Την προσπάθεια να ανακτηθούν τα μορφολογικά στοιχεία της οχύρωσης του εντυπωσιακού Κάστρου της Καλαμάτας καταβάλλει το υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο δρομολογεί εργασίες στερέωσης και αποκατάστασης τμημάτων του.
Το Κάστρο έχει τη μορφή ενός τυπικού μεσαιωνικού οχυρού, με δυο αμυντικούς περιβόλους, έναν μικρότερο εσωτερικό στην κορυφή του λόφου, στο ανατολικό άκρο του οποίου υψώνεται μεγάλος ισχυρός Ακρόπυργος (donjon) με θολοσκέπαστη δεξαμενή νερού (κινστέρνα).
Από τον Ακρόπυργο ξεκινά η περιτοίχιση του εσωτερικού (άνω) περιβόλου. Ένας δεύτερος, ευρύτερος εξωτερικός (κάτω) περίβολος προστατεύει μια μεγαλύτερη περιοχή. Τα τείχη είναι κατακόρυφα και ακολουθούν τη φυσική διαμόρφωση του εδάφους.
Οι προτάσεις της μελέτης αποσκοπούν στην αποκατάσταση και ανάδειξη του μνημείου, με στόχο τη διάσωση, την προστασία του και την εξασφάλιση της ασφαλούς επισκεψιμότητάς του.
Επίσης, έχουν στόχο να αναβαθμίσουν αισθητικά το μνημείο χρησιμοποιώντας στοιχεία από την ιστορική και επιτόπια έρευνα, καθώς από αντίστοιχα μνημεία ίδιας εποχής και πορείας ανά τους αιώνες. Κύριοι άξονες της αρχιτεκτονικής πρότασης είναι η αποκατάσταση της δομητικής συνοχής και ικανότητας του τείχους, η αποκατάσταση του περιβόλου και του παραπέτου στα τμήματα όπου διασώζονται, η ενδεικτική ανακατασκευή σε τμήματα που υπάρχει συνέχεια, αλλά και των επάλξεων στον νότιο προμαχώνα, η ανακατασκευή των προεξοχών και τμημάτων της Άνω Πύλης που έχουν καταρρεύσει.
Στους πρόποδες του λόφου ο ποταμός Νέδας
Το Κάστρο βρίσκεται σε λόφο, βορειοδυτικά της σύγχρονης πόλης της Καλαμάτας. Στους πρόποδες του λόφου περνά ο ποταμός Νέδας. Σύμφωνα με αρχαιολογικές έρευνες, στη θέση του σημερινού Κάστρου της Καλαμάτας εντοπίζεται η Ακρόπολη των Αρχαίων Φαρών (1500 π.Χ.).
Κατά τον 6ο-7ο αι., το βυζαντινό οχυρό που ιδρύθηκε, μετασχηματίστηκε σε καστροπολιτεία, ενισχύοντας τα τείχη της για την προστασία του πληθυσμού. Μέχρι το 10ο αι. σώζονται ελάχιστα στοιχεία για την ιστορική του εξέλιξη. Το 1205, το Κάστρο πέρασε στα χέρια των Φράγκων, ιδρυτών του πριγκιπάτου της Αχαΐας, οι οποίοι το ανακατασκεύασαν και πρόσθεσαν νέες οχυρώσεις.
Από τους Οθωμανούς στους Ενετούς
Ο Γοδεφρείδος Α’ Βιλλεαρδουίνος εγκαταστάθηκε στο Κάστρο, το οποίο αποτέλεσε έδρα της Βαρωνίας των Καλαμών, έως το 1325, οπότε το κατέλαβαν οι Βυζαντινοί. Τον 15ο αι. πέρασε στα χέρια των Οθωμανών και το 1685 περιήλθε πάλι στους Ενετούς, οι οποίοι άρχισαν να συντηρούν τις υπάρχουσες οχυρώσεις και να χτίζουν νέες.
Το 1715, το Κάστρο επανακαταλήφθηκε από τους Οθωμανούς, ενώ οι Βενετοί είχαν ήδη χάσει τις περισσότερες κτήσεις τους στην Πελοπόννησο. Στη διάρκεια του 18ου αι., το Κάστρο έχασε τη στρατηγική του σημασία και στις αρχές του 19ου άρχισε να εγκαταλείπεται.
Μετά την απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους, στις 23 Μαρτίου του 1821, το 1825, το Κάστρο υπέστη μεγάλες καταστροφές από το στρατό του Ιμπραήμ. Στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, στο χώρο του Κάστρου στρατοπέδευσαν οι ιταλικές δυνάμεις.
Ο σεισμός του 1986
Στο σεισμό του 1986, δέχθηκε σημαντικό πλήγμα και κατέστη μη προσβάσιμο. Το μνημείο έγινε πάλι επισκέψιμο το 2009, μετά από εργασίες στερέωσης και αποκατάστασης. Στις αρχές του 20ου αι., ο χώρος του Κάστρου διαμορφώθηκε σε αλσύλλιο, με περίπτερα, διαδρομές, καθιστικά και χώρους στάσης. Στο δυτικό τμήμα του άνω περιβόλου ανεγέρθηκε, το 1950, αναψυκτήριο που λειτουργούσε έως τη δεκαετία του ’80, ενώ στον κάτω περίβολο έχει κατασκευαστεί αμφιθέατρο για πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Με το WordPress Automatic Plugin από την codecanyon
Πλέον στην ιστοσελίδα μας δημοσιεύονται αυτόματα άρθρα μέσω «RSS feeds».
Από όποια σελίδα μας τα προσφέρει!
Δεν φέρουμε καμιά απολύτως ευθύνη για το περιεχόμενο.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε Σε αυτή την τοποθεσία
Αν πιστεύεται πως αυτό το άρθρο πρέπει να διαγραφεί μην διστάσετε να μας βρείτε στα social media.
