Σπυριδωνία Κρανιώτη
Η Τζίνη Παπαδοπούλου δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς έχει διαγράψει μια σημαντική πορεία στο θέατρο, στην τηλεόραση αλλά και στον κινηματογράφο.
Η γνωστή ηθοποιός, η οποία έχει δοκιμαστεί με επιτυχία σε διαφορετικά είδη θεάτρου είναι αδιαμφισβήτητα μια από τους πιο αξιόλογες ηθοποιούς της γενιάς της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Η ταλαντούχα καλλιτέχνις πρωταγωνιστεί φέτος στην παράσταση «Μονόκλινο σε μπουάτ» της Όλγας Στέφου σε σκηνοθεσία Άννας Χατζησοφιά στο θέατρο Αλκμήνη.
«Κάθε ρόλος, τη στιγμή που ήρθε, μου πρόσφερε κάτι διαφορετικό και πρωτόγνωρο γιατί – όσο κι αν ακούγεται ρομαντικό – αγαπώ τη δουλειά μου όπως την πρώτη μέρα» αναφέρει μεταξύ άλλων στη Ζούγκλα η Τζίνη Παπαδοπούλου και προσθέτει: «Ονειρεύομαι τον επόμενο ρόλο, την επόμενη πρόκληση. Και ίσως μια ακόμα Επίδαυρο – για μένα είναι το ωραιότερο θέατρο του κόσμου».
Ακόμη η γνωστή ηθοποιός αποκαλύπτει τα μελλοντικά της σχέδια καθώς και τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Μονόκλινο σε Μπουάτ»
Η παράσταση είναι στην ουσία η δραματοποίηση του ομώνυμου βιβλίου της Όλγας Στέφου. Με μεγάλο σεβασμό και χωρίς καμία πρόθεση ωραιοποίησης η Ἀννα Χατζησοφιά ως σκηνοθέτις της παράστασης επενέβη μόνο σε ό,τι αφορά κάποια κοψίματα στο κείμενο . Γιατί όπως καταλαβαίνετε ήταν αρκετά μεγάλο για να γίνει μια ευσύνοπτη παράσταση. Πέραν αυτού το «Μονόκλινο» είναι μια κατάθεση ψυχής του προσωπικού βιώματος της συγγραφέως, που, ενώ είναι τόσο προσωπική, αγγίζει πολύ κόσμο. Είτε έχει ζήσει κάποια ανάλογη εμπειρία είτε όχι.
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας. Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο και τι σας συγκινεί σε αυτόν;
Στην παράσταση και οι 3 ηθοποιοί ερμηνεύουμε το ίδιο πρόσωπο, την κεντρική ηρωίδα. Υπό αυτήν την έννοια η δυσκολία ήταν συλλογική γιατί είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα υπαρκτό πρόσωπο, το οποίο μάλιστα και γνωρίσαμε προσωπικά. Εις ό,τι με αφορά το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να μεταφέρω το χιούμορ και τη δυναμική της ηρωίδας ενώ υφίσταται τρομερές δυσκολίες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Έχετε κοινά στοιχεία με την ηρωίδα που υποδύεστε;
Νομίζω ότι το χιούμορ και η αντίσταση στη δυσκολία – όποια κι αν είναι αυτή- είναι κάτι που έχουμε κοινό με την Ὀλγα.
Υπάρχει κάποια φράση του έργου ή του ρόλου σας που σας συγκινεί ιδιαίτερα;
Το έργο έχει πολλά σημεία που με αγγίζουν βαθειά. Αλλά είναι μια φράση που λέει η ηρωίδα, ούσα μέσα στο νοσοκομείο την εποχή της πανδημίας, που με εκφράζει πολύ : «το κακό με την απελευθέρωση είναι ότι συνεπάγεται την απομάκρυνση από τον μικρόκοσμο». Η στιγμή που λέγεται και το γεγονός με το οποίο είναι συνυφασμένη, πάντα με κάνει να ανατριχιάζω.
Πού εστίασε η σκηνοθετική ματιά της Άννας Χατζησοφιά
Η Άννα θα έλεγα ότι χρησιμοποίησε τα υλικά του βιβλίου δημιουργώντας έναν ποιητικό ρεαλισμό. Ο χωρισμός της ηρωίδας στα τρία δημιουργεί μια αίσθηση τριαδικότητας. Είμαστε άλλοτε οι Μοίρες, άλλοτε η μητέρα της ηρωίδας, άλλοτε η γιατρός της, άλλοτε η γιαγιά της και ταυτόχρονα είμαστε τρεις όψεις, «στιγμές» του ίδιου προσώπου.
Πώς το προσωπικό βίωμα της ηρωίδας γίνεται σημείο αναφοράς για κάθε γυναίκα που έχει βιώσει οποιασδήποτε μορφής κακοποίηση;
Πάντα το πιο προσωπικό γίνεται απόλυτα συλλογικό όταν το βίωμα που αναπαράγει είναι βαθύ και δύσκολο. Δεν έχει να κάνει με το αν έχει κακοποιηθεί κυριολεκτικά μία γυναίκα αλλά με την αίσθηση της απογοήτευσης, της ψυχολογικής βίας, της ανημπόριας που μπορεί να σου επιβάλλει ένας σύντροφος. Οι συμπεριφορές είναι απολύτως αναγνωρίσιμες, ακόμα κι αν δεν οδήγησαν στη σωματική βία.
Μπορεί τελικά το θέατρο, μέσα από κείμενα όπως της Όλγας Στέφου, να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε ενσυναίσθηση και να βελτιωθεί ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τους άλλους;
Το θέατρο έτσι κι αλλιώς είναι η ιδανική μορφή τέχνης για να μας κάνει να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε μέσα από την όποια θεματική του και εν τέλει να επιδιώξουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Κι ένας θεατής μόνο να βγει από την παράσταση με τη σκέψη ότι θέλει να αλλάξει την ζωή του ή ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να επικοινωνούν οι άνθρωποι, αυτό είναι κέρδος.
Πώς βλέπετε την ανταπόκριση του κόσμου;
Τα σχόλια που ακούμε από τους θεατές (άντρες και γυναίκες) είναι συγκινητικά και ενθαρρυντικά. Ο κόσμος έρχεται και φεύγει έχοντας βιώσει μία κάθαρση και αυτό για μας είναι υπέροχο.
Ποιος ρόλος σας μέχρι τώρα ήταν η πιο σημαντική στιγμή για σας;
Κάθε ρόλος, τη στιγμή που ήρθε, μου πρόσφερε κάτι διαφορετικό και πρωτόγνωρο γιατί – όσο κι αν ακούγεται ρομαντικό – αγαπώ τη δουλειά μου όπως την πρώτη μέρα. Θα ξεχωρίσω – κυρίως γιατί είναι πολύ πρόσφατη η παράσταση και στην ουσία ο πρώτος μου κατεξοχήν κωμικός ρόλος -την Φαύστα, που έπαιξα φέτος στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργέρη. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία.
Tι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Ονειρεύομαι τον επόμενο ρόλο, την επόμενη πρόκληση. Και ίσως μια ακόμα Επίδαυρο – για μένα είναι το ωραιότερο θέατρο του κόσμου!
Υπάρχουν ρόλοι και κείμενα που επιθυμείτε πολύ να σας δοθεί η ευκαιρία να τα προσεγγίσετε;
Ομολογώ πως ναι. Αλλά δεν έχει νόημα να τους αναφέρω.
Από πού αντλείτε για να είσαστε καλά στην καθημερινότητά σας;
Από την οικογένειά μου, από τον υπέροχο ήλιο της χώρας μου και από τη διαρκή υπενθύμιση ότι τίποτα στην ζωή μας δεν είναι δεδομένο άρα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για κάθε μέρα που ζούμε και είμαστε υγιείς, κοντά σε αγαπημένους ανθρώπους, κάνοντας μια δουλειά που αγαπάμε.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Αυτό το διάστημα είμαι σε πρόβες στο θέατρο Σταθμός όπου πρόκειται να ανεβάσουμε το έργο του Ροζέ Βιτράκ «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου, με πρωταγωνιστή τον Μάνο Καρατζογιάννη και μια πλειάδα εξαίρετων συνεργατών και συναδέλφων.
Info
Κάθε Σάββατο 9.30 μ.μ και Κυριακή 9 μ.μ. – Με τις Ιφιγένεια Καραμήτρου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Ελένη Φίλιππα στο θέατρο Αλκμήνη
Αναπαραγωγή άρθου από εδώ
