O Μπο Φοβάται: Ένας μοντέρνος Οδυσσέας στην εποχή της παράνοιας και της βίας

Τα mother issues ταλαιπωρούν πολύ κόσμο από τα αρχαία χρόνια, από τον Οιδίποδα μέχρι την εποχή του Φρόυντ και φυσικά μέχρι σήμερα, όπου τα παιδιά ενίοτε δεν απογαλακτίζονται μόνο μετά τα 35 και βάλε.

Τα ψυχολογικά που έχει ο καθένας με τη μητέρα του είναι πολλά και τα περισσότερα επηρεάζουν κατά πολύ την καθημερινότητα μας, τον χαρακτήρα μας και τελικά τις πράξεις μας.

Με αυτό ακριβώς το θέμα καταπιάνεται και ο Άρι Άστερ, το παιδί-θαύμα του Αμερικάνικου τρόμου στο σινεμά.

Με ταινίες σταθμούς στο είδος στο ενεργητικό του, όπως τα Hereditary και το Midsommar.

Ο Μπο είναι ένας άνδρας απόλυτα τρομοκρατημένος από το περιβάλλον του, δεν ξέρουμε όμως ακριβώς αν φταίει ο ψυχισμός του ή αν όντως το περιβάλλον του είναι τόσο βίαιο.

Ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει μία διττή κατάσταση όπου ο θεατής δεν είναι σε θέση να διακρίνει τα όρια.

Και κάπου εδώ αρχίζει ένα βίαιο και αγχωτικό roller coaster που αρπάζει τον θεατή από την πρώτη σκηνή.

Η ταινία χωρίζεται σε τρία μέρη, τα οποία μεταξύ τους είναι πολύ διαφορετικά. Το πρώτο μέρος μας αφηγείται την απόλυτη βία που βιώνει ο ήρωας στο σπίτι του και στη γειτονιά του, το δεύτερο είναι η εξορία του από τον κόσμο της λογικής και το τρίτο είναι μία φαινομενική λύτρωση η οποία όμως κρύβει παγίδες. Ο Άρι Άστερ τολμάει να φτιάξει μία τρίωρη ταινία που δεν αφήνει κανένα περιθώριο στον θεατή να πάρει ανάσα.

Ένα εγχείρημα πολύ φιλόδοξο και δύσκολο στην εποχή που ζούμε, δηλαδή την εποχή του TikTok και του πολύ σύντομου βίντεο.

Σίγουρα κάποια σημεία της ταινίας εγώ προσωπικά τα θεώρησα λίγο αχρείαστα και κάπως κουραστικά, μιας και θα μπορούσε να πει αυτό που ήθελε χωρίς αυτά. Για παράδειγμα η αφήγηση με το animation για μένα ήταν too much και μάλλον με κούρασε αρκετά.

Το πρώτο κομμάτι της ταινίας ήταν κυριολεκτικά αριστουργηματικό, όπως επίσης και το τελευταίο, τη στιγμή δηλαδή που γυρνάει καταρρακωμένος στο πατρικό του για την κηδεία της μητέρας του. Το κομμάτι της ταινίας με την οικογένεια το βρήκα κάπως κλισέ και λίγο πολύ το έχουμε δει και σε άλλες ταινίες. Σαν σύνολο όμως η ταινία είναι αρκετά δεμένη αν και θα μπορούσε να είναι πολύ μικρότερη σε έκταση.

Ο Χοακίν Φίνιξ είναι ένας μοντέρνος Οδυσσέας που η Ιθάκη του είναι η ίδια του η μάνα, μία τυραννική μορφή που του έχει καταστρέψει ουσιαστικά τη ζωή, τον έχει κάνει απόλυτα υποχόνδριο και δεν τον αφήνει να ζήσει σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Μια εικόνα που φυσικά έρχεται από την πραγματικότητα. Ο Άστερ ξεφεύγει λίγο από το σοβαρό horror και μας χαρίζει μία ταινία τρολ που θα μπορούσε κανείς άνετα να την εντάξει στις μαύρες κωμωδίες. Αν μία στιγμή ήταν κατάλληλη για τον σκηνοθέτη να το κάνει αυτό, μάλλον ήταν τώρα, μετά από δύο άριστες ταινίες τρόμου που είχαν προηγηθεί, όπως ήταν το Hereditary και το Midsommar.

Οι χαρακτήρες που φτιάχνει ο Άστερ είναι βγαλμένοι από κόμικ, άριστα ενδεδυμένοι την ικανότητα τους να μην ξεχαστούν εύκολα από τον θεατή. Η ταινία ολόκληρη είναι ένα “τριπ”, ένα κακό “τριπ” για την ακρίβεια, μέσα στο μυστήριο της δύναμης που μας ασκεί η μητρική επιρροή από τη στιγμή της γέννησης μας μέχρι και τη στιγμή του θανάτου μας. Καλύτερη σκηνή της ταινίας μάλλον είναι και η τελευταία σκηνή που πραγματικά σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό να αναρωτιέσαι τι είδες μόλις. Αξίζει να τη δεις αλλά θέλει κουράγιο, μάλλον περισσότερο για αμετανόητους σινεφίλ του τρολ.