Τρία σε ένα, με τον βασιλιά να πετά την μπάλα στην εξέδρα** – Galaksias Portal News

Αναρωτήθηκα γιατί τόσο ευφυείς και αρχαιολάτρες υπουργοί του κυβερνήτη, οι οποίοι βρίσκονται σε μια κυβέρνηση χωρίς αντιπολίτευση, δεν σκέφτηκαν ποτέ γιατί οι οπαδοί τους εξοργίστηκαν για τα Τέμπη. Γιατί επέτρεψαν σε γελοία πρόσωπα να ασχοληθούν με την τραγωδία; Αν οι γνωστοί και πρωτοκλασάτοι υπουργοί του πρωθυπουργού, που αποδεικνύεται τυχερός και όχι γκαντέμης όπως ο πατέρας του (με τέτοιο ποσοστό διαφοράς, κυβέρνηση σαν τη δική του δεν υπήρξε τα τελευταία χρόνια), είχαν γνώση των αρχαίων τραγικών, θα είχαν κατανοήσει μια βασική αρχή.

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ξεχώριζαν τους συγγραφείς των τραγωδιών από εκείνους των κωμωδιών, διότι γνώριζαν τη διαφορά μεταξύ του ανθρώπινου και του θεϊκού δικαίου. Έτσι, δεν θα επέτρεπαν στους τραγωδούς να γράφουν κωμωδίες και το αντίθετο. Η Αντιγόνη δεν ήταν ούτε Ηλέκτρα ούτε Μήδεια, γιατί πέθανε υπερασπίζοντας το δικαίωμά της να θάψει τον αδελφό της.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ο βασιλιάς των θνητών της πόλης, ασκώντας το πολιτικό δίκαιο, τον καταδίκασε, εφαρμόζοντας την εξουσία του. Μια εξουσία που, όπως κάθε εξουσία, ζαλίζει σαν ναρκωτικό όσους την κατέχουν – μηδενός εξαιρουμένου. Η Αντιγόνη δεν επιδίωκε εκδίκηση· ήθελε να τιμήσει τον νεκρό, όπως του άξιζε. Αργότερα, ο Καμύ θα το εκφράσει φιλοσοφικά και κατανοητά: *η τιμή είναι η απόδοση της κοινωνίας στον άνθρωπο, καθώς η ανθρώπινη ζωή στερείται νοήματος, αφού γεννιέται μόνο για να πεθάνει*.

Αντίθετα, οι τραγωδίες της Ηλέκτρας και της Μήδειας κινούνται γύρω από την εκδίκηση και την τιμωρία του πατέρα, της μητέρας και του συζύγου – ένα φαινόμενο συνηθισμένο ακόμη και στη σημερινή μικροαστική κοινωνία. Στην τραγωδία των Τεμπών, ο λαός δεν θύμωσε επειδή σκοτώθηκαν τα παιδιά κάποιων συμπολιτών του. Στατιστικά, περισσότερα παιδιά έχουν χαθεί στους δρόμους που σχεδίασαν οι κυβερνήτες εδώ και χρόνια ή στις εξόδους του Πάσχα.

Όλοι κατανοούν πως καμία κυβέρνηση δεν μπορούσε να σχεδιάσει ούτε και θα ήθελε να συμβεί ένα τόσο τραγικό δυστύχημα. Ωστόσο, *η οργή λαού είναι ο θυμός του θεού*. Αυτό αποδεικνύεται από τη στάση του κόσμου, που μετατρέπεται στη σύγχρονη Αντιγόνη. Ο λαός δεν θύμωσε μόνο επειδή χάθηκαν τα παιδιά του, αλλά επειδή αυτά δεν θάφτηκαν με τιμές – θάφτηκαν με μπουλντόζες. Έτσι, οι άνθρωποι συνδέονται με ένα αρχέγονο, αρχετυπικό συναίσθημα, το οποίο αναβιώνει μέσα από τη διαχρονική τραγωδία της Αντιγόνης. Και, ας τονιστεί ξανά, αυτή δεν ήταν ούτε Ηλέκτρα ούτε Μήδεια. Ο σύγχρονος πολιτικός πολιτισμός γεννήθηκε από ανθρωποθυσίες, όπως της Ιφιγένειας και του Χριστού, που στη συνέχεια αντικαταστάθηκαν από ζωοθυσίες. Αυτές γίνονταν με αθώα ζώα, όπως πρόβατα και αγελάδες, που προσομοίαζαν την ανθρώπινη φύση.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Οι θυσίες αυτές ήταν μια συγγνώμη προς τους θεούς για τα λάθη της ανθρώπινης βλακείας και των παθών – εξού και *πάμε Επίδαυρο και Κουν*, εκεί όπου οι άνθρωποι νικούν τα πάθη και το χρήμα. Οι πολίτες, το κοινό, ο λαός – ονομάστε τους όπως θέλετε – για να ηρεμήσουν, χρειάζονται ένα εξιλαστήριο θύμα. Χρειάζονται κάποιον στην αγχόνη, ώστε να πειστούν πως οι άρχοντες της πόλης τίμησαν τα παιδιά που χάθηκαν σε ένα τραγικό και γελοίο ατύχημα ταυτόχρονα. Μόνο τότε το πάθος τους θα εκτονωθεί, όπως γινόταν και στις αρχαίες, σοφές τραγωδίες. Ο Πόντιος Πιλάτος, αρχικά, κατάλαβε πως ο Χριστός δεν ήταν βασιλιάς και τον αθώωσε.

Ωστόσο, όταν αντιλήφθηκε τον κίνδυνο να χαθεί η εξουσία του από το οργισμένο πλήθος των υποκριτών και Φαρισαίων, ένιψε τας χείρας του και παρέδωσε έναν αθώο στη σκληρή, τυφλή οργή του όχλου των Ιουδαίων. Σήμερα, οι κυβερνήτες έχουν ευκολότερο έργο: αρκεί να θυσιάσουν μερικούς ανόητους υποστηρικτές της άποψης πως *δεν θα πέσει η κυβέρνηση για ένα κωλοτρένο*. Θα μπορούσαν να τους τιμωρήσουν, αφαιρώντας τους την αίγλη της εξουσίας, την οποία μετέτρεψαν σε κάθισμα βόθρου. Εκεί, μέσα στη μπόχα και τη βλακεία τους, δεν βλέπουν πως σύντομα ο βασιλιάς θα είναι γυμνός. Όχι επειδή θα τον λιντσάρει το πλήθος, αλλά επειδή οι ίδιοι του οι υποστηρικτές είναι ηλίθιοι, που νομίζουν πως είναι ευφυείς. Έτσι, επιβεβαιώνεται ο σοφός που είπε κάποτε πως *αν η ευφυΐα από τη βλακεία δεν είχε ελάχιστη απόσταση, κανείς δεν θα παραδεχόταν πως είναι βλαξ*.

Τελικά, πρέπει να κατανοήσουν πως η απόσταση από το τραγικό στο γελοίο είναι ελάχιστη και δύσκολο να γίνει αντιληπτή από τον άνθρωπο. Κι όμως, αντί για τεχνητή νοημοσύνη, το μόνο που χρειάζεται είναι απλή, κοινή λογική: να θυμηθούμε πως ο θυμός –εξού και ο *θύμος* αδένας– δεν ελέγχεται όταν απελευθερωθεί από το κουτί της Πανδώρας. Οι αρχαίοι γνώριζαν πως, όταν οι θεοί αποφάσισαν να τιμωρήσουν τους θνητούς, άφησαν μέσα στο κουτί μόνο την ελπίδα, ώστε να βγει τελευταία. Ίσως γιατί ήξεραν πως, όσο ζει ο άνθρωπος, πρέπει να ελπίζει – διαφορετικά, θα αυτοκτονούσε από τις τραγωδίες που ο ίδιος προκαλεί, συνειδητά ή ασυνείδητα, με τις πράξεις του.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ας ελπίσουμε, λοιπόν, πως η λύση θα έρθει με την τιμωρία λίγων ανόητων, στους οποίους η τύχη χάρισε μια εξουσία, την οποία αντί να εκτιμήσουν, την εκμεταλλεύτηκαν σαν συνουσία και όχι σαν ουσία. *Όταν η ανθρώπινη φύση γίνεται νους, ημών εν εκάστω θεός.* Ας ελπίσουμε… εξού και *η ελπίδα πεθαίνει τελευταία*.