Η ιδανική ταινία για το Boxing Day κυκλοφόρησε σήμερα πριν από 51 χρόνια

Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στα Αγγλικά

Είναι Boxing Day / Saint Stephen’s Day / η δεύτερη μέρα της Χριστουγεννιάτικης περιόδου – και όπως και αν επιλέξετε να την ονομάσετε, σήμερα είναι η ιδανική στιγμή για να πέσετε σε κώμα μπροστά σε μια ταινία.

Πολλοί από εσάς θα απολαύσετε τη νέα σεζόν του Squid Game στο Netflix, και δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε με αυτό. Αν όμως έχετε περισσότερη όρεξη για ταινία, σας προτείνουμε από καρδιάς μία από τις κορυφαίες επιλογές μας για το 2024 – ή μπορείτε να προτιμήσετε εποχιακά κλασικά έργα όπως το “Μόνος στο σπίτι 2”: Lost In New York (πολύ ανώτερη από την πρώτη συνέχεια), The Muppet Christmas Carol ή It’s A Wonderful Life.

Και ναι, το Die Hard μετράει ως χριστουγεννιάτικη ταινία, αλλά έχει καταντήσει μια ενοχλητική συζήτηση που σας έχει γίνει έμμονη ιδέα – ειδικά όταν θα μπορούσατε να σκεφτείτε το Eyes Wide Shut, το Lethal Weapon, το Batman Returns ή το The Girl With The Dragon Tattoo, που είναι όλες χριστουγεννιάτικες ταινίες από μόνες τους, αν το καλοσκεφτείτε.

Ωστόσο, υπάρχει μια ταινία που αξίζει να γιορτάσουμε από όλες τις ημέρες σήμερα, ένα αριστούργημα που θα ήταν ιδανική για παρακολούθηση, αν σκεφτεί κανείς ότι κυκλοφόρησε αυτή τη μέρα πριν από 51 χρόνια.

Αυτή η ταινία είναι, φυσικά, ο Εξορκιστής.

Βασισμένη στο μυθιστόρημα του William Peter Blatty του 1971 και σε σκηνοθεσία του αείμνηστου William Friedkin, με πρωταγωνιστές τους Linda Blair, Ellen Burstyn, Jason Miller και Max von Sydow, κυκλοφόρησε στις αίθουσες στις 26 Δεκεμβρίου 1973.

Βέβαια, το θέμα μπορεί να μην είναι ακριβώς αυτό που ψάχνετε όταν πρόκειται για εποχιακή ευθυμία. Για όσους δεν γνωρίζουν, το βιβλίο βασίζεται στα υποτιθέμενα αληθινά γεγονότα των προσπαθειών ενός καθολικού ιερέα να εξορκίσει έναν δαιμονισμένο Αμερικανό έφηβο με το όνομα Roland Doe στα τέλη της δεκαετίας του 1940 – με τον Blatty να αλλάζει μερικές λεπτομέρειες, όπως το φύλο του δαιμονισμένου παιδιού.

Επίσης, η παραγωγή της ταινίας θεωρήθηκε καταραμένη. Οι φήμες προέρχονταν από ατυχή γεγονότα, όπως μια πυρκαγιά στα γυρίσματα, μέχρι τους θανάτους ηθοποιών που συμμετείχαν στην ταινία, όπως ο Jack MacGowran και η Βασιλική Μαλιάρος, οι οποίοι πέθαναν ενώ η ταινία βρισκόταν στο στάδιο της μεταπαραγωγής.

Αλλά ποιος δεν αγαπάει μια αμφιλεγόμενη επιλογή όταν πρόκειται για μεταχριστουγεννιάτικη προβολή;

Πράγματι, μέρος της κληρονομιάς του Εξορκιστή είναι η διαμάχη που δημιούργησε όταν κυκλοφόρησε. Η “πιο τρομακτική ταινία όλων των εποχών”, η οποία υπέστη διαμαρτυρίες, λογοκρισία, ακόμα και απαγόρευση προβολής σε ορισμένες περιοχές, προκάλεσε μια υστερία που ακόμα και σήμερα κάνει τα πλήθη να συγκεντρώνονται για μια καλή τρομάρα.

Αποδείχτηκε ότι ήταν υπερβολική για ορισμένους θεατές, με αναφορές για λιποθυμίες και εμετούς στους διαδρόμους. Το θέμα είναι ότι δεν ήταν οι σκηνές που γυρνούσαν το κεφάλι, που περπατούσαν με αράχνες ή που έκαναν σταυρό (αν ξέρεις, ξέρεις) που προκάλεσαν τη λιποθυμία των ανθρώπων, αλλά μια σκηνή που απεικόνιζε τη νεαρή Ρίγκαν να κάνει μια ρεαλιστικής εμφάνισης αγγειογραφία. Η σεκάνς πήρε έπαινο από επαγγελματίες της ιατρικής, οι οποίοι την περιέγραψαν ως ρεαλιστική απεικόνιση της διαδικασίας. Την άποψη αυτή δεν συμμερίστηκε ο Βρετανός κωμικός Graeme Garden, ο οποίος έχει πτυχίο ιατρικής και δήλωσε ότι η σκηνή ήταν “πραγματικά ενοχλητική” στην κριτική του για το New Scientist. Στη συνέχεια την αποκάλεσε “το πραγματικά ανεύθυνο χαρακτηριστικό αυτής της ταινίας”.

Ανεξάρτητα από αυτό και παρ’ όλες τις κατηγορίες για αίρεση και υποτιθέμενες υποσυνείδητες εικόνες, ο Εξορκιστής έγινε η πρώτη ταινία τρόμου που προτάθηκε για Όσκαρ. Κέρδισε 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης ταινίας, και κέρδισε δύο στα Όσκαρ του 1974: Καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου και καλύτερης μίξης ήχου.

Πάνω από μισό αιώνα από την κυκλοφορία του, ο Εξορκιστής παραμένει μια από τις σπουδαιότερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ.

Ακόμα δεν έχετε πειστεί ότι είναι η κατάλληλη επιλογή για μια μεταχριστουγεννιάτικη παρακολούθηση;

Λοιπόν, σκεφτείτε ότι έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που πέθανε ο σκηνοθέτης της ταινίας William Friedkin (ποιος καλύτερος τρόπος για να τον τιμήσουμε;), και ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από περιστρεφόμενα κεφάλια και εμετούς. Ο Φρίντκιν αφηγήθηκε μια ιστορία για την πανάρχαια μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό, για την αμφισβήτηση της πίστης, τη θλίψη και για μια μητέρα που μάχεται για την ψυχή του παιδιού της. Αφεθείτε σε αυτό και θα βρείτε τα θέματα και τον τόνο του απροσδόκητα ζωογόνο. Σαν αυτό που θα περιμένατε από μια ταινία της χριστουγεννιάτικης περιόδου.

Μπορεί ο στόχος του δαίμονα Παζούζου να ήταν να μας “κάνει να απελπιστούμε”, αλλά ο Γουίλιαμ Φρίντκιν έκανε το ακριβώς αντίθετο.