Λένε πως για να λύσεις ένα πρόβλημα, το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να αποδεχτείς την ύπαρξη του. Μετά να ψάξεις το πώς δημιουργήθηκε και κατόπιν να βρεις τη λύση, αν βεβαίως υπάρχει
Αφορμή για τα παραπάνω υπήρξε ένα περίεργο φαινόμενο, που μπορεί να κάνει την εμφάνιση του όλο το χρόνο, όμως για κάποιο λόγο εμφανίζεται ανησυχητικά αυξημένο κατά τη διάρκεια μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου. Από περίπου αρχές Απριλίου μέχρι τα τέλη του Οκτωβρίου, άντε και λίγο από Νοέμβριο, μικροί λοφίσκοι από γόπες κάνουν την εμφάνιση τους στις άκρες του παραλιακού δρόμου και κυρίως από την Καστέλλα μέχρι το παλιό Ξενία και με το ακόμα πιο παράξενο να είναι πως τα διαστήματα μεταξύ των λοφίσκων είναι σχεδόν τα ίδια και δεν ξεπερνούν το μήκος ενός αυτοκινήτου. Δηλαδή, περίπου 5-6 μέτρα και μετά λοφίσκος από γόπες, πάλι 5-6 μέτρα, ξανά ο λοφίσκος από γόπες κ.ο.κ.
Όσοι από σας ανήκετε στην κατηγορία των πρωινών περιπατητών-δρομέων-ποδηλατών της εν λόγω περιοχής, είμαι βέβαιος πως γνωρίζετε για ποιο πράγμα μιλάμε, μάλιστα αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, που πιστεύω πως θέλουμε, δεν συμβαίνει μόνο εκεί αλλά σχεδόν σε όλους τους δρόμους, στα δημόσια πάρκινγκ και όπου αλλού μπορεί να σταθμεύσει ένα αυτοκίνητο στην πόλη του Ηρακλείου.
Τώρα θα μου πείτε, μόνο λοφίσκοι από γόπες υπάρχουν; τίποτα άλλο δεν υπάρχει στους δρόμους μας; Βεβαίως και δεν είναι μόνο οι γόπες, όμως αντίθετα με τα άλλα ομοειδή αντικείμενα που μοιάζουν σαν πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι, σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε μια ανεξήγητη διάταξη και κυρίως μια άψογη στοίχιση.
Εδώ θα μου επιτρέψετε ένα άλμα στο χρόνο και στον τόπο, όταν πριν κάμποσα χρόνια, μια γνωστή ιαπωνική εταιρεία αυτοκινήτου αποφάσισε να κάνει την πανελλήνια παρουσίαση του νέου της pick up στην Κρήτη και πιο συγκεκριμένα στα ορεινά των νομών Ηρακλείου-Ρεθύμνου. Όντας ο μόνος εκπρόσωπος του ειδικού τύπου από το νησί στην εκδήλωση, σε ένα διάλλειμα ήρθα αντιμέτωπος με δύο ερωτήσεις που μου έθεσαν συνάδελφοι.
Η πρώτη ήταν για το αν όλα αυτά τα σκουπίδια στις άκρες των δρόμων τα τοποθέτησαν κάποιοι που ενοχλήθηκαν από την παρουσία και το θόρυβο τόσων αυτοκινήτων και η δεύτερη, αν το κοκκινιστό αρνί στο φούρνο που μόλις είχαν φάει ήταν όντως αντικριστό όπως τους διαβεβαίωσε ο καταστηματάρχης. Η απάντηση στο δεύτερο ήταν πως αφού το φάγατε βεβαίως και ήταν, όσο για το τι να απαντήσεις στην πρώτη ερώτηση, από τη δύσκολη θέση με έβγαλε η ιστορική δήλωση υπουργού εκείνης της εποχής περί του “στρατηγού άνεμου” σαν δικαιολογία μιας πυρκαγιάς.
Επιστρέφω στο σήμερα και στις λύσεις του προβλήματος, που θα μπορούσε να είναι είτε η επιτήρηση των δρόμων με κάμερες, ή μέσω μιας high tech βοήθειας από τους δορυφόρους του Elon Musk.
Η πρώτη μοιάζει εντελώς ανέφικτη και καταδικασμένη, αν αναλογιστούμε τι τράβηξαν και πως κατάντησαν οι φουκαριάρες οι κάμερες των ραντάρ στον ΒΟΑΚ, όσο για τη δεύτερη, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα καθώς λόγω των οικονομικών δυσκολιών που προέκυψαν πρόσφατα μετά το δάνειο για την αγορά μιας οικίας που θα στεγάσει τον ίδιο, τα 11 τέκνα του, τις τρεις συζύγους του καθώς και τις αγνώστου αριθμού φίλες του, νομίζω πως το ποσό που θα απαιτήσει ο Elon προκειμένου να τα φέρει βόλτα και να ξελασπώσει, αν δεν κάνει ακατόρθωτο το όλο εγχείρημα, σίγουρα το κάνει εξαιρετικά δύσκολο.
Τώρα, για λύσεις τύπου Λονδίνου, Σιγκαπούρης κ.λ.π., άντε να βρεις όργανο που θα κόψει πρόστιμο 50 ευρώ για ένα άδειο πακέτο τσιγάρων που πετάχτηκε στο δρόμο κι ακόμα χειρότερο, να υπάρξει θεριακλής να δώσει τα στοιχεία του χωρίς μάχη. Όσο για τη λύση του απλού πολίτη που επιπλήττει οδηγό ο οποίος μόλις πέταξε από το ανοικτό παράθυρο σακκούλα με τα υπόλοιπα του γεύματος από το ταχυφαγείο, νομίζω πως τέτοια απερισκεψία ενέχει μεγαλύτερο κίνδυνο απ’ ότι ένας πανηγυρισμός σε επίτευξη γκολ μέσα σε εξέδρα αντίπαλης ομάδας.
Έχοντας σαν κοινωνία αποδεχτεί πλήρως το “Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο…”, έχουμε βρει μύριους όσους τρόπους να χώνουμε κάτω απ’ το χαλί ότι ενοχλεί, αντί να κάνουμε τον κόπο να τα μαζέψουμε και να τα πάμε εκεί που πρέπει. Και στην περίπτωση που δεν μπορούμε να τα κρύψουμε είτε γιατί το χαλί είναι μικρό και δεν χώρα πια τόσα σκουπίδια, είτε γιατί είναι μεγάλο και βαρύ και δεν μπορούμε να το σηκώσουμε, τότε έρχονται σε βοήθεια οι τουρίστες, οι πρόσφυγες, οι πράκτορες της ΜΙΤ, ο” Στρατηγός Άνεμος”, αυτοί που μας ζηλεύουν και μαζί τους αυτοί που μας ορέγονται. Η πιθανότητα να είμαστε μέρος του προβλήματος θα είναι πάντα ασύμφορη, δύσκολη, δαπανηρή, συκοφαντική και δεν ξέρω τι άλλο, αντίθετα με το χάιδεμα των αυτιών που απλά θέλει τρόπο και καθόλου κόπο.
Η ελπίδα να γίνει κάτι και η επόμενη γενιά να γαλουχηθεί έτσι ώστε κάποια στιγμή να εξαφανιστούν οι γόπες και τα σκουπίδια απ’ τους δρόμους, πάντα θα ζει στις καρδιές των ανθρώπων. Τώρα, μέχρι πότε θα συνεχίσει να ζει με ή χωρίς τους λοφίσκους με αποτσίγαρα απ’ τα τασάκια των αυτοκινήτων, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο κι όχι
ενός χρονογράφου που το μόνο που δεν διαθέτει είναι μαντικές ικανότητες.
ΥΓ. Το να υπήρχε ένας μαγικός τρόπος να εφαρμοστεί η διάταξη του Κ.Ο.Κ. για πρόστιμο 200 ευρώ και αφαίρεση του διπλώματος για 60 μέρες στους οδηγούς που πετάνε σκουπίδια από το αυτοκίνητό τους, εκτός από τα πολύτιμα έσοδα για τα ταμεία του κράτους, είναι σίγουρο πως θα μείωνε δραστικά τόσο την κυκλοφορία εντός κι εκτός πόλεων, όσο και τις δικαιολογίες περί τουριστών, πρακτόρων κ.λ.π.
Αναπαραγωγή άρθου από εδώ
