας τα πουλιά δημιουργήθηκαν από πλαστελίνη και χρησιμοποιήθηκε για την κίνηση και την εμψύχωσή τους, η κλασική τεχνική του stop motion για να δοθεί ένα πιο χειροποίητο ύφος και στους ήρωες και στην ταινία. Αυτοί οι ήρωες κινούνται σε ένα περιβάλλον λιμανιού. Αυτό το λιμάνι φωτογραφήθηκε. Είναι ένας αληθινός χώρος, το λιμάνι της Ελευσίνας. Οι φωτογραφίες και τα πλάνα που τραβήχτηκαν από εκεί, τα επεξεργαστήκαμε με την τεχνική της φωτογραμμετρίας. Όλο το remix, το stop motion που μπήκαν σε τρισδιάστατο περιβάλλον και η φωτογραμμετρία είναι κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε animation».

Ο Kristóf Deák κέρδισε με το «Sing» το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους το 2017. Βρέθηκε στα Χανιά για να παρουσιάσει την συγκινητική ταινία του και να κάνει μια εκπαιδευτική δράση με παιδιά.

Στην ταινία παρακολουθούμε τη μικρή Σόφι να αλλάζει σχολείο, στη Βουδαπέστη. Εκεί γίνεται φίλη με τη Λίζα. Μπαίνει στη βραβευμένη χορωδία του σχολείου. Της λένε να τραγουδά χαμηλόφωνα, επειδή η φωνή της δεν αρέσει στην καθηγήτρια Έρικα, η οποία προετοιμάζει τη χορωδία για έναν διαγωνισμό στη Σουηδία. Το γεγονός αυτό πληγώνει τη Σόφι, αλλά υπακούει στις προσταγές της, κρατώντας το παράλληλα και κρυφό από τα υπόλοιπα παιδιά. Η ταινία του Ούγγρου κινηματογραφιστή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Το φιλμ προβλήθηκε στην τελετή λήξης της διοργάνωσης, ενώ στον ίδιο απονεμήθηκε τιμητικό βραβείο:

«Νομίζω ότι αυτή η ταινία έχει να κάνει κυρίως με την ενότητα, την ένωση των ανθρώπων,* και τη δύναμη της κοινότητας έναντι του να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα μόνος σου. Νομίζω ότι καθώς οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα, δεν πρέπει ποτέ να αντιμετωπίζουμε οποιαδήποτε δυσκολία απομονωμένοι. Θα πρέπει πάντα να είμαστε σε θέση να ζητήσουμε βοήθεια. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να το κάνουμε αυτό, εξαιτίας της ντροπής και όλων τα συναφών θεμάτων, που έχει η κοινωνία μας. Νομίζω λοιπόν ότι είναι σημαντικό να μοιραζόμαστε ιστορίες κοινής προσπάθειας.Χρησιμοποιώντας τη δύναμη της κοινότητας, το πρόβλημα ενός ατόμου μπορεί να λυθεί. Δεν θα μπορούσε να λυθεί διαφορετικά».*

Ο Ούγγρος σκηνοθέτης, που γυρίζει αυτή την περίοδο την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, εντυπωσιάστηκε από το πρόγραμμα που συμμετείχε στα Χανιά:

«Στα Χανιά πήρα μέρος σε ένα masterclass που ήταν βασισμένο στην ταινία. Ήμουν πραγματικά χαρούμενος, όταν είδα πόσες ερωτήσεις δημιουργεί ακόμα αυτή η ταινία στα μυαλά των παιδιών και πόσο μακριά μπορούν να το πάνε σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Είμαι πραγματικά χαρούμενος που υπάρχουν διοργανώσεις όπως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Χανίων, όπου μπορούν να γίνουν αυτές οι συζητήσεις. Έτσι, μια ταινία είναι μόνο η αφετηρία για να ξεκινήσει αυτή η συζήτηση. Ήταν πραγματικά ενθαρρυντικό για μένα να βλέπω ότι τα παιδιά είναι δημιουργικά και έχουν βαθιά κατανόηση σε σχέση με την ταινία και αισθάνονται ότι είναι κάτι δικό τους. Όντας τόσο μακριά από το σπίτι μου, στην Ουγγαρία, αποτελεί μεγάλη έμπνευση για μένα το γεγονός ότι οι Έλληνες μαθητές μπορούν να αναλύσουν τόσο πολύ την ταινία».

Τα Βραβεία του 12ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων

Βραβεία κοινού 12ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων

• Ελληνικό Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους απονέμεται εξ ημισείας στις ταινίες:

Αζήτητοι, Σκηνοθεσία: Μαριάννα Οικονόμου

και Πες μου το Μυστικό, Σκηνοθεσία: Μαρία Πεντάρη, Ελπινίκη Βουτσά Ρεντζεποπούλου

• Ελληνική Ταινία Μυθοπλασίας Μικρού Μήκους απονέμεται στην ταινία ABEL, Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Καραμαγκιώλη

• Animation Ελληνική παραγωγή απονέμεται στην ταινία Ανοιχτά φτερά, Σκηνοθεσία: Ταξιάρχης Δεληγιάννης, Βασίλης Τσιουβάρας

• Animation Διεθνής παραγωγή απονέμεται στην ταινία Piano, σκηνοθεσία: Marjan Keshani, Shahab Shamsi

• Μυθοπλασία Μικρού Μήκους Διεθνής Παραγωγή απονέμεται στην ταινία

Πράγματα Ανήκουστα / Τhinks unheard of, Σκηνοθεσία: Ramazan Kılıç

• Διεθνής Παραγωγή Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους απονέμεται στην ταινία

  Nelly

  and Nadine, Σκηνοθεσία: Magnus Gertten

• Ελληνικό Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους απονέμεται στην ταινία

Titi – Στο μάτι του κυκλώνα, Σκηνοθεσία: Νατάσσα Μπλάτσιου

• Βραβείο Ταινίας Για Παιδιά και Νέους απονέμεται στην ταινία

Max and the Senior Squad Σκηνοθεσία: Winfried Oelsner

• Ελληνική Σπουδαστική Ταινία Μικρού Μήκους απονέμεται στην ταινία

Κατοχή – Αντίσταση – Απελευθέρωση, Σκηνοθεσία Ίων Ευθυμίου

• Βραβείο για το PODCAST «Ήχοι και ψίθυροι, ανθρώπινες ρίζες» απονέμεται στην Κωνσταντίνα Σταυροπούλου

Ειδικά Βραβεία τα οποία δίνονται από συνεργαζόμενους με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων φορείς:

• Βραβείο Εκπαιδευτικής Δημιουργίας «Γουόλτερ Λάσαλι 2024» απονέμεται από τον ΕΚΚΟΜΕΔ στην ταινία «Τα μονοπάτια της ζωής» για την ταινία 1ο ΕΠΑΛ Ευδήλου Ικαρίας

• Βραβείο για το Καλύτερο Ελληνικό Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους από την Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας στην ταινία Ο κόκκινος δάσκαλος , Σκηνοθεσία: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος

• Βραβείο «Μίκης Θεοδωράκης» απονέμεται από τον Παγκρήτιο Σύλλογο Φίλων Μίκη Θεοδωράκη στην ταινία , Σκηνοθεσία: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος

• Βραβείο «Ιστορία, Πολιτισμός και Παράδοση της Κρήτης» απονέμεται από την Ιστορική Λαογραφική Εταιρεία Κρήτης στην ταινία Underwonder:Σπήλαιο ελεφάντων, Σκηνοθεσία: Κώστας Καρύδας

• Βραβείο #ThisisEU (Ευρωπαϊκές Αξίες) απονέμεται από την Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα στην ταινία The killing of a journalist / Ο θάνατος ενός δημοσιογράφου, Σκηνοθεσία: Matt Sarnecki

• Βραβείο animation από την κοινή δράση του CHANIAFILMFESTIVAL και του ANIMASIROS απονέμεται στην ταινία Corvine, Σκηνοθεσία: Sean McCarron

• Βραβείο «Δικαίωμα στη ζωή» απονέμεται στην ταινία Λώξη, Σκηνοθεσία: Θανάση Καφετζή και Δημήτρη Ζάχου

• Βραβείο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους από το gr2me (μια νέα πλατφόρμα με στόχο την προβολή της ελληνικής κουλτούρας σε όλο τον κόσμο) Σταυρούλα, Σκηνοθεσία: Ήρα Ντίκα

• Ειδική Μνεία για ταινία που καταγράφει αναδεικνύει την τοπική ιστορία στην ταινία Λευκά Όρη, Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Παπαθανασίου

Τιμητικό βραβείο στην Παιδική και Εφηβική Χορωδία του Δήμου Χανίων για το έργο της.

Στο πλαίσιο του 12ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων απονεμήθηκαν τα παρακάτω τιμητικά βραβεία σε καλεσμένους της διοργάνωσης.

• Τιμητικό Βραβείο στον Διευθυντή Φωτογραφίας Γιώργο Αρβανίτη για το έργο του.

• Τιμητικό Βραβείο στον συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου για την μουσική του στον κινηματογράφο.

• Τιμητικό βραβείο στον γραφίστα Γιάννη Κουρούδη ο οποίος φιλοτέχνησε την αφίσα του 12ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων.

• Τιμητικό βραβείο στον Ούγγρο σκηνοθέτη Kristóf Deák δημιουργό της ταινίας SING / Τραγούδα! (Όσκαρ ταινίας μικρού μήκους 2017)

• Τιμητικό βραβείο στην γλύπτρια Αντωνία Παπατζανάκη η οποία φιλοτέχνησε την εικαστική αφίσα του 12ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων.

Επίσης στο πλαίσιο του 12ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων έγινε απονομή αναμνηστικών διπλωμάτων σε 16 σχολεία που ολοκλήρωσαν ταινίες στο πλαίσιο του ετήσιου εκπαιδευτικού προγράμματος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων. Στα σχολεία δόθηκαν αναμνηστικά τόσο από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων όσο και από τον ΕΚΚΟΜΕΔ. Τέλος, αναμνηστικά διπλώματα δόθηκαν σε 23 σχολεία (απ΄ όλη την Ελλάδα) που διακρίθηκαν στον ετήσιο διαγωνισμό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων “Ιστορίες για ν’ ακουστούν”.