Το νέο του προσωπικό άλμπουμ «Flow Critical Lucidity» είναι «λουσμένο» με ένα ήρεμο αλλά καλά υπολογισμένο φως που όμως δεν μας «δείχνει» τίποτα το καινούριο.
Ολόκληρος ο νέος δίσκος του πρώην κιθαρίστα των Sonic Youth, Thurston Moore, μοιάζει να βγαίνει από έναν ονειρεμένο χώρο όπου έχει φτιαχτεί αποκλειστικά για την απόλαυση των αυτιών σου – αυτό στην περίπτωση που δεν έχεις ιδέα ποιος είναι και ακούς τη δουλειά του για πρώτη φορά. Αν όμως ακολουθείς την πορεία του απο παλιά, τότε αρχίζεις να απογοητεύεσαι.
To ένατο σόλο άλμπουμ του Thurston Moore και το έβδομο μετά τον «θάνατο» των Sonic Youth. Όπως συμβαίνει σε όλες τις δουλειές του Moore, οι στίχοι είναι κάπως αόριστοι και ελαφρώς ενοχλητικοί μέσα στην και καλά ποιητική τους αοριστία, η μουσική όμως ερχόταν να σε ξεπληρώσει πάραυτα. Εδώ κι αυτό συμβαίνει μάλλον με το ζόρι.
Είναι αλήθεια πως οι στίχοι δεν ήταν ποτέ το φόρτε του Moore αλλά όσον αφορά το παίξιμο της κιθάρας και την παραγωγή εδώ το πράγμα αλλάζει. Και πάλι όμως οι συνθέσεις είναι τόσο κοινότυπες, επίπεδες και σχεδόν πανομοιότυπες με τα προηγούμενα άλμπουμ που δεν αντέχουν το βάρος του ονόματος του Moore. Μοιάζει λιγο σαν να τρως ένα μπαγιάτικο φαγητό.
Δυστυχώς όπως και να το δει κανείς σαν σύνολο το «Flow Critical Lucidity» έχει ένα βασικό μειονέκτημα: λέει την ίδια ιστορία ξανά και ξανά, μοιάζει τόσο πολύ με όλα τα προηγούμενα άλμπουμ του που πραγματικά στο τέλος λίγο κουράζει. Είναι σαν ο ίδιος να φοβάται να πειραματιστεί τελικά, αλλά να πειραματιστεί πραγματικά και όχι απλά να μας δείξει πόσο καλός είναι στην κιθάρα και στην εφεύρεση μία μελωδίας που τελικά είναι μάλλον κενή νοήματος και εντελώς φορμαλιστική.
Όλα μοιάζουν στη θέση τους στο νέο του άλμπουμ αλλά τίποτα δεν μπορεί να σε ενθουσιάσει σαν ακροατή. Μπορεί κάποτε να ξεσήκωνε τα πλήθη με τους Sonic Youth, τώρα όμως λίγο τα πράγματα έχουν αρχίσει να κουράζουν επικίνδυνα. Τον ίδιο δρόμο της επανάληψη ακολουθεί και η κάποτε συμβία του Kim Gordon η οποία κι αυτή με τα δικά της προσωπικά άλμπουμ απλά…δεν μας λέει τίποτα.
Ο Moore μετακόμισε στη Νέα Υόρκη σε ηλικία 18 ετών το 1976 για να παίξει πανκ. Ξεκίνησε τους Sonic Youth το 1980. Έκτοτε, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εναλλακτικής ροκ σκηνής από τότε που η μουσική των Sonic Youth αμφισβητούσε και αψηφούσε το mainstream πρότυπο.
Με τους Sonic Youth, ο Moore έστρεψε μια ολόκληρη γενιά στην αξία του πειραματισμού στο ροκ. Ο ίδιος έχει παίξει μια σειρά μουσικών ειδών που κυμαίνονται από τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό έως και τον θόρυβο.
Έχει συνεργαστεί με τους Phill Niblock, John Paul Jones, Yoko Ono, John Zorn, Bobby Gillespie, David Toop, Cecil Taylor, Faust, Glenn Branca και πολλούς άλλους.
Το «Flow Critical Lucidity» δυστυχώς δεν θα δώσει κάτι νέο στους πιστούς ακόλουθους του Moore και μάλλον οι περισσότεροι απλά θα απογοητευτούν με την επανάληψη των γνωστών μοτίβων.
Με το WordPress Automatic Plugin από την codecanyon
Πλέον στην ιστοσελίδα μας δημοσιεύονται αυτόματα άρθρα μέσω «RSS feeds».
Από όποια σελίδα μας τα προσφέρει!
Δεν φέρουμε καμιά απολύτως ευθύνη για το περιεχόμενο.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε Σε αυτή την τοποθεσία
Αν πιστεύεται πως αυτό το άρθρο πρέπει να διαγραφεί μην διστάσετε να μας βρείτε στα social media.
