ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ – ΜΠΑΧΑΛΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ ΜΗ
Κλεάνθης Γρίβας
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
28 Φεβρουαρίου 2025
«Η σχεδόν μυθική σπουδαιότητα που ο Vidocq απέκτησε βαθμιαία ακόμα και στα μάτια των συγχρόνων του, δεν οφείλεται στο παρελθόν του, ούτε καν στο ότι για πρώτη φορά στην ιστορία, ένας πρώην τρόφιμος των κατέργων, μετανοιωμένος ή εξαγορασμένος, διορίστηκε αρχηγός της αστυνομίας. Αλλά μάλλον στο ότι στο πρόσωπο του Vidocq η εγκληματικότητα απόκτησε φανερά τη διφορούμενη κατάσταση του αντικειμένου και του οργάνου ενός αστυνομικού συστήματος που την καταπολεμά και ταυτόχρονα συνεργάζεται μαζί της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Ο Vidocq σημειώνει τη στιγμή που η εγκληματικότητα, διαχωρισμένη από τις άλλες παρανομίες, εντάσσεται στην εξουσία και αντιστρέφεται. Είναι η εποχή όπου πραγματοποιείται η άμεση και θεσμική διασύνδεση της αστυνομίας και της εγκληματικότητας.
Συγκλονιστική στιγμή όπου η εγκληματικότητα μετατρέπεται σε μηχανισμό της εξουσίας. Τέλος με τη σαιξπηρική εποχή, όπου η εξουσία ταυτίζεται με τη φρίκη σε ένα και το αυτό πρόσωπο. Σε λίγο θα αρχίσει το καθημερινό μελόδραμα της αστυνομικής ισχύος και της συνενοχής του εγκλήματος με την εξουσία».
Michel Foucault,
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Επιτήρηση και Τιμωρία: Η Γέννηση της Φυλακής
(Αθήνα, Ράππας, 1989)
Με οργή και αηδία για την πιό επικίνδυνη μορφή οργανωμένου εγκλήματος, την πολιτική Κόζα Νόστρα των παράσιτων, δουλοπρεπών, διεφθαρμένων, ανεύθυνων και ανεπάγγελτων επαγγελματιών πολιτικών –Ειδικών του Τίποτα πλην της οσφυοκαμψίας– που ως ποδηλάτες, προς τα πάνω σκύβουν δουλοπρεπώς και προς τα κάτω κτυπούν θρασύτατα.
▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪
ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ – ΜΠΑΧΑΛΑΚΗΣΕ ΚΑΙ ΜΗ
«… οι μυστικές υπηρεσίες θα πρέπει να είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν ειδικές επιχειρήσεις, ικανές να πείσουν την κυβέρνηση και την κοινή γνώμη ότι ο κίνδυνος είναι πραγματικός και υπάρχει επιτακτική ανάγκη να καταπολεμηθεί.
Για την επίτευξη αυτού του στόχου, οι μυστικές υπηρεσίες επιβάλλεται να διεισδύσουν στις ανατρεπτικές οργανώσεις με ειδικούς πράκτορες που θα έχουν αποστολή να δημιουργήσουν ομάδες δράσης από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία αυτών των οργανώσεων… Αυτές οι ομάδες δράσης, υπό των έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών, θα εξαπολύσουν κύμα βίαιων ή μη βίαιων εκδηλώσεων, αναλόγως των περιστάσεων… Αν δεν είναι εφικτή η διείσδυση αυτού του είδους, μπορεί να οδηγήσει στον επιδιωκόμενο σκοπό η χρησιμοποίηση οργανώσεων της άκρας αριστεράς..».
Σημείωση: Από το αμερικανικό «Εγχειρίδιο Εκστρατείας για τις Μυστικές Υπηρεσίες που διεξάγουν Επιχειρήσεις [απο]Σταθεροποίησης», ΤΟ οποίο κοινοποιήθηκε το Μάρτιο 1970 στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, με τα κωδικά στοιχεία FM 30-31 (Field Manual/Εγχειρίδιο Επιχειρήσεων), συνοδευόμενο από 3 παραρτήματα (FM 30-31 A, B και C), με τις υπογραφές των στρατηγών Wicklam και Westmorland και χαρακτηριζόταν «αυστηρά απόρρητο κατηγορίας ΙΙ», δηλαδή κατηγορίας που δεν υπόκειται σε αυτόματο αποχαρακτηρισμό μετά την πάροδο προκαθορισμένου χρονικού διαστήματος. Αυτό αποτέλεσε το βιβλίο οδηγιών της δράσης του παρακράτους όλων των χωρών.
Βλ. Κλεάνθης Γρίβας: Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ STAY BEHIND / GLADIO» TOY NATO
https://www.grivas.info/tromokratia/84-l-gladior
▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ ή ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, δολοφονήθηκαν 57 νέοι κυρίως, άνθρωποι όταν η επιβατική αμαξοστοιχία της [ανεκδιήγητης] εταιρείας [Italian] Hellenic Train, στις 23:21 συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία της ίδιας εταιρείας, κοντά στον οικισμό του Ευαγγελισμού Λάρισας.
Το γεγονός ότι η παραπαίουσα έντρομη και μειοψηφική κυβέρνηση αποδύθηκε σε μια πρωτοφανή προκλητική εκστρατεία συγκάλυψης του Εγκλήματος (που προκλήθηκε από τις δικές της πράξης και παραλήψεις), με όσα νόμιμα και, κυρίως, παράνομα μέσα είχε στη διάθεσή της, πυροδότησε ένα μεγαλειώδες κίνημα αντίστασης στον προκλητικό κυβερνητικό εμπαιγμό, που αγκάλιασε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Όταν μια κυβέρνηση δεν λειτουργεί ως κυβέρνηση αλλά ως συμμορία, σημαίνει η ώρα της ενεργοποίησης του αφανούς εκτελεστικού της βραχίονα, του παρακράτους και της τρομοκρατίας.
Το παρακράτος συγκροτείται από ένα στρώμα κρατικών και κυβερνητικών υπαλλήλων, επαγγελματιών πολιτικών και κομματικών γελωτοποιών, που πληρώνονται από την κρατική εξουσία, εξαγοράζονται από το οργανωμένο έγκλημα, και λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στη νόμιμη εξουσία του κράτους και την παράνομη εξουσία του οργανωμένου εγκλήματος, έχοντας ως εργαλείο της συγκρότησής του την διαφθορά, και ως στόχο του την εξυπηρέτηση των άνομων εξουσιαστικών συμφερόντων.
Η συνεργασία της κρατικής εξουσίας με το οργανωμένο έγκλημα γέννησε το παρακράτος, έναν ιδιότυπο «θεσμό» που λειτουργεί πέραν των ορίων της νομιμότητας, με καθοδηγητικά όργανα που απαρτίζονται από κρατικούς αξιωματούχους και εκτελεστικά όργανα που στρατολογούνται από τον υπόκοσμο.
- Στην αρμοδιότητα της κρατικής εξουσίας υπάγονται όλες οι γενικές και ειδικές ρυθμίσεις που βρίσκονται τυπικά εντός των ορίων της νομιμότητας (ή στις παρυφές της).
- Στην αρμοδιότητα του οργανωμένου εγκλήματος περιλαμβάνονται όλοι οι τομείς δραστηριοτήτων που βρίσκονται εκτός των ορίων της νομιμότητας, ανάμεσα στις οποίες πρωτεύουσα θέση κατέχουν τα όπλα, η πορνεία (σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και παιδιών), ο τζόγος, τα ναρκωτικά, η τρομοκρατία, κ.α. Και εξυπηρετούν και πολιτικούς στόχους.
Με τη συγκρότηση του παρακράτους, τα όρια μεταξύ της «νόμιμης» του κράτους και παράνομης εξουσίας του οργανωμένου εγκλήματος γίνονται δυσδιάκριτα και η μία τίθεται στην υπηρεσία της άλλης, με τρόπο ώστε και οι δυο να προσπορίζονται σημαντικά οφέλη σε βάρος της κοινωνίας.
Μ’ άλλα λόγια, μέσω του παρακράτους αναπτύσσεται μια αμοιβαία επωφελής συμβιωτική σχέση μεταξύ της «νόμιμης» εξουσίας του κράτους και της παράνομης εξουσίας του οργανωμένου εγκλήματος, η οποία αρχίζει από τη συνεργασία τους και –πολλές φορές– καταλήγει στην ταύτισή τους, πράγμα που αποδεικνύεται ότι είναι μια κρισιμότατη και άκρως επικίνδυνη κακοήθης νεοπλασία από κοινωνική και πολιτική άποψη.
Όπως προκύπτει από την ιστορική έρευνα, από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και μετά, αυτή η συμβιωτική σχέση πήρε τερατώδεις διαστάσεις, με τρόπο ώστε να καταστούν απολύτως δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ της «νόμιμης» εξουσίας του κράτους και της παράνομης εξουσίας του οργανωμένου εγκλήματος και η μία να χρησιμοποιεί τα εργαλεία της άλλης, όπως προκύπτει για παράδειγμα, από το γεγονός της αποδεδειγμένης συνεργασίας των μυστικών υπηρεσιών και του οργανωμένου εγκλήματος για την εξυπηρέτηση των δικών τους «ιδιαίτερων» σκοπών η καθεμιά, υπό την κάλυψη ενός καθεστώτος απόλυτης αδιαφάνειας.
Από το 1947 και μετά, οι δραστηριότητες των μυστικών υπηρεσιών και του οργανωμένου εγκλήματος αλληλο-επικαλύπτονται στο όνομα της αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου, με αποτέλεσμα την αλληλεπίδραση και τον αμοιβαίο μετασχηματισμό τους:
- Το οργανωμένο έγκλημα, παράλληλα με την παραδοσιακή του δραστηριότητα (στους τομείς της προστασίας, της πορνείας, του τζόγου, των όπλων και των ναρκωτικών), πολιτικοποιείται διαμέσου της εξυπηρέτησης πολιτικών στόχων που του τίθενται από τις μυστικές υπηρεσίες (όπως το σπάσιμο των απεργιών, οι βιαιότητες σε βάρος της αριστεράς και η διάπραξη πολιτικών δολοφονιών). Και
- Οι μυστικές υπηρεσίες, παράλληλα με την παραδοσιακή τους δραστηριότητα (στους τομείς της κατασκοπίας, της αντικατασκοπίας και της πολιτικής τρομοκρατίας), εγκληματοποιούνται χρησιμοποιώντας τα μέσα του οργανωμένου εγκλήματος, και κυρίως τα οικονομικά μέσα που διασφαλίζονται απ’ αυτά.
Έτσι οι κάθε είδους μυστικές υπηρεσίες αναδεικνύονται σε παράλληλη εξουσία, γιατί οι μπίζνες με τις παράνομες δραστηριότητες του οργανωμένου εγκλήματος, τους εξασφαλίζουν αφενός μια πολιτική αυτονομία διαμέσου μιας σειράς «συμμαχιών» που μπορούν να διαφεύγουν από τον έλεγχο της νόμιμης πολιτικής εξουσίας και, αφετέρου, μια οικονομική αυτοδυναμία από τα αρμόδια συνταγματικά όργανα ελέγχου, πράγμα που επιτρέπει την «αυτοχρηματοδότηση των μυστικών επιχειρήσεών» τους με τα κέρδη που προσπορίζονται από την έμμεση ή άμεση συμβολή τους στη διακίνηση των ναρκωτικών.
Σήμερα, στο πλαίσιο του τετράπτυχου «οργανωμένο έγκλημα – μυστικές υπηρεσίες – τρομοκρατία – ναρκωτικά», οποιαδήποτε σοβαρή έρευνα για κάθε ένα απ’ αυτά τα στοιχεία, θα βρεθεί αντιμέτωπη με τα άλλα τρία.
Μέσα σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο συντελέστηκε ο βαθμιαίος μετασχηματισμός του οργανωμένου εγκλήματος σταδιακά από ένα συντεχνιακό οργανισμό με τοπική εμβέλεια σε μια πανίσχυρη πολυεθνική εταιρεία με παγκόσμια επιρροή, με την οποία ελάχιστα κράτη θα μπορούσαν να συγκριθούν από την άποψη της οργάνωσης, της ισχύος και της αποτελεσματικότητας.
Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, η εκπληκτική ενδυνάμωση του οργανωμένου εγκλήματος, το κατέστησε βασικό παράγοντα της δημόσιας ζωής σε όλες τις φιλελεύθερες ολιγαρχικές χώρες του αναπτυγμένου κόσμου, στα ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα έχει ταυτιστεί με την εξουσία και στα αποτυχημένα «κράτη» του Τρίτου Κόσμου είναι η εξουσία.
Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Στην μεταπολεμική Ελλάδα, το επιτελείο του παρακράτους απέκτησε θεσμική μορφή με τη συγκρότηση τριών «αφανών» συντονιστικών επιτροπών, με αποφάσεις του τότε πρωθυπουργού (και μετέπειτα, κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενου «εθνάρχη) Κωνσταντίνου Καραμανλή, που ήταν τρομοκρατημένος από την απροσδόκητη άνοδο της αριστεράς στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις εκλογές του 1958:
- Μια [αφανής] Ειδική Επιτροπή Υπουργών, η οποία συστήθηκε τον Ιούνιο του 1958 για «την μελέτη των μεθόδων και των πάσης φύσεως μέτρων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κομμουνιστικής δραστηριότητας.
Αρχικά μέλη της ήταν οι υπουργοί Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ, Προεδρίας Κων/νος Τσάτσος και Εργασίας Αρ. Δημητράτος, ο υφυπουργός Εσωτερικών & Δημ. Τάξης Ευ. Καλαντζής, ο διευθυντής της ΚΥΠ Αλ. Νάτσινας και ο δημοσιογράφος Σάββας Κωνσταντόπουλος, μετέπειτα εκδότης του «Ελεύθερου Κόσμου».
- Μια [αφανής] οκταμελής Ειδική Συμβουλευτική Επιτροπή, που δημιουργήθηκε στις 20 Ιουλίου 1958 για να βοηθά την ως άνω Ειδική Επιτροπή Υπουργών «στον σχεδιασμό, την κατεύθυνση, τον συντονισμό και τον έλεγχο απασών των ενεργειών εθνικής προπαγάνδας». Η Επιτροπή συνεδρίαζε καθημερινά και την αποτελούσαν: ο διευθυντής της ΚΥΠ, οι δημοσιογράφοι Σάββας Κωνσταντόπουλος, Ν. Βέρρος και Δ. Πουλάκος, ο διευθυντής προγράμματος του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) Αγγελος Προκοπίου, ο πρόεδρος της Ενώσεως Θεατρικών Συγγραφέων Γ. Ασημακόπουλος, ο δικηγόρος Αρης Σεραφετινίδης και ο αξιωματικός Κ. Μητρέλης.
- Μια [αφανής] Δευτεροβάθμια Συντονιστική Επιτροπή, που συγκροτήθηκε στις 30 Αυγούστου 1960 με πρόεδρο τον Α/ΓΕΕΘΑ Αθανάσιο Φροντιστή και μέλη τους αρχηγούς ΓΕΣ, Αστυνομίας και Χωροφυλακής, τον διευθυντή της ΚΥΠ και τον επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του υπουργείου Προεδρίας. Αρμοδιότητά της ήταν «να θέτει τις γενικές γραμμές συντονισμού των υπηρεσιών στον τομέα των Πληροφοριών και της Διαφώτισης, να εποπτεύει τη δράση τους και να εισηγείται σχετικά στην Ειδική Επιτροπή Υπουργών».
Κομβικό ρόλο στα παραπάνω διαδραμάτισε ο αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος, ένας αξιωματικός με σκοτεινό παρελθόν και ακόμη πιο σκοτεινό μέλλον, ο οποίος ήταν στέλεχος της Υπηρεσίας Ειδικών Μελετών (ΥΕΜ) της ΚΥΠ από το 1957 και Γραμματέας της Δευτεροβάθμιας Συντονιστικής Επιτροπής από το 1961.
Στο τεχνικό πεδίο, η διεξαγωγή του έργου ανατέθηκε σε τρία όργανα: Τα δύο απ’ αυτά, η Υπηρεσία Ειδικών Μελετών (ΥΕΜ) της ΚΥΠ και η Ελληνική Επιμορφωτική Εταιρεία, υπήρχαν από το 1957. Το τρίτο, η Διεύθυνση Πληροφοριών του Υπουργείου Προεδρίας, ανέλαβε στις αρχές του 1959 τον συντονισμό της «διαφωτίσεως», με πολιτικό προϊστάμενο τον υφυπουργό Τρύφωνα Τριανταφυλλάκο, μετέπειτα υπουργό Δημοσίων Έργων της χούντας, και το 1960 αναβαθμίστηκε σε αυτοτελή Υπηρεσία Πληροφοριών (ΥΠ) με επικεφαλής τον απόστρατο στρατηγό Νικόλαο Γωγούση.
▪ Τα στοιχεία από το ΙΟΣ: Η πρώτη «μονταζιέρα» – ΑΦΑΝΕΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ – Ιός – 21 Απρ. 2014
https://tvxs.gr/apopseis/arthra-gnomis/i-proti-montaziera/]
▪ Για την έκταση και τη δράση των παρακρατικών οργανώσεων στη Θεσσαλονίκη που καθοδηγούνταν από το Υπουργείο Βόρειας Ελλάδα, βλέπε:
Κλεάνθης Γρίβας: Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ, Θεσσαλονίκη 22 Μαΐου 1963 – https://www.grivas.info/politikes-dolofonies/80-22-1963
ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Κλεάνθης Γρίβας
Από το «25 Θέσεις για την Τρομοκρατία»,
Ελευθεροτυπία, 1/10/1992
https://www.grivas.info/tromokratia/99-25-1992
Η ιδεολογία χτίζει πύργους στον ουρανό. Οι αποδέκτες της αυταπατώνται ότι θα κατοικήσουν σ’ αυτούς. Οι τεχνικοί της εξουσίας τους διαχειρίζονται κατά το συμφέρον τους. Και η κοινωνία πληρώνει το νοίκι.
(παραφράζοντας τον Thomas Szasz)
ΘΕΣΗ 2. Η τρομοκρατία είναι προνομιούχο μέσο και, συγχρόνως, πεδίο άσκησης πολιτικής σε όλες τις ετερόνομες κοινωνίες όπου η “πολιτική” είναι αποκλειστική υπόθεση των επαγγελματιών πολιτικών. Κι αυτό καθίσταται ολοφάνερο “αν την κρίνουμε από τα αποτελέσματά της και αν δούμε ποιόν ευνοούν”. Εξ ου και η ανάγκη «να πούμε καθαρά ποιος ασκεί την τρομοκρατία και πώς την χρησιμοποιεί ως θέαμα». (G. Sanguinetti)
ΘΕΣΗ 5. Η τρομοκρατία είναι συνυφασμένη με την ιστορική, πολιτική και ιδεολογική παράδοση όλων των ολοκληρωτικών κινημάτων, και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον μπολσεβικισμό, το φασισμό, το ναζισμό αλλά και τις “φιλελεύθερες δημοκρατικές» ολιγαρχίες. Αυτό αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ “αριστερής” και “δεξιάς” τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία είναι πάντα αντιδραστική.
ΘΕΣΗ 7. Η τρομοκρατία ως μέσο άσκησης πολιτικής, εφαρμόζεται είτε αμέσως, με τη δράση πρακτόρων των αυτονομημένων παράλληλων μυστικών υπηρεσιών, είτε εμμέσως, με την “τηλεκατεύθυνση” διαφόρων ατόμων ή ομάδων που έχουν δήθεν “αντικρατικό” προσανατολισμό.
ΘΕΣΗ 8. Τα επιτελικά όργανα της τρομοκρατίας βρίσκονται σε ορισμένα αυτονομημένα τμήματα των μυστικών υπηρεσιών της κρατικής εξουσίας, δηλαδή των μηχανισμών εκείνων που είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον της δυναμικής εμπέδωσης και συντήρησης της καθεστωτικής σταθερότητας με ενέργειες και μέσα που υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας και διαφεύγουν παντός κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου. “Η τρομοκρατία είναι το κράτος, δηλαδή ένα από τα πολλά ένοπλα παρακλάδια του”. (G. Sanguinetti)
ΘΕΣΗ 9. Τα εκτελεστικά όργανα της τρομοκρατίας είναι ή πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών ή αφελείς «κοινωνικοί αναμορφωτές» που μπορεί να διακατέχονται από την αυταπάτη ότι εξυπηρετούν τα “ύψιστα συμφέροντα του λαού, της φυλής, του έθνους, του προλεταριάτου ή της επανάστασης”, ενώ στην πραγματικότητα τηλεκατευθύνονται από ειδικά αυτονομημένα τμήματα των μυστικών υπηρεσιών και συνεργούν στην πλήρη καθυπόταξη της κοινωνίας στην κρατική εξουσία.
ΘΕΣΗ 11. Πρώτο καθήκον κάθε εξουσίας που βρίσκεται σε κρίση, είναι η κατασκευή μιας απειλής, από την οποία η κρατική εξουσία αναλαμβάνει εργολαβικά να «προστατεύσει» την κοινωνία, ψαλιδίζοντας τις ελευθερίες της. Γιατί δεν υπάρχουν «παροχές υπηρεσιών» χωρίς κόστος.
ΘΕΣΗ 14. Η αυταρχική «δημοκρατία», ως μόνη απάντηση των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας στην κρίση του κράτους δικαίου και πρόνοιας, και η τρομοκρατία, ως προνομιούχο μέσο για την εξασφαλιστεί η αναγκαία “σύγκλιση των κομμάτων” με τρόπο ώστε να επιτευχθεί η εξάλειψη κάθε «ριζικής αντιπολίτευσης», σηματοδοτούν το δρόμο που επέλεξε ο φιλελεύθερος ολιγαρχικός καπιταλισμός για να βγει από την πολυδιάστατη οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, πολιτιστική και οικολογική κρίση του.
ΘΕΣΗ 16. Η κρατική εξουσία έχει το μονοπώλιο της νόμιμης τρομοκρατίας. Όταν όμως η νόμιμη τρομοκρατία αποδεικνύεται ανεπαρκής, τότε προσφεύγει στην παράνομη τρομοκρατία, την οποία όλοι ψάχνουνε ματαίως. Γιατί άπαξ και «εφευρέθηκε» η κρατική εξουσία, μόνο διανοητικά υπολειπόμενοι μπορούν να ξανα-ανακαλύψουν την… Αμερική.
ΘΕΣΗ 17. Η τρομοκρατία είναι ο λόγος ύπαρξης και το πεδίο δράσης διαφόρων αυτονομημένων τμημάτων των μυστικών υπηρεσιών της κρατικής εξουσίας, τα οποία συνθέτουν ένα παράλληλο δίκτυο για την εξυπηρέτηση των εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων και αναγκών που απαιτούν υπέρβαση του υφιστάμενου πλαισίου νομιμότητας.
ΘΕΣΗ 18. Η κρατική και η «αντικρατική» τρομοκρατία αποτελούν τις δυο όψεις του πλέον προνομιούχου μέσου άσκησης πολιτικής σε περιόδους κρίσης.
ΘΕΣΗ 20. Οι διαχειριστές της εξουσίας μεριμνούν για τη διαρκή ενίσχυση των αρμοδιοτήτων των διωκτικών αρχών. Οι μηχανισμοί καταστολής ενδυναμώνονται και αναπτύσσονται ως κακοήθης νεοπλασία. Τα ατομικά δικαιώματα και οι πολιτικές ελευθερίες συρρικνώνονται. Παρ’ όλα αυτά, η τρομοκρατία αποδεικνύεται «άλυτο αίνιγμα» για τις διωκτικές αρχές, γιατί, απλούστατα, όταν ο διώκτης και ο διωκόμενος ταυτίζονται, η σύλληψη του διωκόμενου είναι αδύνατη.
- H κρατική διαχείριση του τρόμου και της αυταπάτης είναι το λυμένο αίνιγμα της διαλεκτικής της εξουσίας και της τρομοκρατίας. «Το κράτος είναι ο αυτουργός και ο αποκλειστικός ωφελημένος από τη σύγχρονη τεχνητή τρομοκρατία… Την τρομοκρατία τη διευθύνει η εξουσία, κι όποιος θέλει την εξουσία, πρέπει να αποδείξει πως ξέρει να διευθύνει την τρομοκρατία». (G. Sanguineti)
Κλεάνθης Γρίβας
Αναπαραγωγή άρθου από εδώ
