Το αντιπολεμικό κίνημα στα πανεπιστήμια (ΗΠΑ) και η προοπτικής του στασιμοπληθωρισμού, «θυμίζουν» πολύ… δεκαετία ’70

Η επέμβαση της αστυνομίας στο πανεπιστήμιο Columbia στην Νέα Υόρκη για να διαλύσει την «κατάληψη» του campus από τους φοιτητές, σε παλιότερες ηλικίες «θύμισε» ανάλογες εκρήξεις στα αμερικάνικα Πανεπιστήμια την δεκαετία του ‘70.

Οι φοιτητές στο Columbia όπως και σε άλλα Πανεπιστήμια στις ΗΠΑ διαμαρτύρονται με καταλήψεις ενάντια στην στάση της αμερικανικής κυβέρνησης απέναντι την σφαγή και στην γενοκτονία που εξελίσσεται στην Γάζα.

Η αλήθεια είναι ότι η εισβολή της αστυνομίας στο Columbia κάθε άλλο παρά ηρέμησε τα πράγματα, καθώς και μόνο η «είδηση» της επέμβασης προκάλεσε την επέκταση των καταλήψεων σε άλλα Πανεπιστήμια, διευρύνοντας το πολιτικό πρόβλημα της κυβέρνησης Μπάιντεν για την στάση της απέναντι στα πολεμικά γεγονότα στην Παλαιστίνη.

Οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες έχουν αρχίσει να επεκτείνονται και έξω από τα Πανεπιστήμια. Και σε πολλές από τις εκφράσεις αυτής της διαμαρτυρίας οι μορφές των αντιδράσεων «μοιάζουν» ολοένα και περισσότερο με τα μεγάλα πολιτικά κινήματα της δεκαετίας του ’70 για τον πόλεμο του Βιετνάμ.

Πολύ πιθανώς κανείς δεν θα έδινε ιδιαίτερη σημασία προς το παρόν τουλάχιστον, αν η στιγμή που αυτά τα γεγονότα δεν συνέπιπτε με τον χρόνο που απομένει για τις εκλογές του Νοέμβρη, εν όψη των οποίων οι δημοσκοπήσεις δεν φαίνεται να ευνοούν ιδιαίτερα τις προοπτικές του κ. Μπάιντεν.

Πολύ περισσότερο μάλιστα που αξιοσημείωτα πολλές προεκλογικές συγκεντρώσεις των δημοκρατικών έχουν «διακοπεί» από διαμαρτυρόμενους δημοκρατικούς, για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη.

Η ένταση αυτής της πίεσης αυξάνεται, δεν μειώνεται.

Και η απόφαση της διοίκησης Πανεπιστημίων όπως το Columbia να ζητήσει την επέμβαση της αστυνομίας – που μπορεί να οδηγήσει και σε πολλά ατυχή απρόοπτα – αναμφίβολα δεν φαίνεται να οδηγεί σε εκτόνωση, αλλά στο αντίθετο.

Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι η απόφαση της διοίκησης του Πανεπιστημίου να καλέσει την αστυνομία συμπίπτει χρονικά με την κυκλοφορία στον χώρο της «κατάληψης», αλλά και έξω από αυτή στην πόλη της Νέας Υόρκης, ενός πολύ ιδιαίτερου τετρασέλιδου φυλλαδίου.

Σ’ αυτό πέραν των συνθημάτων για άμεση κατάπαυση του πυρός και των βομβαρδισμών αμάχων στην Γάζα, αποκαλύπτεται στο εσωτερικό δισέλιδο σε ένα εκπληκτικά λεπτομερειακό σχεδιάγραμμα ολόκληρο το πλέγμα των επενδύσεων και των διασυνδέσεων του Fund του Πανεπιστημίου, σε ισραηλινές εταιρείες και επενδυτικά funds που εμπλέκονται με την ισραηλινή οικονομία εντός και εκτός της χώρας.

Και ζητούν την άμεση διακοπή αυτών των οικονομικών επενδύσεων και σχέσεων…

Σε κάθε περίπτωση οι διαμαρτυρίες αυτές παρ’ ότι παίρνουν χαρακτηριστικά που μοιάζουν πολύ με εκείνα των κινημάτων της δεκαετίας του ’70, χαρακτηριστικά που έχουν αποθανατιστεί με εξαιρετική ακρίβεια σε γνωστές ταινίες (αμερικανικής παραγωγής), εν τούτοις θα ήταν λάθος να ταυτιστούν με τις σημερινές.

Τότε το αντιπολεμικό κίνημα που είχε συμπαρασύρει ολόκληρη την αμερικάνικη κοινωνία είχε να κάνει με τον πόλεμο του Βιετ Νάμ, όπου οι ΗΠΑ είχαν αντικαταστήσει την Γαλλία στην υποστήριξη των κυβερνήσεων της Σαϊγκόν απέναντι στον ανεξαρτησιακό και στην συνέχεια κοινωνικό κίνημα απελευθέρωσης, με σημείο αναφοράς το Ανόι.

Η επέκταση εκείνης της σύγκρουσης πριν καταλήξει στην πρώτη ήττα των ΗΠΑ μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε πληρωθεί με χιλιάδες νεκρούς αμερικανούς στρατιώτες στα πεδία των μαχών στο ΒιετΝάμ.

Ήταν ένας πόλεμος και τότε, ενάντια στο «κακό», που εξελισσόταν σε ένα διεθνές οικονομικό περιβάλλον στασιμοπληθωρισμού που είχε ξεκινήσει με την κατάρρευση του Μπρέτον Γούντς στις 15/8/1971 για να συνεχισθεί με τους αλλεπάλληλους σπασμούς της ενεργειακής κρίσης με αφορμή τους πολέμους και πάλι στην… Μέση Ανατολή.

Σήμερα οι συγκρούσεις στα αμερικάνικα πανεπιστήμια μοιάζουν με τα γεγονότα του ’70 αλλά δεν έχουν πίσω τους εικόνες από φέρετρα αμερικάνων στρατιωτών να επιστρέφουν στα αμερικάνικα προάστια…

Το οικονομικό περιβάλλον όμως δεν διαφέρει και πολύ, καθώς πληθωρισμός και οικονομία μοιάζει να ξανασυνθέτουν ένα περιβάλλον προοπτικών στασιμοπληθωρισμού, παρά την ακραία αύξηση των επιτοκίων από την Fed, που κατά πως φαίνεται δεν πρόκειται να αρχίσουν να «πέφτουν» στον σύντομα.

Το γεγονός μάλιστα ότι αυτό το περιβάλλον αναδύεται μέσα σε συνθήκες ακραίας μεγέθυνσης του αμερικάνικου χρέους με ταχύτητα που δεν έχει το προηγούμενό της μεταπολεμικά, καθιστά αυτές τις προοπτικές «επικίνδυνες». Τόσο για τις ΗΠΑ όσο και την διεθνή οικονομία.

Τόσο επικίνδυνες μάλιστα ώστε να υποχρεώσουν το ΔΝΤ να προειδοποιήσει πρόσφατα τις ΗΠΑ, ότι η διατήρηση των τεράστιων δημοσιονομικών ελλειμμάτων (9% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο τα τελευταία 4 χρόνια) που χρηματοδοτούνται με νέο χρέος, δημιουργεί την δυναμική του πληθωρισμού που φαίνεται να επανέρχεται, πριν προλάβει η κυβέρνηση να φτάσει στις εκλογές του Νοέμβρη.

Διαφορές ναι με το κινήματα του ’70, αλλά και πολλές ομοιότητες…