Τζορτζ Κέιμπλς, ένας πιανίστας – θρύλος: «Η δουλειά του μουσικού είναι το πιο όμορφο επάγγελμα»

Ο πιανίστας – θρύλος με τον αμίμητο τρόπο παιξίματος, τον οποίο έχουν αποκαλέσει και «ειδήμονα των αντιθέσεων», ανήκει στη χρυσή γενιά εκείνων των σπουδαίων μουσικών που ενώνουν εποχές, αφού βρέθηκαν τη δεκαετία του 60’ να παίζουν με τα ιερά τέρατα της τζαζ,

Με αφορμή τις ζωντανές εμφανίσεις που θα δώσει στο Half Note από τις 29/11 μέχρι και τις 2/12, το CNN Greece βρέθηκε μαζί του και ο ίδιος μας έλυσε πολλές από τις απορίες που είχαμε για την μουσική και την τέχνη του ως πιανίστας, μας μίλησε για τις παράξενες εμπειρίες που είχε με διάσημους μουσικούς της τζαζ ανά τα χρόνια. Μάς μίλησε επίσης για το πόσο δύσκολο είναι κανείς να περιοδεύει και γιατί τελικά αξίζει να ζεις το επάγγελμα του μουσικού.

Ο Τζορτζ Κέιμπλς είναι γέννημα θρέμμα της Νέας Υόρκης. Από μικρό παιδί ασχολήθηκε με την μουσική(κυρίως την κλασική), όταν όμως ήρθε σε επαφή με την jazz, ήταν κυριολεκτικά σαν να τον χτύπησε κεραυνός.

Παρ’ όλο που οι πρώτες του επιρροές ήταν καλλιτεχνών όπως των Herbie Hancock & Chick Corea, οι πιο έντονες επιρροές του δεν ήταν από συγκεκριμένους πιανίστες, αλλά από ολόκληρες μπάντες, με προεξάρχουσες αυτές του Miles Davis και του Coltrane.

Από την πρώτη στιγμή που «ανακάλυψε» τη jazz, o Τζορτζ Κέιμπλς έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την αντίληψη, την οπτική και την μουσική ιδέα που αναπτύσσει μια μπάντα, παρά τα αμιγώς τεχνικά στοιχεία και τις δεξιότητες εκάστου πιανίστα.

Το 1964 ήδη έπαιζε σε μπάντα από την οποία έκαναν το πέρασμά τους ο Billy Cobham, o Lenny White και ο Clint Houston. Σύντομα τα μεγαλύτερα club αρχίζουν να τον ζητούν, ενώ θα ηχογραφήσει με τον θρύλο Max Roach και για κάποιο διάστημα θα βρεθεί πιανίστας των Messengers του Art Blakey.

To 71’ ο κολοσσός του σαξοφώνου Sonny Rollins πήρε τον Τζορτζ στην Δυτική ακτή όπου γνωρίστηκε και συνεργάστηκε με άλλα ιερά τέρατα της jazz εκείνης της εποχής που κατέληξαν σε συνεργασίες και ηχογραφήσεις όπως με τον ίδιο τον Sonny Rollins, τον Joe Henderson, τον Freddie Hubbard κ.α. Ο Κέιμπλς ήταν πλέον ο αγαπημένος πιανίστας των γιγάντων της μουσικής αυτής.

Το ’77 θα λάβει πρόσκληση από τον θρύλο του hard-bop Dexter Gordon να πλαισιώσει το κουαρτέτο του. Ο Gordon άσκησε μεγάλη επιρροή στον Κέιμπλς τα δύο χρόνια που ήταν μαζί αλλά η μεγαλύτερη χρονικά συνεργασία του Κέιμπλς ήταν με το σπουδαίο Art Pepper.

Ατέλειωτες οι συνεργασίες και οι ηχογραφήσεις του Τζορτζ Κέιμπλς που δικαιωματικά ανήκει στην μικρή εκείνη ομάδα των κορυφαίων πιανιστών που κυριολεκτικά μας έμαθαν την jazz Με περισσότερες από 4 δεκάδες προσωπικούς δίσκους κι εκατοντάδες συμμετοχές σε δίσκους άλλων, ο Τζορτζ Κέιμπλςείναι ένας ζωντανός θρύλος και ήταν εκεί σε μερικές από τις ιστορικότερες δισκογραφικές στιγμές της jazz.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με τον πιανίστα George Cables:

Γιατί επέλεξες το πιάνο ως όργανο; Ποια ήταν η πρώτη σου εμπειρία
με αυτό;

George Cables: Έβλεπα τη μητέρα μου να παίζει όταν ήμουν μικρός και μου άρεσε αυτό, έτσι άρχισα να κάθομαι στο πιάνο προσπαθώντας να τη μιμηθώ. Μου άρεσε ο ήχος που έβγαζε, αυτή ήταν και η πρώτη μου εμπειρία με το όργανο.

Είναι δύσκολο να είσαι σε περιοδεία; Ποιο είναι το αγαπημένο σας πράγμα στις ζωντανές εμφανίσεις;

George Cables: Το να περιοδεύεις μπορεί να γίνει δύσκολο μερικές φορές. Εξαρτάται από τις συνθήκες, το πώς πηγαίνεις από το ένα μέρος στο άλλο, αλλά όταν ταξιδεύεις με άλλους ανθρώπους είναι όμορφο, το κάνει πάντα πολύ πιο εύκολο όποιες και αν είναι οι δυσκολίες. Μόλις ανέβεις στη σκηνή τα πάντα φωτίζονται και είναι υπέροχο το αίσθημα! Το αγαπημένο μου πράγμα στις περιοδείες είναι να πηγαίνω σε μέρη που έχω δεν είχα πάει ποτέ ή κανονικά δεν θα είχα δει ποτέ στη ζωή μου αν δεν ήμουν
μουσικός. Ιδιαίτερα ευχάριστο στις περιοδείες είναι οι συναντήσεις όλων των ειδών από ενδιαφέροντες ανθρώπους, όπου κι αν πάμε!

Τι θα ακούσουμε στο Half Note στις 29/11; Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο για τους θαυμαστές σας;

George Cables: Όταν φτάσουμε στο Half Note πιθανότατα θα παίζουμε κάποια μουσική που μόλις ηχογραφήθηκε, αλλά είχα μια μακρά καριέρα όπως ξέρετε, υπήρξαν πολλά κομμάτια που έχω γράψει μόνος μου και θα παίξουμε αλλά και μερικά άλλα «καλούδια» όπως τα λέμε, κάποια παλιά κομμάτια, κλασικά, αλλά με τον τρόπο που τα ερμηνεύουμε εμείς. Οπότε βασικά θα παιχτεί νέα μουσική, ξέρετε – η τζαζ είναι μια ζωντανή μουσική – έτσι κάθε μέρα παίζουμε κάτι διαφορετικό και η πηγή θα είναι είτε από τη νεότερη μουσική που έχω κάνει πρόσφατα ή τη μουσική που έχω γράψει μέσα στα χρόνια.

Έχετε ενδιαφέρουσες αναμνήσεις από τις εμπειρίες σας με όλους τους σπουδαίους μάστερ της τζαζ; Ξέρουμε ότι έχετε παίξει με τους Art Blakey, Sonny Rollins, Dexter Gordon, Art Pepper, Joe Henderson και πολλούς άλλους θρύλους…

George Cables: Ναι, έχω μερικές αστείες αναμνήσεις από εμπειρίες που είχα με αυτούς τους υπέροχους μουσικούς. Ένα παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή είναι με τον Dexter Gordon που έβγαζε αυτόν τον υπέροχο μεγάλο ήχο και ο ήχος ήταν πραγματικά πολύ σημαντικός για αυτόν. Θυμάμαι μια φορά – πιστεύω ότι ήμασταν στο Keystone Corner και παίζαμε και ο Ντέξτερ έπαιξε ολόκληρο σετ αλλά τον ενοχλούσε ο ήχος του, απλά δεν μπορούσε να βγάλει τον ήχο που ήθελε, αλλά έπαιξε όλο το σετ ούτως ή άλλως. Φυσικά το κοινό το λάτρεψε και όταν παίζαμε μαζί του όλα ήταν καλά αλλά όταν επιστρέψαμε στο καμαρίνι έγινε χαμός. Κοίταξε το σαξόφωνο του και και βρήκε μέσα ένα ολόκληρο πανί καθαρισμού που είχε ξεχαστεί – έτσι ο ήχος του έβγαινε περίεργος σε όλο το live.

Αν γύριζες τον χρόνο πίσω, θα έκανες το ίδιο; Αν δεν έπαιζες πιάνο τι άλλο θα ήθελες να κάνεις; Κάποιο άλλο επάγγελμα;

George Cables: Λοιπόν, αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα εξακολουθούσα να κάνω ακριβώς αυτό. Η μουσική ήταν υπέροχη, ανταμείβοντας τη ζωή και τις επιλογές και δεν βλέπω πώς θα μπορούσα ποτέ να επιλέξω να κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό. Έχω ταξιδέψει στον κόσμο, βλέπω μέρη που αλλιώς δεν είχα δει ποτέ, γνώρισα ανθρώπους που διαφορετικά δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ και μεγάλωσα με τρόπους που δεν θα μου έδιναν ποτέ πολλές άλλες επιλογές ζωής την ευκαιρία να βιώσω.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο μουσικό που ξεκινά τώρα;

George Cables: Θα τους έλεγα, ακούστε, ακούστε, ακούστε όσο περισσότερη μουσική μπορείτε, όσο μπορείτε πολλά διαφορετικά είδη μουσικής, προσπαθήστε να μην είστε επικριτικοί και να είναι κανείς αληθινός στον εαυτό του. Όπως είπε ο Σαίξπηρ «αν για τον εαυτό σου είσαι αληθινός, δεν μπορείς να είσαι ψεύτικος απέναντι σε κανέναν».

3 από τους αγαπημένους σας δίσκους όλων των εποχών;

George Cables: Αυτό είναι δύσκολο. Θα έλεγα του Miles Davis το «My Funny Valentine» Live, στο Philharmonic Hall, το «Love Supreme» του John Coltrane και ίσως το «Now he sings, now he sobs» του Chick Corea. Υπάρχουν πολλά αλλά φυσικά αλλά η λίστα είναι ατελείωτη για να την αναφέρουμε εδώ.

Είναι εύκολη ή όχι η ζωή ενός μουσικού;

George Cables: Νομίζω ότι η ζωή του μουσικού, το να παίζει μουσική και να κάνει τέχνη είναι εξαιρετικά όμορφο πράγμα, είναι ένα πολύ χαρούμενο επάγγελμα, η δουλειά του ωστόσο είναι πολύ δύσκολη. Πρέπει λοιπόν να είσαι πολύ αφοσιωμένος σε αυτό που κάνεις και να πιστεύεις σε αυτό. Η ζωή ενός μουσικού ως επί το πλείστον – ειδικά όταν αποκτάς φήμη, σίγουρα δεν είναι εύκολη, γιατί τα πρακτικά πράγματα – όπως το να βάζεις φαγητό στο στόμα σου και να βγάζεις χρήματα από τα οποία ζεις, μπορεί να είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Αν κάποιος είναι σε θέση να ξεπεράσει αυτά τα εμπόδια, τότε τα έχει καταφέρει.