Φεστιβάλ Βενετίας – «Babygirl»: Η Νικόλ Κίντμαν φλερτάρει με τον σαδομαζοχισμό και τα όρια της

Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στα Αγγλικά

Η Romy (Νικόλ Κίντμαν) τα έχει όλα. Είναι μια επιτυχημένη και αξιοθαύμαστη διευθύνουσα σύμβουλος με έναν αφοσιωμένο σύζυγο, τον Jacob (Αντόνιο Μπαντέρας), και δύο έφηβες κόρες (Έσθερ Μακγκρέκορ και Βάγκαν Ρέιλι).

Το γεγονός ότι διευθύνει μια εταιρεία που ειδικεύεται στη ρομποτική και ότι ο σύζυγός της είναι θεατρικός σκηνοθέτης θα πρέπει να σας πει ότι ξέρει ένα-δυο πράγματα για το πώς να ζει τη ζωή σε κατάσταση αυτοματισμού και διαπρέπει όταν πρόκειται να πετύχει μια παράσταση όταν χρειάζεται. Όπως μαθαίνουμε στις πρώτες σκηνές του Babygirl, «περνάει» σεξουαλικά μέσα από τις κινήσεις και πρέπει να κατευθυνθεί στο laptop της για κάποιο sub-dom roleplay μόλις έχει περάσει έναν φαινομενικά έντονο οργασμό με τον σύζυγό της.

Ξεκινάει σχέση με τον Σάμιουελ (Χάρις Ντίκινσον), έναν από τους νέους της ασκούμενους, ο οποίος προηγουμένως είχε προλάβει να «δαμάσει» έναν σκύλο που ετοιμαζόταν να εκτοξευτεί πάνω της. Της αρέσει αμέσως η αυταρχικότητά του, η περιφρόνηση των ευγενειών του γραφείου και η γενικότερη ανυπάκουη συμπεριφορά του. Καθώς αναπτύσσεται η σχέση τους με άρωμα BDSM, αναπτύσσονται και τα επίπεδα απειλών.

Μήπως τελικά η Ρόμι καταφέρνει να εξερευνήσει τον σεξουαλικά κόσμο που προηγουμένως αρνιόταν στον εαυτό της, βαδίζοντας έτσι στο δρόμο προς τη σεξουαλική ολοκλήρωση; Ή μήπως χρησιμοποιείται από έναν αρπακτικό αρσενικό που θα μπορούσε να τορπιλίσει όλα όσα με κόπο έχει χτίσει;

Όπως επισημαίνει ο Σάμιουελ: “Θα μπορούσα να κάνω ένα τηλεφώνημα και θα μπορούσες να χάσεις τα πάντα”.

Αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη διεγερση απ’ όλες… Και φαίνεται να το συνειδητοποιεί. Όταν ο Τζέικομπ τη ρωτάει αν έχει σημασία γι’ αυτήν ως σκηνοθέτης, εκείνη απαντάει: “Είμαστε όλοι άσχετοι – πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή στη χιονοστιβάδα που θα μας σκεπάσει πολύ σύντομα”.

Προφητικά λόγια, καθώς μια χιονοστιβάδα έρχεται.

Το να χαρακτηρίσουμε το Babygirl ως ένα υπερβατικό ερωτικό δράμα ίσως το αδικεί. Ενώ σε κάποια σημεία είναι καυτό, τελικά είναι περισσότερο μια ιστορία ενηλικίωσης σε προχωρημένο στάδιο που ασχολείται με την αυτογνωσία και εστιάζει στην ευαλωτότητα, τη ντροπή, την οργή μιας γυναίκας και στο πώς αντιμετωπίζει τις «λοξές δυναμικές εξουσίας».

Η Ολλανδή σκηνοθέτης Halina Reijn, η οποία στο παρελθόν είχε σκηνοθετήσει το Bodies Bodies Bodies Bodies, καθώς και το Instinct, το οποίο επικεντρώθηκε στην ψυχοσεξουαλική σχέση μεταξύ ενός σεξουαλικού παραβάτη και του θεραπευτή του, δείχνει για άλλη μια φορά ότι μπορεί να εμβαθύνει με μπρίο στις παράνομες επιθυμίες και στις δυναμικές εξουσίας των φύλων. Εδώ, λάμπει όχι μόνο στον τρόπο με τον οποίο διερευνά πώς οι “ντροπιαστικές” επιθυμίες χρειάζονται τον χώρο τους – και πώς η καταπίεσή τους μπορεί να είναι εξίσου δυνητικά επικίνδυνη με μια φλογερή σχέση – αλλά και στην έλλειψη ηθικής κρίσης. Η ταινία της Reijn αγκαλιάζει τις συχνά αντιφατικές δυνάμεις που κάνουν τους ανθρώπους αυτό που είναι, και ποτέ δεν κρίνει τους χαρακτήρες της.

Εδώ δεν υπάρχουν δυαδικές διακρίσεις καλών και κακών- απλώς πολύπλοκοι άνθρωποι με αδηφάγες επιθυμίες, γεγονός που ενισχύει το κεντρικό ερώτημα: Ποιος έχει τον έλεγχο;

Η Κίντμαν υπερέχει όταν πρόκειται να ενσαρκώσει αυτό το κομμάτι, και είναι μαγευτική καθ’ όλη τη διάρκεια. Προσδίδει στη Ρόμι μια διακριτική ευαλωτότητα και μεταφέρει τις εσωτερικές της συγκρούσεις παρά την προσπάθεια να κρατήσει τα προσχήματα. Όσο για τον Μπαντέρας, αποδίδει μια διακριτική ερμηνεία που ταιριάζει απόλυτα με τον δικό του σημαντικά λιγότερο χρόνο στην οθόνη.

Αυτό που εμποδίζει το Babygirl να είναι ένα πραγματικό knockout, ωστόσο, είναι τα ανώτερα κινηματογραφικά σημεία αναφοράς.

Είναι δύσκολο να μη σκεφτείς το The Piano Teacher, το Elle ή το Eyes Wide Shut. Όλα μοιάζουν επίκαιρα από τότε (με τη σειρά): Η Isabelle Huppert είναι η φετινή πρόεδρος της κριτικής επιτροπής και πρωταγωνίστησε στο ερωτικό ψυχολογικό δράμα του Μίκαελ Χάνεκε – πρωταγωνίστησε επίσης το 2016 στο ψυχοσεξουαλικό θρίλερ του Πολ Βερχόφεν, ενός σκηνοθέτη για τον οποίο η Reijn έπαιξε στο Black Book το 2006- και η Κιντμαν ήταν στο Lido πριν από 25 χρόνια με την τελευταία -και αμφιλεγόμενη- ταινία του αείμνηστου σκηνοθέτη.

Βέβαια, όλες σκηνοθετήθηκαν από άνδρες, αλλά διαθέτουν πολύπλοκους γυναικείους χαρακτήρες και εξερευνούν την πολυεπίπεδη γυναικεία επιθυμία με τρόπους που καθιστούν τα φύλα πίσω από την κάμερα, μάλλον άσχετα.

Η προσέγγιση της Reijn στο ερωτικό θρίλερ της δεκαετίας του ’80 παραμένει τολμηρό και δεν περιορίζεται σε ηθικολογίες μετά το #MeToo. Είναι μια γενναία ταινία, αν αναλογιστεί κανείς την ειλικρίνεια και το κάστινγκ της, καθώς η ταινία όντως χτυπάει στην καρδιά του αμερικανικού πουριτανισμού και βάζει σε προοπτική ορισμένες ταινίες που θεωρούν ότι ανοίγουν το φάκελο, τονίζοντας για άλλη μια φορά ότι κάποιες από τις υποτιθέμενες ταινίες που συγκλονίζουν τα ταμπού των προκατόχων της(9 ½ εβδομάδες, Πενήντα αποχρώσεις του γκρι) είναι στην πραγματικότητα άκρως ήρεμες – και στην περίπτωση της τελευταίας, βαθιά προσβλητικές. Ωστόσο, οι προαναφερθείσες ταινίες των Χάνεκε, Βερχόφεν και Κιούμπρικ αισθάνονταν πιο προκλητικές όταν εξερευνούσαν περίπλοκες και σεμνά ανεπίτρεπτες λαχτάρες.

Ενώ το Babygirl είναι ένα αξιοθαύμαστο ως προς το σεξουαλικό δράμα, τείνει να περιορίζεται: Η ειλικρινής και ανοιχτή επικοινωνία σχετικά με την επιθυμία είναι ζωτικής σημασίας. Όσο καίριο κι αν είναι αυτό το μήνυμα, η ταινία μπορεί να μην είναι το ηλεκτρισμένο, ούτε το προκλητικό για σκέψη, τράνταγμα που θα μπορούσε κανείς να ελπίζει.

Η ταινία Babygirl έκανε πρεμιέρα στο 81ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας στο Διαγωνιστικό Τμήμα.