Record Digging: 26 χρόνια μετά, οι Jesus Lizard επιστρέφουν πιο heavy από ποτέ

Το Rack, το πρώτο άλμπουμ των Jesus Lizard μετά από 26 χρόνια, έχει πολλά κοινά με τη συναρπαστική σειρά δίσκων που κυκλοφόρησαν στο Touch and Go μεταξύ 1989 και 1994. Κι αυτό φυσικά μόνο να μας χαροποιήσει μπορεί.

Στο νέο δίσκο έχουμε και πάλι διαθέσιμα τα συγκλονιστικά μπάσα και τα ντραμς ακριβείας των David Sims και Mac McNeilly αντίστοιχα. Τα ευφάνταστα riffs του κιθαρίστα Duane Denison είναι τόσο συναρπαστικά όσο ποτέ και μας ταξιδεύουν πίσω στην δεκαετία του ’90.

Τα φωνητικά του τρομερού David Yow καταφέρνουν ακόμη να προκαλούν πανικό αλλά ταυτόχρονα δεν στερούνται τη δόση χιούμορ που χρειαζόμαστε μιας και ποτέ δεν παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του.

Ανάμεσα στη λυσσαλέα ενέργεια του ανοίγματος Hide & Seek, του βάναυσου Falling Down και του ξεχωριστού Moto(R), υπάρχουν περιστασιακές στιγμές (σχετικής) ανάπαυσης. Πάνω από ένα riff που μοιάζει με έναν απειλητικό ξάδερφο του Monkey Trick του 1991, το What If? βρίσκει τον Yow σε «μηρυκαστικό» τόνο. Το ελεγχόμενο χάος είναι και πάλι εδώ και διαχειρίζεται τόσο επιδέξια όσο πριν από το ένα τρίτο του αιώνα.

Ομολογουμένως, τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια είναι στριμωγμένα σε έναν γοητευτικό, αλλά και έντονο καλπασμό, αλλά, στον πυρήνα αυτών των εκρήξεων πανκ ροκ μανίας, βρίσκεται μια παχιά ραφή μελαγχολίας.

Συγκεκριμένα, ο Yow τραγουδάει «wasting all the time we have now» κατά τη διάρκεια του «Moto(R)» κι αυτό τα λέει όλα για την στάση του συγκροτήματος.

Oι Jesus Lizard αποφάσισαν να πατήσουν το γκάζι, προωθώντας τους εαυτούς τους προς το γκρεμό με λίγη ή καθόλου προσοχή για τη δική τους ευημερία.

Η έννοια της ψυχοπάθειας ήταν πάντα ένα εκλεκτό όπλο στο λυρικό οπλοστάσιο των Jesus Lizard. Εξοικειωνόμαστε ξανά με τις παράξενες θεματολογίες των στίχων του David Yow που πολλές φορές γίνονται πολιτικοί χωρίς να το επιδιώκουν φωναχτά: «If I had lunch money… I’d get lunch».

Οι Pissed Jeans, οι Idles, οι Metz, οι Unwound και πολλοί άλλοι, που εμπνεύστηκαν από τους τόνους της κιθάρας των Jesus Lizard, τα στραγγαλισμένα ουρλιαχτά, τα τρελά μπάσα και τους ασταθείς ρυθμούς, χρωστάνε πολλά στους «δασκάλους».