Future NOW στην Στέγη: Στο επίκεντρο η σεξεργασία, η ρευστότητα φύλου, ο σεβασμός του διαφορετικού

Το φετινό φεστιβάλ Future N.O.W. στην Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση περιλαμβάνει τρία πρωτότυπα έργα νέων δημιουργών, που προκρίθηκαν μέσα από το ετήσιο ανοιχτό κάλεσμα. Πρόκειται για το «Call me Sugar» της Χριστίνας Κυπραίου και του Μιχάλη Πητίδη, για τον «Σεισμό» του Βασίλη Βηλαρά και το «Perseids ή πώς να παρτάρετε αγρίως της Ζωής Σιγαλού και της Μαρίνας Σιώτου.

Στο επίκεντρο και των τριών παραστάσεων που φιλοξενούνται στην Στέγη από τις 23 Απριλίου μέχρι και τις 9 Απριλίου, είναι η ρευστότητα φύλου, η έννοια της ταυτότητας, η σεξεργασία, οι στερεοτυπικές αντιλήψεις για το ανδρικό και το γυναικείο σώμα, ο ρατσισμός και η ρητορική μίσους, η αναζήτηση συντρόφου μέσα από τις εφαρμογές. Οι δημιουργοί απάντησαν στα ερωτήματα που τους θέσαμε για τα πρότζεκτ τους.

Call me Sugar – Χριστίνα Κυπραίου και Μιχάλης Πητίδης

Η παράσταση Call me Sugar ξεκινά ως ένα σουρεαλιστικό performance conference με θέμα τις συνθήκες εργασίες, τη σεξουαλικότητα, τον φετιχισμό και την εμπορευματοποίησή του. OnlyFans, cam girls και χρησιμοποιημένα εσώρουχα είναι το φόντο μιας σπονδυλωτής παράστασης που καταπιάνεται με τα ταμπού, τα στερεότυπα και τη μοναξιά μέσα από τον χώρο της online σεξεργασίας, που υπόσχεται σεξουαλική και οικονομική απελευθέρωση, ανεξάντλητες ηδονές και ερεθιστικές εικόνες. Μια performance φτιαγμένη από υλικό έρευνας, χιούμορ, προσωπικές εξομολογήσεις και ιστορίες μυθοπλασίας.

Η Χριστίνα Κυπραίου και ο Μιχάλης Πητίδης μας μίλησαν για το έργο τους.

-Ποια είναι τα θέματα με τα οποία καταπιάνεστε στην performance σας;

Η μοναξιά, η επιθυμία, η σεξουαλικότητα και η εργασία. Για την προετοιμασία της παράστασης κάναμε έρευνα γύρω από τον χώρο της σεξεργασίας και συγκεκριμένα γύρω από εκδοχές της online σεξεργασίας. Είναι ένας σχετικά νέος τρόπος εργασίας στην Ελλάδα, που αναπτύσσεται ειδικά μετά την περίοδο της πανδημίας και της καραντίνας. Κάναμε πολλές συνεντεύξεις με άτομα που δουλεύουν στον τομέα αυτό όπως επίσης και με ακαδημαϊκούς οι οποίοι ειδικεύονται στην πορνογραφία. Και κάπως έτσι αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε πράγματα που μας ενδιαφέρουν και που θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα έργο σχετικά με αυτά. Ο τομέας της σεξεργασίας δεν είναι το θέμα μας, αλλά μέσα από το online περιβάλλον της ακουμπάμε τις θεματικές που μας απασχολούν. Είναι ένας εργασιακός τομέας που είναι φορτωμένος με πολλά στερεότυπα και ηθικό βάρος, γιατί περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της σεξουαλικότητας. Ό,τι έχει να κάνει με το σεξ, προκαλεί αμηχανία και φόβο. Η αίσθηση της έκθεσης είναι έντονη και είναι λίγα αυτά για τα οποία μπορούμε να μιλήσουμε δημόσια, χωρίς να νιώθουμε ευάλωτοι.

-Πώς βλέπετε εσείς την online σεξεργασία; Προσφέρει οικονομική και σεξουαλική απελευθέρωση ή κρύβει πολλή μοναξιά και εμπορευματοποίηση;

Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Είναι μία εργασία που προσφέρει καλές οικονομικές προοπτικές και απελευθερώνει από στερεοτυπικές αντιλήψεις την εικόνα του σώματος. Παράλληλα υπάρχει πολύ μοναξιά στους πελάτες αλλά και στα σεξεργαζόμενα άτομα. Όπως ίσως υπάρχει γενικότερα, χωρίς όμως αυτό να είναι ένας γενικός κανόνας. Σίγουρα είναι μία εργασία, όπως όλες οι άλλες εργασίες που συμβαίνει μέσα σε ένα καπιταλιστικό πλαίσιο εμπορευματοποίησης. Η online σεξεργασία είναι κομμάτι της gig οικονομίας. Στη διαδικασία της διαμόρφωσης της δραματουργίας μας προσπαθήσαμε να αποφύγουμε να διατυπώσουμε κάποια γενική αλήθεια ή συμπέρασμα. Υπάρχουν φορές που η εργασία στο σεξ φετιχοποιείται, ρομαντικοποιείται, απλουστεύεται και θεματοποιείται. Υπάρχει τεράστια ετερογένεια στις απαντήσεις και στις οπτικές. Η σεξεργασία όμως αντιμετωπίζεται συχνά με ένα ηθικό βάρος. Δεν μπορεί ένα επάγγελμα να ευθύνεται για την ύπαρξη ή την αναπαραγωγή της πατριαρχίας, ούτε για την αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος. Η online σεξεργασία είναι μία μορφή ενδυνάμωσης των θηλυκοτήτων. Γιατί προσφέρει στις θηλυκότητες τη δυνατότητα να αναλάβουν τα μέσα παραγωγής της εργασίας τους και να ελέγχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο εργασίας και το εισόδημά τους. Επιπλέον, ίσως η σεξεργασία είναι ένα παράδειγμα φεμινισμού, γιατί οι σεξεργαζόμενες θηλυκότητες μπορούν να αξιοποιούν το σώμα τους όπως οι ίδιες επιθυμούν, ανεξάρτητα απο το τι απαιτεί η πατριαρχία. Υπάρχει η αυτοδιάθεση του σώματος. Τα σεξεργαζόμενα άτομα επιλέγουν το πώς θα ορίσουν το σώμα τους ανεξάρτητα από κανόνες: ηθικούς, θρησκευτικούς και πολιτικούς.

-Πόσο εξαρτημένοι είμαστε σήμερα από τις πλατφόρμες που προσφέρουν πορνογραφικό υλικό και τις εφαρμογές που δίνουν την ευκαιρία για σεξ;

Η πορνογραφία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τις dating εφαρμογές. Η λέξη εξάρτηση έχει ένα ηθικό βάρος. Δεν είναι τυχαίο που η σεξεργασία και όλες οι εκδοχές της αντιμετωπίζονται πάντα με ένα ηθικό φίλτρο. Η σεμνοτυφία και ηθική προλαβαίνουν να εισχωρήσουν παντού. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα ενός πράγματος μόνο, όπως της πολύ ηθικά προσδιορισμένης εικόνας του κόσμου που έχουμε ως κοινωνία λόγω της ορθόδοξης θρησκείας, αλλά πολλών παραγόντων. Για παράδειγμα φορείς ηθικού λόγου στο δημόσιο χώρο είναι οι κλινικές επιστήμες και συγκεκριμένα η ψυχολογία. Μία σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο θα εμφανίσει δεκάδες άρθρα σχετικά με τις επιδράσεις της πορνογραφίας, τον εθισμό που μπορεί να προκαλέσει και τον κίνδυνο διαστρέβλωσης της εικόνας του σεξ για τους νέους ανθρώπους. Ο περισσότερος κόσμος έχει μια αντίληψη της πορνογραφίας ως κάτι κακό, βλαβερό και ηθικά επιλήψιμο. Το άτομο που καταναλώνει πορνογραφία πολλές φορές θεωρείται στρεβλό και παράξενο. 

Δεν είναι εύκολο να μιλήσουμε για τις επιθυμίες μας ανοιχτά, όχι μόνο σε δημόσιο επίπεδο, αλλά ούτε στις πιο ιδιωτικές περιστάσεις. Οι νέοι τρόποι παραγωγής και κατανάλωσης πορνογραφικού περιεχομένου έχουν αλλάξει ριζικά τη σχέση μας με την πορνογραφία. Μέχρι και κάποια χρόνια πριν, η πορνογραφία ήταν άμεσα συνδεδεμένη με αντικείμενα που έπρεπε να συλλέγονται και να κρύβονται από τα μάτια του κόσμου. Σήμερα η πορνογραφία είναι άυλη και προσβάσιμη από τα κινητά μας. Η κατανάλωσή της είναι μαζικότερη και τείνει να κανονικοποιηθεί ως ένα βαθμό. Γίνεται κομμάτι της μαζικής κουλτούρας. Παρόλα αυτά τα ταμπού και τα στερεότυπα γύρω από τις επιδράσεις της στους ανθρώπους που την καταναλώνουν, αλλά και το ηθικό βάρος στους ανθρώπους που εργάζονται για την παραγωγή της κρατούν γερά.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σύλληψη – Δραματουργία: Χριστίνα Κυπραίου, Μιχάλης Πητίδης, Ζωή Σιγαλού

Σκηνοθεσία – Κείμενα: Χριστίνα Κυπραίου, Μιχάλης Πητίδης

Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Ζωή Σιγαλού

Σκηνικό: Σταύρος Καπετάνιος

Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα

Φωτισμοί: Παναγιώτης Λαμπής

Κίνηση: Ναταλία Καλογεροπούλου

Μουσική: Χρήστος Πούλος Ρένεσης

Ηθοποιοί: Μελίνα Κοτσέλου, Χριστίνα Κυπραίου, Χρήστος Πούλος Ρένεσης, Δέσποινα Σταυρίδη

Guest Starring: Μιχάλης Πητίδης, Ζωή Σιγαλού

Διεύθυνση – Εκτέλεση Παραγωγής: LEFOU PRODUCTIONS (Βάσια Ατταριάν / Σεραφείμ Ράδης)

Σεισμός – Βασίλης Βηλαράς

Ο Βασίλης Βηλαράς φέρνει τον «Σεισμό» του στη Μικρή Σκηνή της Στέγης για να προκαλέσει εκείνο το ρήγμα μέσα στο οποίο συναντιούνται η ορμονοθεραπεία, τα έγγραφα για την άδεια παραμονής στην Ελλάδα, το OnlyFans, τα καψουροτράγουδα, οι χαμένες παρθενιές, τα μεγάλα αλβανικά κούτελα, η ταυτότητα φύλου, η αστυνομική ταυτότητα, οι dom tops, οι submissive bottoms, οι ερωτικοί μετανάστες, οι θεραπείες μεταστροφής, οι εξαντλητικές δίαιτες, τα pronouns, το Grindr, η trash τηλεοπτική κουλτούρα και τα make-up tutorials.

Πρόκειται για ένα σύνολο βιωμάτων που μας υπενθυμίζει πως, κόντρα στο δημοφιλές αφήγημα πως τα πράγματα κάθε χρόνο γίνονται όλο και καλύτερα, ο πόνος ίσως να παραμένει ίδιος, όταν μεγαλώνεις ως μέλος της LGBTQIA+ κοινότητας σε μια χώρα που καλλιεργεί συστηματικά τον ρατσισμό και κάθε τύπου φοβικές συμπεριφορές απέναντι σε λαμπερά και ατρόμητα άτομα.

Τι είναι όμως ο «Σεισμός» Βαριετέ; Συναυλία; Εξομολογητικό μανιφέστο; Μια συνέντευξη γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι σε κρατικό κανάλι; Μια απονομή βραβείων που κανείς δεν πηγαίνει να παραλάβει το βραβείο; Μια επίσημη πρεμιέρα που επαναλαμβάνεται στο διηνεκές; Σίγουρα πρόκειται για μια περφόρμανς σεισμικών δονήσεων, η οποία προκαλεί τριγμούς σε αγαπημένα κόκκαλα, φέρνοντας στη σκηνή τρανς θηλυκότητες, non binary άτομα, χοντρά σώματα, μετανάστριες και σεξεργάτες, ώστε να τραγουδήσουν τη ρητορική μίσους που έχουν υποστεί ακριβώς επειδή είναι αυτ@ που είναι.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης μας μίλησε για το πρότζεκτ που έχει ετοιμάσει για το φεστιβάλ.

-Τι φέρνουν επί σκηνής τα πρόσωπά που έχετε επιλέξει για την performance σας;

Είναι άτομα που καθημερινά διεκδικούν τον δημόσιο χώρο τους, γιατί δεν τους προσφέρεται αυτονόητα. Σε μια οργανωμένη κοινωνία που τα προτρέπει να κρυφτούν γιατί κοντράρουν την ομοιογένεια που οι περισσότεροι άνθρωποι λαχταρούν, τα πρόσωπα αυτά όχι απλά δεν κρύβονται αλλά φωνάζουν την παρουσία τους. Και όχι ανώδυνα, ούτε αναίμακτα, κυριολεκτικά. Οπότε αυτό που φέρνουν στη σκηνή είναι το βίωμα του να νιώθεις ότι κινδυνεύεις σε έναν εχθρικό κόσμο, αλλά παρόλα αυτά να τολμάς να υψώσεις τη φωνή σου, γιατί η ανάγκη σου να είσαι ειλικρινής με την ύπαρξή σου, είναι σημαντικότερη από τη γνώμη των άλλων. Και αυτό μπορούμε νομίζω όλοι να παραδεχτούμε ότι δεν είναι εύκολο.

-Παίζει σημαντικό ρόλο το φύλο και η ταυτότητά του στην εποχή μας;

Φυσικά και παίζει. Σημαντικότερο ρόλο όμως παίζει η συνειδητοποίηση ότι δεν δικαιούμαστε να έχουμε γνώμη για καμία ταυτότητα, κανένα φύλο και κανένα σώμα πέρα από το δικό μας. Εκεί τελειώνει η κουβέντα για μένα. 

-Αλλάζει κάτι στην ελληνική κοινωνία ή ο ρατσισμός και η ρητορική μίσους καλά κρατούν;

Αυτό είναι μεγάλη συζήτηση. Όσο αυξάνεται η ορατότητα, τόσο αυξάνονται και τα φοβικά σχόλια. Μια βόλτα στο TikTok είναι αρκετή για να χάσεις κάθε ελπίδα για την ανθρωπότητα. Υποθέτω πως, θεωρητικά, υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή σε ταυτότητες που κάνουν challenge τη νόρμα. Προσωπικά ωστόσο δεν θεωρώ ότι πρέπει να χαιρόμαστε που η πλειοψηφία μας κάνει τη χάρη και μας ανέχεται λίγο παραπάνω σε σχέση με παλιά. Δεν είμαι τόσο ολιγαρκής. Παλιότερα, αν κράταγα το αγόρι μου στο δρόμο θα μας κοίταζαν περίεργα 10 άτομα. Σήμερα μπορεί να μας κοιτάξουν 5 άτομα. Είναι βελτίωση όμως το ότι πρέπει ακόμα να προσπεράσω βλέμματα, προκειμένου να χαλαρώσω στο δρόμο;

-Χρειάζεται ένας σεισμός για να αλλάξουν κάποια πράγματα ή μπορεί να γίνει κάτι άλλο;

Χρειάζεται μάλλον ένα ταρακούνημα για να καταλάβουμε ένα τόσο απλό αλλά και τόσο δύσκολο πράγμα: ας σταματήσουμε να έχουμε γνώμες για τις ζωές των άλλων. Είμαστε στην πλειοψηφία μας εργατική τάξη. Το πρόβλημα δεν είμαστε εμείς, και δεν βρίσκεται ανάμεσα μας. Ο εχθρός είναι αλλού. Το πρόβλημα δεν είναι αν φοράω δωδεκάποντα, αν είμαι 150 κιλά, αν δεν έχω το ίδιο δέρμα με την πλειοψηφία των ανθρώπων της χώρας που κατοικώ. Το πρόβλημα είναι η ιδιωτικοποίηση των πάντων, η ανευθυνότητα με την οποία ονομάζουν αναγκαστική θυσία το θάνατο 57 ατόμων στα Τέμπη και το ότι δεν έχουμε τι να ψηφίσουμε στις ερχόμενες εκλογές.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία: Βασίλης Βηλαράς

Δραματουργία: Λεμονιά Γιαννίρη

Μουσική: Ecati

Σκηνικά: Δήμος Κλιμενώφ

Κοστούμια: Φίλιππος Μίσσας

Φωτισμοί: Βάσια Ατταριάν

Εκτέλεση παραγωγής: Θάλεια Γρίβα

Περφόρμερς: Μότσι Γεωργίου, Iacovos, Adam Khalil, Αγκίμ Τζίμης Μίτσι, Αρτεμισία Ρέππα

Perseids ή πώς να παρτάρετε αγρίως – Ζωή Σιγαλού και Μαρίνα Σιώτου

Μια νύχτα στις τουαλέτες του κλαμπ Perseids, πέντε θηλυκότητες μοιράζονται μεθυσμένες εξομολογήσεις, βρισιές, sexting κι αγκαλιές σε ένα girlhood happening χειραφετημένης εκτόνωσης. Ένας Χορός του «εδώ και τώρα». Μιλούν για την πρώτη τους φορά. Για τις κούκλες Μπάρμπι. Για τα one night stands. Στέλνουν nudes και δημιουργούν anthem εμπνευσμένα από το sexting. Μια βραδιά με μεθυσμένες εξομολογήσεις, βρισιές, έρωτα, αγκαλιές και άγριο χορό. Ένα σύμπαν γεμάτο με γκλίτερ, TikTok tutorials, dating apps και αναφορές στην ποπ κουλτούρα, οι οποίες ακροβατούν μεταξύ της γενιάς των Gen Z και αυτής των Millennials.

Η Ζωή Σιγαλού και η Μαρίνα Σιώτου μας μίλησαν για την παράστασή τους

-Τι μοιράζονται οι πέντε θηλυκότητες στις τουαλέτες αυτού του κλαμπ;

Μιλάμε για το πως μεγαλώνουμε. Πώς η ντροπή εμποτίζει τις ζωές μας από μικρή ηλικία ως θηλυκότητες. Για την πρώτη μας φορά, για τα άπιαστα πρότυπα, τις Καρντάσιαν, για το πώς εκλαμβάνεται το γυναικείο σώμα, για το σεξ, την αγάπη και τη διαστρέβλωσή της. Όλα αυτά με χιουμορ, στρας και ξέφρενο χορό.

-Υπάρχει χώρος για έρωτα στην εποχή των εφαρμογών; Ή τελικά όλα είναι θέμα μόνο σεξουαλικής εκτόνωσης;

Ελπίζουμε πως υπάρχει. Έχουμε φίλες και φίλους που έχουν κάνει χρόνιες σχέσεις μέσω εφαρμογών. Δεν είναι το σύνηθες, αλλά υπάρχει. Οι εφαρμογές είναι ένα εργαλείο. Είναι πολύ προσωπικό ο καθένας γιατί τις χρησιμοποιεί. Κάποιοι για μια απλή γνωριμία, άλλοι για μηνυματική συντροφιά, άλλοι για σεξουαλική συνεύρεση. Οι επιλογές είναι πολλές. Πίσω όμως από κάθε πρόθεση, δεν κρύβεται η ανάγκη για σύνδεση; Ως Μαρίνα και Ζωή ένα κομμάτι μας ακόμα πιστεύει στον έρωτα, στην έκπληξη. Έχει ακόμα πίστη στη συνάντηση των ανθρώπων, ακόμα και μέσω εφαρμογών.

-Τι είναι αυτό που δεν αποδέχεται η κοινωνία όσον αφορά στο σώμα και την ταυτότητά μας;

Τι είναι αυτό που αποδέχεται είναι η σωστή ερώτηση. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, υπάρχει μια διαρκής πάλη. Έχεις μια παγκόσμια αγορά ομορφιάς, που σου λέει διαρκώς ότι δεν είσαι αρκετή. Φτιάξε τα χείλη σου, τράβηξε το πρόσωπό σου, βάλε prosthetics, βγάλε prosthetics, αδυνάτισε, πάχυνε, κάνε tun, λεύκανε τα δόντια σου, χάνεις τον μπούσουλα. Χάνεις τον εαυτό σου. Παράλληλα, η κοινωνία με τις δικές της πιέσεις. Φόρα αυτό, συμπεριφέρσου έτσι, κάνε παιδί, παντρέψου, τακτοποιήσου, πάγωσε τα ωάρια σου αν δεν θες να κάνεις παιδί τώρα. Ανάσα δεν μπορείς να πάρεις. Αυτά λένε και οι ηρωίδες μας. Όλο το έργο είναι μια κραυγή αγωνίας στη σύγχρονη ύπαρξη της θηλυκότητας. Μια φράση του έργου την οποία πιστεύουμε ακράδαντα είναι αυτή: «Θέλουμε να είμαστε εμείς και αυτό να είναι αρκετό».

-Ποια είναι τα στοιχεία που καθορίζουν τη δική σας ταυτότητα το 2023 και τι θα θέλατε να αλλάξει αύριο;

Πιστεύουμε οτι η ταυτότητά μας είναι κάτι που ορίζεται και οριοθετείται από πολύ μικρή ηλικία. Η συνεχής μας προσπάθεια ως θηλυκότητες σε αυτόν τον κόσμο είναι ακριβώς η αναίρεση των πλαισίων γύρω μας, μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία και σε έναν καπιταλιστικό κόσμο όπου η ισότητα δεν είναι δεδομένη αλλά μαχόμαστε γι’ αυτή συνεχώς. Τώρα μιλάμε ευκολότερα για πράγματα που αποσιωπούνταν καιρό και κρύβονταν κάτω από το χαλί. Το #metoo βοήθησε πολύ σε αυτό, άνοιξε ένα χώρο μοιράσματος κοινής συλλογικής εμπειρίας και τραύματος. Ως θηλυκότητες βρισκόμαστε στο μεταίχμιο των γενιών των Millennials και της Gen Z και ομολογούμε ότι η στάση των παιδιών που ανήκουν στην Gen Z πολύ εμπνευστική σε πολλά. Απενεχοποιούν θέματα ταμπού με τη χρήση των social media και του χιούμορ, είναι πολύ ενημερωμέν@ ως προς τα δικαιώματα, τα gender, το κλίμα, την παγκόσμια κρίση που ολοένα και μεγαλώνει. Είναι στο παρόν, στο εδώ και τώρα, κάτι που επιδιώκουμε κι εμείς. Το διαδίκτυο και η άμεση μεταφορά της επικοινωνίας ανά τον κόσμο, έχει καταφέρει να ανοίγει τους ορίζοντες το πεδίο σκέψης, καθώς και να κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν λιγότερο μόνοι σε έναν κόσμο που μάχεται την νέα γενιά συνεχώς. Τι θα θέλαμε να αλλάξει αύριο; Να ανακοπεί η στροφή προς τον νεοσυντηρητισμό. Έναν κόσμο με λιγότερη κριτική, περισσότερες αγκαλιές και λιγότερα unrealistic expectations.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σύλληψη-κείμενο-σκηνοθεσία: Ζωή Σιγαλού, Μαρίνα Σιώτου

Κίνηση: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου

Πρωτότυπη μουσική: Μαριλένα Ορφανού

Σχεδιασμός φωτισμών: Παναγιώτης Λάμπης

Κοστούμια-σκηνικά: Ελένη Στρούλια

Βοηθός σκηνοθέτη: Ρωξάνη Κριμίζη

Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Μπαζάνη

Εταιρία παραγωγής: INKAL (Σεραφείμ Ράδης, Βάσια Ατταριάν)

Ηθοποιοί: Δανάη Δελαπόρτα, Μαριάννα Μποζαντζόγλου, Κατερίνα Ρουσιάκη, Ζωή Σιγαλού, Μαρίνα Σιώτου

Σε βίντεο – έκπληξη: Ελένη Καραγιώργη

Σύμβουλος δραματουργίας: Μιχάλης Πιτίδης

Βίντεο-Κινηματογράφηση: Νίκος Κολιούκος, Αλεξάνδρα Ρίμπα

INFO

Future N.O.W.

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

Έως  9 Απριλίου 2023

Πέμπτη έως Κυριακή

Κατάλληλα για ηλικίες 16+

18:00 Call me sugar | Στο -1 της Στέγης

20:00 Σεισμός | Μικρή Σκηνή

22:00 Perseids ή πώς να παρτάρετε αγρίως | Στο -1 της Στέγης

Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό € 10, Φίλος € 8, Μειωμένο, Παρέα 5-9 άτομα € 8

Παρέα 10+ άτομα € 7, Γειτονιάς € 7, Ανεργίας, ΑμεΑ € 5

FUTURE N.O.W. FESTIVAL

Επιμέλεια: Ιλειάνα Δημάδη, Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Κωνσταντίνος Τζάθας

Επικεφαλής Παραγωγής: Βασίλης Παναγιωτακόπουλος

Οργάνωση Παραγωγής: Χριστίνα Πιτούλη, Άκης Χοντάσης

Eκτέλεση Παραγωγής: Δανάη Γιαννακοπούλου, Γιάννης Ιασωνίδης, Δήμητρα Μπουζάνη

Τεχνική Διεύθυνση: Λευτέρης Καραμπίλας

Aναπληρωτής Τεχνικός Διευθυντής: Γιάννης Ντόβας

Stage Managers: Κατερίνα Κώτσου, Μελίνα Λορκίδη, Ναταλία Βορριά

Οργάνωση Δράσεων Εξωστρέφειας: Χριστίνα Λιάτα

Ανάθεση – Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Παραστάσεις με αγγλικούς υπέρτιτλους: Σάββατο 25.3, Κυριακή 26.3, Πέμπτη 30.3, Παρασκευή 31.3, Σάββατο 1.4, Κυριακή 2.4, Σάββατο 8.4, Κυριακή 9.4.23

Μετάφραση υπερτίτλων στα Αγγλικά: Μέμη Κατσώνη

Ταυτόχρονος υπερτιτλισμός: Γιάννης Παπαδάκης