Δεν θα μπορούσαν πολλοί άνθρωποι να παίξουν τον Δράκουλα και μετά να κερδίσουν ένα Όσκαρ για την ενσάρκωση του Ουίνστον Τσόρτσιλ, αλλά αυτή είναι η χαμαιλεοντική καριέρα του Γκάρι Όλντμαν στον μικρόκοσμο του κινηματογράφου.
Μπορεί να παίξει στην κυριολεξία ό,τι θέλει, κάτι που αντικατοπτρίζεται σε μια ποικιλόμορφη φιλμογραφία που παράγει κλασικά έργα για πάνω από 40 χρόνια. Ωστόσο, πρέπει να ειπωθεί ότι είναι στα καλύτερά του όταν είναι να παίξει τον κακό και δαιμονικο τύπο που όλος ο κόσμος αγαπάει να μισεί.
Ο Όλντμαν μπορεί σίγουρα να είναι ένας ευθύς, στωικός και συμπαθητικός χαρακτήρας στην πραγματική ζωή αλλά πάντα στην οθόνη μας δείχνει το αντίθετο. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι έχει παίξει τόσους πολλούς αξέχαστους κακούς και από εκεί αντλεί τελικά και την δόξα του σαν καλλιτέχνης.
Ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός έχει πάρει περισσότερα από τους κακούς του παρά από κάποιο πιο συμπαθητικό ρόλο και οι πέντε ρόλοι που ακολουθούν παρέχουν περισσότερες από αρκετές αποδείξεις για να δείξει τα διαπιστευτήριά του ως έναν από τους μεγαλύτερους κακούς του κινηματογράφου όλων των εποχών.
Hannibal (Ridley Scott, 1998)
Τότε κανείς δεν υποψιαζόταν καν ότι ήταν μέρος του καστ για τη συνέχεια του The Silence of the Lambs, την πρώτη φορά που βλέπεις το παραμορφωμένο του πρόσωπο καταλαβαίνει πως τελικά αυτόν κάπου τον ξέρεις.
The Fifth Element (Luc Besson, 1997)
Σε ένα από τα πιο παράξενα blockbusters επιστημονικής φαντασίας της σύγχρονης εποχής, ο κακός του The Fifth Element χρειαζόταν έναν ηθοποιό που θα μπορούσε άνετα να προβάλλει την απειλή και την κακία, ενώ επίσης να αγκαλιάζει τον τόνο του κωμικού στοιχείου που απαιτείται για να φτάσει στα μέγιστα επίπεδα για το ύφος της ταινίας.
Air Force One (Wolfgang Petersen, 1997)
Οι κακοί στις ταινίες δράσης τείνουν να είναι μονοδιάστατοι στις καλύτερες στιγμές, και ενώ αυτό ισχύει για τον Έγκορ Κορσούνοφ του Όλντμαν, αντιμετωπίζει το υλικό με υπεραρκετή κακία έτσι ώστε ο χαρακτήρας του να κάνει το Air Force One μία πολύ σημαντική ταινία για το είδος.
True Romance (Tony Scott, 1993)
Με σενάριο από τον Quentin Tarantino, τον επιδραστικό Tony Scott πίσω από την κάμερα, και ένα γεμάτο αστέρια ηθοποιούς – δολοφόνους, ο Όλντμαν κάνει το True Romance ως το αναμφισβήτητο highlight της καλτ καριέρας του.
Léon: The Professional (Luc Besson, 1994)
Ο ρόλος του διεφθαρμένου αστυνομικού είναι τόσο παλιός όσο και…ο χρόνος, και ενώ δεν υπάρχει τίποτα νέο στον χαρακτήρα του Norman Stansfield, ο Όλντμαν κλέβει την παράσταση στο θρίλερ δράσης με διαφορά πολλών μέτρων.
Με το WordPress Automatic Plugin από την codecanyon
Πλέον στην ιστοσελίδα μας δημοσιεύονται αυτόματα άρθρα μέσω «RSS feeds».
Από όποια σελίδα μας τα προσφέρει!
Δεν φέρουμε καμιά απολύτως ευθύνη για το περιεχόμενο.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε Σε αυτή την τοποθεσία
Αν πιστεύεται πως αυτό το άρθρο πρέπει να διαγραφεί μην διστάσετε να μας βρείτε στα social media.
