Γράφει ο Νικόλαος Παντελίος διασώστης ΕΚΑΒ εκπρόσωπος τύπου Π.Ο.Ε.Υ.
Η πολιτική, όταν απογυμνώνεται από την ουσία της και μετατρέπεται σε ένα θέατρο σκιών, βασίζεται αποκλειστικά στη διαχείριση της εικόνας, στο ψέμα και στην κατασκευή μιας εικονικής πραγματικότητας.
Αυτή η πρακτική δεν είναι καινούργια, έχει ιστορικά προηγούμενα που στοιχειώνουν τις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας.
Όταν ένας ηγέτης κυβερνά αποκλειστικά με ψευδείς αφηγήσεις, κατασκευάζει εχθρούς για να συσπειρώσει το ακροατήριό του, διαστρεβλώνει την αλήθεια και ποινικοποιεί τη διαφορετική άποψη, τότε δεν έχουμε δημοκρατία.
Έχουμε ένα καθεστώς που βασίζεται στην προπαγάνδα και την πολιτική εξαπάτηση.
Η εργαλειοποίηση των ΜΜΕξαπάτησης, η διαρκής χειραγώγηση της κοινής γνώμης και η αδίστακτη φίμωση των αντιφρονούντων είναι τα κλασικά εργαλεία ενός αυταρχικού συστήματος. Όταν τα μέσα ενημέρωσης γίνονται μηχανισμοί πλύσης εγκεφάλου και η κριτική προς την εξουσία βαφτίζεται “υποκινούμενη” ή “αντεθνική”, τότε δεν έχουμε δημοκρατία. Έχουμε ένα καθεστώς που συντηρείται με τον φόβο και την προπαγάνδα.
Αντί να μιλήσουν με επιχειρήματα, επιλέγουν τον αποπροσανατολισμό.
Αντί να απαντήσουν με πολιτικό διάλογο, επιλέγουν την καταστολή. Αντί να κυβερνήσουν με γνώμονα το κοινό καλό, επιλέγουν να υπηρετούν οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, διατηρώντας έναν μηχανισμό εξουσίας που θυμίζει τις σκοτεινότερες περιόδους της ιστορίας.
Όμως, η ιστορία μας διδάσκει πως η προπαγάνδα, όσο ισχυρή κι αν φαίνεται, έχει ημερομηνία λήξης.
Οι κοινωνίες που ασφυκτιούν από το ψέμα αργά ή γρήγορα αφυπνίζονται είτε ομαλά είτε βίαια.
Και τότε, οι μάσκες πέφτουν.
Η κοινωνία, μέσα στην εργαλειοποιημένη πανδημία, αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει όχι μόνο μια ιατρική κρίση, αλλά και έναν παραλογισμό εξουσίας που επιβλήθηκε με τον ίδιο τρόπο που οι δικτάτορες της ιστορίας, όπως ο Γκέμπελς και ο Μένγκελε, διαχειρίζονταν τους ανθρώπους σαν πειραματόζωα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Η επιβολή και ο τρόμος δεν περιορίστηκαν μόνο στο ζήτημα των σκευασμάτων, αλλά επεκτάθηκαν σε κάθε διαφορετική άποψη ή δράση που ενδεχομένως να απειλούσε το κατεστημένο.
Το σύστημα εκφοβίζει και καταπιέζει οποιαδήποτε φωνή που πάει κόντρα στη διακυβέρνησή του, είτε πρόκειται για τις τραγωδίες όπως τα Τέμπη ή οι μίζες από τις άνεμογεννήτριες και την αποστρατικοποίηση των νησιών μας κτλ, είτε για κάθε άλλη μορφή αντίστασης στην εξουσία.
Οι τακτικές αυτών των προσώπων, οι οποίες περιλάμβαναν τρομοκρατία και υποχρεωτικότητα, επανήλθαν με την εκστρατεία επιβολής της «υποχρεωτικότητας» για τα πειραματικά σκευάσματα.
Η ίδια η φύση της διαχείρισης της κρίσης αποδείχθηκε πως επρόκειτο για πολιτική εκμετάλλευση του φόβου. Υποχρεωτικότητα σε όλα τα επίπεδα χωρίς πραγματική δυνατότητα επιλογής, χωρίς επαρκή διαφάνεια και με ανησυχητικά ποσοστά παρενεργειών, έγιναν όργανο καταπίεσης της προσωπικής ελευθερίας. Η κοινωνία αυτή τη στιγμή ζει υπό τον φόβο της κοινωνικής απομόνωσης και του κοινωνικού αποκλεισμού, ένα αίσθημα που δεν περιορίζεται μόνο στην πανδημία, αλλά εκτείνεται σε κάθε αντίθεση στο κυρίαρχο σύστημα.
Η κεντρική εξουσία δεν δίστασε να επιβάλλει μέτρα που έθιγαν θεμελιώδη δικαιώματα, με τον φόβο της απομόνωσης και την απειλή κοινωνικού αποκλεισμού να παραμονεύει πίσω από κάθε γωνία.
Αυτό που συνέβη δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια εκστρατεία τρόμου.
Τα γεμάτα μίζες ΜΜΕξαπάτησης έγιναν φωνές της εξουσίας, αναπαράγοντας αδιαλείπτως τον φόβο και την πειθαρχία, καθώς η κάθε αντίθεση στο σύστημα αντιμετωπιζόταν με επιθετικότητα.
Οι πολίτες και υγειονομικοί υπάλληλοι που αντέδρασαν έγιναν στόχοι προπαγάνδας και κοινωνικής πίεσης.
Όπως ακριβώς και τώρα, όποιος αντιδρά μπαίνει στο στόχαστρο του συστήματος.
Η σύγκρουση δεν ήταν απλώς υγειονομική, αλλά και πολιτική, καθώς η κυβερνητική στρατηγική χρησιμοποίησε την επιβολή και τον εκφοβισμό ως μέσο συμμόρφωσης.
Όπως ακριβώς ο Γκέμπελς προπαγάνδιζε και ο Μένγκελε εκμεταλλευόταν την επιστήμη για την τρομοκρατία και την κοινωνική χειραγώγηση, έτσι και ο Χίμλερ χρησιμοποίησε την απάνθρωπη βία και την εκδίωξη των αντιφρονούντων για να ελέγξει τις μάζες, είχε επίσης και τη διαχείριση των στρατοπέδων συγκέντρωσης εργαλειοποιώντας τον φόβο για να επιβάλει την εξουσία του και να καταπνίξει κάθε αντίσταση.
Ο τρόμος που δημιουργήθηκε σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού απέναντι στις πειραματικές θεραπείες έμοιαζε με την καταστολή οποιασδήποτε διαφορετικής φωνής ή αντίληψης.
Η παραδοχή αυτής της ανησυχητικής πραγματικότητας θα πρέπει να μας κάνει να αναρωτηθούμε για την ίδια τη φύση της πολιτικής εξουσίας σε τέτοιες κρίσεις και να εξετάσουμε με σοβαρότητα τις συνέπειες μιας τέτοιας καταχρηστικής εξουσίας στο μέλλον.
Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα ή κοινά στοιχεία δεν είναι τυχαία, αλλά δείχνουν την ανακύκλωση της ιστορίας.
Όταν η εξουσία βασίζεται στον φόβο και την προπαγάνδα, οι μέθοδοι της επαναλαμβάνονται, υπογραμμίζοντας τη σκοτεινή τάση της ανθρώπινης φύσης να επαναφέρει τις ίδιες τακτικές.
Είναι κρίσιμο να αναγνωρίσουμε αυτή τη σύνδεση και να προλάβουμε τις καταστροφικές συνέπειες του παρελθόντος.
Αναπαραγωγή άρθου από εδώ
